Γιορτή των ερωτευμένων σήμερα… Γιορτή του κόκκινου και της φωτιάς, του πάθους και των νιάτων. Γιορτή των ανθοπωλείων και των ζαχαροπλαστείων αλλά και γιορτή της αναμονής και του ανικανοποίητου. Δεν θα μπούμε στον κόπο να κατηγορήσουμε τον δυτικόφερτο τρόπο εορτασμού της αγάπης, ούτε να επαναλάβουμε ότι είναι εφεύρημα των εμπόρων για να κινηθούν τα είδη δώρων και… εσωτερικής ένδυσης για να το πούμε ευσχήμως! Ό,τι και αν είναι, όπως κι αν επιβλήθηκε, έγινε πλέον μέρος της συλλογικής συνείδησης, όλοι την γνωρίζουν, όλοι ξέρουν ότι έρχεται και όλοι την περιμένουν, είτε είναι 8, είτε είναι 88 χρονών.
Και, λίγο πολύ, όλοι περιμένουν κάτι ξεχωριστό αυτή τη μέρα. Πρέπει όμως άραγε όλοι να το περιμένουν; Τι έκαναν όλη τη χρονιά για να το αξίζουν; Είναι σαν να περιμένουν όλοι τον Αη-Βασίλη. Είναι φυσιολογικό αυτό; Ο Αη-Βασίλης έρχεται μόνο για τα παιδάκια, δεν είναι λογικό ένας ενήλικας να περιμένει δώρο από αυτόν! Κι επίσης ο Άη-Βασίλης φέρνει δώρο σε εκείνα τα παιδάκια που ήταν “καλά” παιδιά όλον τον προηγούμενο χρόνο! Δεν μπορεί να μοιράζει την αγάπη του αδιάκριτα επί δικαίων και αδίκων! Αν ήταν έτσι, δεν θα είχε και λόγο ύπαρξης.
Έτσι και με τον Άγιο Βαλεντίνο: Δυστυχώς δεν είναι για όλους! Ο Άγιος Βαλεντίνος είναι μόνο για τους ερωτευμένους και για όσους μέρα – νύχτα δεν κάνουν άλλη δουλειά από το να σκέφτονται το ταίρι τους. Είναι για εκείνους κι εκείνες που έχουν βιώσει την ανεπανάληπτη εμπειρία του να είναι τόσο ερωτευμένοι ώστε να μην μπορούν να φανταστούν τη ζωή τους χωρίς τον άλλο. Είναι ευλογημένοι όσοι ζουν αυτόν το έρωτα ως αληθινή αγάπη και την κρατούν για όλη τους τη ζωή. Που αγαπιούνται καν ανταποδίδουν την αγάπη με τον ίδιο τρόπο.
Ναι, είναι αλήθεια, υπάρχουν ορισμένα τέτοια τυχερά ζευγάρια που ζουν αυτή τη συνεχή αλληλεπίδραση 24 ώρες το 24ωρο. Πιθανώς να είναι στην αρχή της σχέσης τους, πιθανώς να είναι μακριά ο ένας από τον άλλο για λόγους πέρα από τη θέλησή τους, πιθανώς να ζουν μια ιδιαίτερη κατάσταση που τους κρατάει “στην πρίζα” σ’ αυτόν τον ρυθμό. Αυτοί, δικαιολογημένα να έχουν απαιτήσεις από τη μέρα. Η ειρωνεία όμως είναι ότι αυτοί είναι και οι μόνοι που δεν τους νοιάζει αν η 14η Φεβρουαρίου έρθει και φύγει δίχως δώρο!
Όλοι οι υπόλοιποι και οι υπόλοιπες, που αναζητούν την αναγνώριση της ύπαρξής τους στη σχέση τους μέσα από αυτό το δώρο, μέσα από ένα λουλούδι, ένα κουτί σοκολατάκια, ή ένα αρκουδάκι, είναι αυτοί και αυτές που τελικά θα απογοητευτούν περισσότερο αν δεν τα έχουν, αλλά δυστυχώς είναι ακριβώς εκείνοι που δεν τα δικαιούνται! Έτσι έχουν τα πράγματα…
Για να κερδίσεις τα σοκολατάκια σου – και το φιλί σου – κυρία μου, πρέπει να κοπιάσεις όλο το χρόνο! Για να κερδίσεις την αξέχαστη βραδιά που προσδοκάς “λόγω της ημέρας”, πρέπει αγαπητέ μου φί-λε να έχεις ξοδέψει 365 μέρες θαυμασμού και μικρών καθημερινών “σ’ αγαπώ” προς το αντικείμενο του πόθου σου. Και μάλιστα όλα αυτά πρέπει να γίνονται αθόρυβα, ανεπαίσθητα, χωρίς επισήμανση, χωρίς μεγαλοστομίες, χωρίς επίδειξη. Και πάνω απ’ όλα να είναι ειλικρινή.
