Ο ερευνητής Σπύρος Ι. Μαντάς, από το 1982, σχεδόν αποκλειστικά, ασχολείται με τη μελέτη των πέτρινων γεφυριών της ευρύτερης περιοχής της Ηπείρου (Πίνδου), αλλά και τους μαστόρους της. Το 1990 δημιούργησε το «Αρχείο Γεφυριών Ηπειρώτικων» (ΑΓΗ) και το 2001, μαζί με άλλους συνεργάτες, ίδρυσε το «Κέντρο Μελέτης Πέτρινων Γεφυριών» (ΚΕΜΕΠΕΓ) στο οποίο είναι πρόεδρος. Στόχος του Κέντρου είναι μέσα από τη διοργάνωση επιστημονικών συναντήσεων και την περιοδική έκδοση «Περί Πετρογέφυρων», να καταγραφούν και μελετηθούν όλα τα γεφύρια της Ελλάδας, να συγκριθούν μ’ εκείνα των γειτονικών χωρών και να ευαισθητοποιηθούν κοινό και αρμόδιοι φορείς για την διάσωσή τους.

Έχει ασχοληθεί και με τα πέτρινα γεφύρια της Ευρυτανίας και σε πρόσφατη ανάρτηση σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, γράφει για το Γεφύρι στη Μπούχαλη, στο Μεγάλο Χωριό Ευρυτανίας.

«Βρισκόταν μέσα στο Μεγάλο Χωριό, γεφυρώνοντας το ρέμα Κεφαλόβρυσο -δίπλα του υπήρχε ομώνυμη πηγή και λειτουργούσε ο χωριανός νερόμυλος. Επιχωματώθηκε δυστυχώς τη δεκαετία του 1950 και ο όλος χώρος ασφαλτοστρώθηκε για να αντιμετωπιστούν οι άλλες πια κυκλοφοριακές ανάγκες», αναφέρει ο Σπ. Μαντάς και προσθέτει: «Ήταν μονότοξο, με μερικές άρπιζες να δένουν τους θολίτες του. Ο διάδρομος διάβασης, επίπεδος, υποστηριζόταν από ψηλά στηθαία -ενδιαφέρον και το μονοπάτι/καλντερίμι με πλατύσκαλα που οδηγούσε σ’ αυτό».

«Όλα τούτα», καταλήγει, «γεφύρι, μύλος και καλντεριμωτό μονοπάτι στο βάθος, απεικονίζονται σε παλαιά, του 1924, φωτογραφία. Αρκετοί κάτοικοι, πεζοί ή σ’ άλογα, ποζάρουν καλοντυμένοι -ημέρα γιορτής, μπορεί και γάμου…».

Ο Σπύρος Μαντάς έχει εκδώσει το πολύτομο έργο «Γεφυρογραφία της Πίνδου», μια σειρά βιβλίων αφιερωμένη σε μια ηπειρώτικη λαϊκή τριλογία                   “Μαστόροι – Γεφύρια – Του γιοφυριού της Άρτας” [δείτε περισσότερα ΕΔΩ]

.