ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
Πλησιάζοντας την ολοκλήρωση του θείου δράματος και την Ανάσταση, θα έπρεπε ίσως να ρίξουμε μια ματιά στο νόημα αυτής της μεγάλης γιορτής της Χριστιανοσύνης. Κι αυτό διότι αντίθετα με τους Καθολικούς, οι Ορθόδοξοι δίνουμε μεγαλύτερη σημασία στο Πάσχα παρά τα Χριστούγεννα. Οι δυτικοί θεωρούν σημαντικότερο να γιορτάζουν τη γενέθλια ημέρα του Σωτήρα, καθώς από αυτή ξεκινά η ανθρώπινη λύτρωση. Εμείς πιστεύουμε πως είναι σημαντικότερο να γιορτάζουμε την νίκη του Φωτός επί του Σκότους, διότι έτσι νοηματοδοτείται καλύτερα ο συνεχής ανθρώπινος αγώνας. Αν και οι δύο προσεγγίσεις περιγράφουν το ίδιο γεγονός, είναι ενδεικτικές της διαφορετικής ιστορικής νοοτροπίας ίσως και κάποιων προ-χριστανικών αντιλήψεων.
Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, λοιπόν, όταν μιλούμε για τον σταυρικό θάνατο του Χριστού τον συνδέουμε άρρηκτα με την Ανάστασή Του. Με τον Σταυρό και την Ανάστασή Του ο Χριστός νίκησε τον θάνατο, την αμαρτία και τον διάβολο, και έτσι μας έδωσε την δυνατότητα να υπερβούμε και εμείς τους τρεις αυτούς εχθρούς. Από την ημέρα που γεννιόμαστε έχουμε μέσα στην βιολογική μας ύπαρξη τον θάνατο, που εκδηλώνεται με πολλές μορφές, με τις ασθένειες, την φθορά του σώματος, τις ανασφάλειες, τις ψυχικές διαταραχές, την αύξηση της ηλικίας, κλπ.
Όλοι οι άνθρωποι περνούν στην ζωή τους την διαδικασία του θανάτου. Το παιδί στην ηλικία των 8-10 ετών καταλαβαίνει ότι ο θάνατος είναι μη αναστρέψιμο γεγονός. Ο έφηβος βλέπει την βασανιστικότητα του θανάτου. Ο μεσήλικας βλέπει τα χρόνια να περνούν χωρίς σκοπό και νόημα, και ο συνταξιούχος περνά μια τρομερή κρίση, πορευόμενος προς το αναπόφευκτο τέλος. Η Ορθόδοξη Εκκλησία με τον τονισμό της Ανάστασης, δίνει μια διέξοδο στο υπαρξιακό κενό του ανθρώπου.
Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να προσεγγίσουμε τα γεγονότα του Θείου Δράματος. Μια προσέγγιση είναι η λογική και ιστορική επεξεργασία, να διαβάσει κανείς για το πώς εκτυλίχθηκαν τα γεγονότα αυτά. Μια άλλη είναι να τα πλησιάσει συναισθηματικά, να δει, δηλαδή, τον πόνο και την οδύνη του Χριστού. Μια άλλη προσέγγιση είναι να συμμετάσχει σε όλη την διαδικασία των ηθών και εθίμων, να τα ζήσει, δηλαδή, φολκλορικά, γιατί έτσι ικανοποιούνται και τα παιδικά βιώματα.
Όλες αυτές οι προσεγγίσεις μπορούν να βοηθήσουν στην ανάταση της ψυχικής μας διάθεσης, ωστόσο η Εκκλησία με την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής επιδιώκει να βοηθήσει τον άνθρωπο να τα προσεγγίσει υπαρξιακά. Να κάνει δηλαδή τους πιστούς να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα του θανάτου μέσα στην ύπαρξή τους, και να προσπαθήσουν να το θεραπεύσουν με την «μετάνοια», την αλλαγή δηλαδή της νοοτροπίας τους και του τρόπου ζωής τους. Πρέπει να τονίσουμε πάντως, ότι μετανοώ σημαίνει κυριολεκτικά «αλλάζω μυαλά», δε σημαίνει «θλίβομαι για όσα έχω κάνει». Μπορεί να συμβεί και αυτό, αλλά θα έλθει μόνο ως αποτέλεσμα της μετάνοιας, δεν είναι απαρέγκλιτο ζητούμενο.
