Ενάμισης μήνας έχει περάσει από τον θάνατο σε τροχαίο δυστύχημα του Οδυσσέα Τσιαμπόκαλου, ιδρυτικού μέλους του χιπ χοπ συγκροτήματος Razastarr, Ευρυτάνα στην καταγωγή, συνεχίζουν να αναζητούν δικαίωση. Ήταν ξημερώματα 23ης Αυγούστου όταν ο 46χρονος παρασύρθηκε από διερχόμενο ΙΧ στον επαρχιακό δρόμο Θηβών – Θίσβης ενώ ίδιος ήταν πεζός· ο οδηγός τον εγκατέλειψε αιμόφυρτο στην άσφαλτο, όπου και ξεψύχησε.
Ο τραγουδοποιός καταγόταν από τη Βαλαώρα Ευρυτανίας, χωριό που επισκεπτόταν σχεδόν κάθε χρόνο τα καλοκαίρια και βρισκόταν κοντά σε συγγενείς και φίλους του. Αγαπούσε τον τόπο και ιδιαίτερα την περιοχή των Αγράφων. Σύμφωνα με πληροφορίες των «Ευρυτανικών Νέων», λίγες ημέρες πριν το μοιραίο βράδυ είχε βρεθεί στην Ευρυτανία και είχε επισκεφθεί τον Προυσό, καθώς σχεδίαζε να εγκατασταθεί μόνιμα στον νομό το αμέσως επόμενο διάστημα.
Σε ένα συγκλονιστικό μήνυμά του στα social media, ο Γιώργος Σπηλιόπουλος, φίλος και σκηνοθέτης βίντεο κλιπ του συγκροτήματος, κάνει λόγο για “δολοφονία”, τονίζοντας ότι η ταυτότητα του οδηγού που τον παρέσυρε με το όχημά του ενώ κινείτο πεζός και τον εγκατέλειψε, είναι ακόμη άγνωστη.
Γράφει τα εξής, αναλυτικά:
«45 μέρες μετά. Κάποια πράγματα πρέπει να ειπωθούν.
Τις πρώτες ώρες της 23ης Αυγούστου, λίγο έξω από το χωριό του, σε έναν δρόμο που είχε οδηγήσει εκατοντάδες φορές, στον επαρχιακό δρόμο Θήβας – Θίσβης, ο Ανδρέας Τσιαμπόκαλος Δολοφονήθηκε. Δεν ήταν ένας “νεκρός σε τροχαίο”.
Δολοφονήθηκε, γιατί ενώ είχε παρκάρει δεξιά το αυτοκίνητό του (το οποίο παρέμεινε άθικτο) με τα φώτα του αναμένα και ενώ ήταν ΠΕΖΟΣ, έχοντας κατέβει από αυτό, χτυπήθηκε από όχημα και ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΦΘΗΚΕ.
Όποια / όποιος χτύπησε τον Ανδρέα, αποφάσισε να μην του δώσει καμία πιθανότητα να επιζήσει, με αποτέλεσμα να ξεψυχήσει βασανιστικά στην άσφαλτο, μετά από ώρα.
Μέχρι και σήμερα, η ταυτότητα του/της δολοφόνου δεν έχει αποκαλυφθεί από τις αρχές, ούτε αυτός/αυτή έχει παρουσιαστεί αυτοβούλως να παραδεχτεί το έγκλημα.
45 μέρες μετά, είναι πλέον ξεκάθαρο, ότι η δικαίωση που οφείλεται πρώτα στην υπέροχη ψυχή του Ανδρέα και έπειτα στους ανθρώπους του, δεν θα έρθει εξ’ ουρανού, ούτε αυτεπάγγελτα. Θα πρέπει να δωθεί ακόμη ένας αγώνας. Ο οποίος φυσικά και θα δωθεί και θα κερδηθεί.