Μα η γιορτή αυτή δεν είναι πανηγύρι. Όλοι μιλάνε για τη χαρά της αγάπης, για την ένταση του πάθους, για τα άστρα, τα φεγγάρια και τις θάλασσες. Όμως η αγάπη δεν είναι μόνο χαρά. Είναι συντριβή, βάλσαμο, τρέλα. Είναι να δίνεις και να παίρνεις τα πάντα. Κι ύστερα, πάλι να τα χάνεις. Είναι τα μάτια εκείνα που σε βλέπουν όπως ίσως δεν είσαι, αλλά όπως σίγουρα μπορείς να γίνεις. Αγάπη είναι η απόλυτη αποδοχή του άλλου γι’ αυτό ακριβώς που είναι. Η αγάπη είναι πληγή και γιατρειά. Είναι πέρα από τη συμπόνια και πάνω από το νόμο.
Μπερδεύουμε τη μέρα και απογοητευόμαστε από αυτήν, επειδή ακριβώς συγχέουμε την αγάπη με τον έρωτα, πιστεύοντας πως ο δεύτερος είναι αληθινός, αν, ας πούμε, αντέξει έναν μακρόχρονο χωρισμό. Όμως αληθινή αγάπη δεν είναι εκείνη που αντέχει το μακρόχρονο χωρισμό, είναι εκείνη που αντέχει την μακρόχρονη οικειότητα.
Έχουμε την εσφαλμένη εντύπωση ότι η αγάπη από το ταίρι μας είναι δεδομένη, ότι θα είναι εκεί για πάντα. Η εκτίμηση, ο σεβασμός, ο διάλογος μια γλυκιά φιλοφρόνηση, πρέπει να δίδονται κάθε μέρα. Ακόμη και η βοήθεια στις δουλείες του σπιτιού δείχνει πως νοιαζόμαστε για τον σύντροφό μας. Καλύτερα από τα σοκολατάκια και τα λουλούδια είναι τα δώμα με διάρκεια, όπως το να αφιερώσουμε χρόνο να ακούσουμε ο ένας τον άλλο και να ανταλλάξουμε σκέψεις.
Είναι εκείνη που δικαιολογεί το παρακάτω αστείο περιστατικό που μου διηγούνταν, προ ετών, ότι συνέβαινε παλιότερα σ’ ένα χωριό των Αγράφων: Ο γέροντας λόγω προχωρημένης ηλικίας και πάγιων εντερικών προβλημάτων, κάθε φορά που ανέβαινε τη σκάλα στο σπίτι του, εξαπέλυε κάποια… βροντώδη αέρια που ακούγονταν ως την αυλή. Και η εξοικειωμένη συμβία του, της οποίας η αγάπη πήγαινε πέρα απ’ οποιονδήποτε Βαλεντίνο, κάθε φορά, τον ρωτούσε συγχωρητικά: “ξαλάφρωσες γέρο μ’;”.
Η αγάπη είναι αυτή που συνάντησα στο κοιμητήριο, πριν κάποια χρόνια, όπου ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος, κοντά στα ενενήντα, χωρίς να έχει αντιληφθεί την παρουσία μου και νομίζοντας πως είναι μόνος, μονολογούσε με λυγμούς: “Αχ, αγάπη μου…”!
Αυτό είναι που πρέπει να αναζητήσουμε σήμερα. Αυτή την απόλυτη μέθεξη, την αμεσότητα της επικοινωνίας, να δώσουμε πρώτα για να πάρουμε ύστερα.
Τώρα, βέβαια, καλά είναι και τα δωράκια, τα τριαντάφυλλα και τα σοκολατάκια. Όμως ακόμα κι αν δεν υπάρξουν, ίσως είναι ακριβώς η απουσία τους που θα πρέπει να μας κάνει να σκεφτούμε τρυφερά το σύντροφό μας….