Συνήθως οι άνθρωποι και μάλιστα οι νέοι πορεύονται έναν μονόδρομο, αποτελούν το λεγόμενο μονοδιάστατο άνθρωπο. Αισθάνονται πονεμένοι και προδομένοι, αισθάνονται αποτυχημένοι στη ζωή. Είναι τρομαχτικό να αισθάνεται ο νέος άνθρωπος μόνος, θλιμμένος, πονεμένος, απαράκλητος και απαρηγόρητος, να βιώνει το αδιέξοδο στην ζωή του. Και όμως η Εκκλησία μας δείχνει τον δρόμο για την υπέρβαση του αδιεξόδου, παρέχοντας παρηγοριά, παράκληση, ελπίδα. Και τα γεγονότα που οδηγούν στη σταύρωση, τα παρέχουν αυτά αφειδώς: Βλέπουμε την πόρνη να σωφρονίζεται αμέσως. Βλέπουμε τον ληστή, τον εγκληματία, να γίνεται πρώτος πολίτης του Παραδείσου. Βλέπουμε τον μαθητή που αρνήθηκε τον Χριστό να γίνεται Πρωτοκορυφαίος Απόστολος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παρηγοριά από αυτό.
Οι άνθρωποι ανέκαθεν, αλλά και σήμερα, βλέπουν παντού εχθρούς και αισθάνονται τον διπλανό τους σαν απειλή για την ύπαρξή τους. Ο Χριστός μας έδειξε ότι ο εχθρός δεν βρίσκεται απλώς έξω από μάς, αλλά μέσα μας, μας δίδαξε ότι η παρουσία του άλλου δεν είναι απειλή για την ύπαρξή μας, αλλά «προφητικό γεγονός», αφού ο άλλος είναι ο αδελφός μας, η χαρά μας. Ο Σάτρ έλεγε: «Οι άλλοι είναι η κόλασή μου». Οι άγιοι, κατά το πρότυπο του Χριστού, αναφωνούν: «Χριστός ανέστη, χαρά μου». Κι αυτό είναι η ειδοποιός διαφορά από τον μηδενισμό.
Ζούμε στην εποχή της πληροφορίας, στην οποία σημαντικό ρόλο διαδραματίζει η τηλοψία, οι οθόνες κάθε είδους. Παρά ταύτα όμως ζούμε και στην εποχή της παραπληροφόρησης. Μαθαίνουμε πολλά νέα που γίνονται στον κόσμο, αγνοώντας την ουσία των πραγμάτων. Μόνο ο κενός τάφος του Θεανθρώπου προσφέρει την παλαιά αλλά πάντα καινούρια πληροφορία, ότι νικήθηκε ο θάνατος, ότι η πραγματική ζωή ξεπηδά από αυτόν, από την κένωση, την θυσία και την ανιδιοτελή προσφορά.
Σήμερα υπάρχει μια επανάσταση που γίνεται στη βάση του μίσους και των ενεργειών του «θηρίου» της Αποκάλυψης και υπάρχει ταυτόχρονα και η Ανάσταση που γίνεται με την αγάπη και τις ενέργειες του «Αρνίου» της Αποκάλυψης. Ο Χριστός με την Ανάστασή Του έκανε την μεγαλύτερη επανάσταση στην ιστορία. Ξαναέφερε την ισότητα των ανθρώπων στο προσκήνιο, δίδαξε το νόημα της Αγάπης, ξανάνοιξε τον Παράδεισο. Με τις πύλες του ορθάνοικτες εκ νέου, εναπόκειται σε μας εάν θα τις διαβούμε.
Ο Χριστός θυσιάστηκε και αναστήθηκε όχι για να κάνει μερικές θεαματικές ενέργειες για προσωπική του εξύψωση και δόξα, αλλά για να γίνει το φάρμακο για τον άνθρωπο. Όλοι εμείς που κυριαρχούμαστε από αυτόν σε κάθε του έκφανση, μπορούμε να απαλλαγούμε από την δυναστεία του και να ζήσουμε την Ανάσταση σε απολύτως προσωπικό και εντελώς βιωματικό επίπεδο! Είναι μόνο ζήτημα απόφασης…
