Ήταν αρχές του δευτέρου δεκαημέρου του Ιανουαρίου του 1997, πριν 24 χρόνια, όταν μια φοβερή θεομηνία προκαλεί «κατεβασιά» στον Καρπενησιώτη ποταμό, που με δύναμη παρασύρει στο διάβα του σχεδόν τα πάντα. Στις 13/1/1997 τα ορμητικά νερά παρασύρουν στο πέρασμά τους και το ιστορικό, πέτρινο Γεφύρι του Δεσπότη, στο Κεφαλόβρυσο, που έστεκε αγέρωχο από το 1818. Άντεξε όρθιο 179 χρόνια, προτού υποκύψει στα στοιχεία της φύσης.

Βρίσκονταν στο σημείο όπου εκβάλλει το ρέμα του Κλαρωτού (που πηγάζει από το Βελούχι και διασχίζει το Καρπενήσι), επί του Καρπενησιώτη.

«Η θεμελίωση είχε γίνει στο στενότερο σημείο του ποταμού αλλά όμως –όπως τελικά αποδείχτηκε– η επιλογή αυτή είχε ένα μειονέκτημα. Ενώ προς τον Κώνισκο έγινε πάνω σε βράχο, από την άλλη πλευρά έγινε στο σαθρό έδαφος πάνω στο οποίο χτίστηκε ένας προστατευτικός τοίχος, για να ενισχυθεί. Όταν ο τοίχος αυτός κατέρρευσε στη διάρκεια της κατεβασιάς, άρχισε να ανασκάπτεται το χώμα στο οποίο έπεφτε το βάρος του γεφυριού. Επιπλέον, ένας πλάτανος που είχε φυτρώσει δίπλα ακριβώς στο γεφύρι, ξεριζώθηκε συμπαρασύροντας στην πτώση του και το γεφύρι», γράφει για το γεφύρι και τα χαρακτηριστικά της κατασκευής του ο Νίκος Αντωνόπουλος στο εξαιρετικό μπλογκ του για τα πετρογέφυρα της Ευρυτανίας.

Το γεφύρι εξυπηρετούσε καθημερινές μετακινήσεις και μεταφορές προϊόντων των κατοίκων των χωριών Μουζίλο και Άγιος Ανδρέας, από και προς το Καρπενήσι. Το 1818 ο Επίσκοπος Λιτζάς και Αγράφων, Δοσίθεος, βλέποντας τη μεγάλη σημασία του περάσματος, χρηματοδότησε το χτίσιμο του γεφυριού, που έκτοτε πήρε το όνομα «Γεφύρι του Δεσπότη».

Η περιοχή του γεφυριού του Δεσπότη έγινε κατά καιρούς θέατρο φονικών μαχών, αναφέρει ο Ν. Αντωνόπουλος. Η σπουδαιότερη από αυτές έγινε στις 20 Ιουνίου του 1821 μεταξύ των Ελλήνων και των Τούρκων υπό τον Βελή μπέη. Οι Τούρκοι ξεθαρρεμένοι από την καταστροφή του Καρπενησίου χτυπήθηκαν με τους εξεγερμένους Έλληνες κοντά στο γεφύρι, στην προσπάθειά τους να τους εμποδίσουν να περάσουν προς τα χωριά της Καλιακούδας (Βλαχοχώρια).