Αυτό που μάλλον δεν έχουν καταλάβει αυτοί που ευθύνονται για το έγκλημα αλλά και για την μη αποκάλυψη του/της δολοφόνου, είναι ότι ο Ανδρέας έχει γύρω του ΠΟΛΛΟΥΣ ανθρώπους, οι οποίοι δεν θα ησυχάσουν ΠΟΤΕ, αν δεν αποκαλυφθεί η αλήθεια και αν ο υπαίτιος δεν τιμωρηθεί, με το τίμημα που του αξίζει. Όσο κι αν αυτό διαρκέσει, ότι κι αν χρειαστεί γι αυτό.
Ο Ανδρέας ήταν ένας Υπέροχος, Ξεχωριστός άνθρωπος. Συνώνυμο της Καλοσύνης, της Λεβεντιάς, της Ντομπροσύνης. Με απέραντη αγάπη και τεράστιο σεβασμό για την οικογένειά του, με γνήσια, βαθιά αγάπη για τη φύση και τα ζώα, με λατρεία μικρού παιδιού για τους τόπους του, με έρωτα και ρομαντισμό για την μουσική, με πάθος και ανυπομονησία για την ζωή. Ένας άνθρωπος που βοηθούσε τους ανθρώπους. Αγαπήθηκε όσο του άξιζε και θα αγαπιέται στον αιώνα τον άπαντα, γιατί η πορεία και το στίγμα του στη ζωή ήταν πολύτιμα για όσους ήμασταν τυχεροί να ζήσουμε μαζί του.
Σαν μουσικός, ο Ανδρέας ήταν, είναι και θα είναι ένας Θρύλος. Ένας Τιτάνας και Μέγας Δάσκαλος για το ελληνόφωνο ραπ, εκλεκτός ακόμη και από αυτούς που αποτέλεσαν την πολύ μικρή ομάδα που άνοιξε δρόμους για όλους όσους ακολούθησαν. Ενεργός μέχρι και την τελευταία του πνοή, σεβαστός από όλους τους μουσικούς, σε όλους τους μουσικούς χώρους της ανεξάρτητης Ελληνικής μουσικής. Ένας καλλιτέχνης που άγγιξε ψυχές και που έσωσε ζωές, όσο κι αν ποτέ δεν θα το παραδεχόταν. Όπως ακριβώς και ο Νικόλας. Και ταυτόχρονα οι πιο ταπεινοί.
Λένε πως η ζωή συνεχίζεται. Ναι, συνεχίζεται. Αλλά πλέον χωρίζεται στην ζωή πρίν και μετά από αυτό.
Φίλοι από το γυμνάσιο, από τη γειτονιά. Μπάσκετ στον ΑΓΣΒ και στην Αγία Τριάδα. Μετά ήρθε η μουσική. Πάρτι στο στέκι και στη Βουτζά στο Βύρωνα, συναντήσεις στο Horizon, στο Άλσος και στα events με τον Bukem. Συναυλίες με τους Raza, με τους Muddy, Solo, Live για καλούς σκοπούς, Λαμπηδόνα, ταξίδια, μπύρες στο Superfly…η ζωή μου όλη.
Ήμουν σίγουρος ότι μαζί με τον Νικόλα θα καθόμασταν σε κάποιον καφενέ στα Άγραφα ή στα Τζουμέρκα και θα αραδειάζαμε βιβλία τις ιστορίες στα βαθιά γεράματα.
Αδελφέ μου όποιος μας το χάλασε αυτό, αλλά κι αν υπάρχει κάποιος που καλύπτει, θα πληρώσουν. Στο ορκίζομαι. Στο χρωστάμε και το χρωστάμε στον εαυτό μας.
Από τις εκατοντάδες φωτογραφίες, σε αποχαιρετώ για την ώρα με μια δική σου πολύ αγαπημένη, από το χέρι του Spiros. Έτσι, αγέρωχος, με το βλέμμα σου να μιλάει. Αγρίμι. Παλικάρι. Στα βουνά που λάτρευες. Μέχρι να ξανασυναντηθούμε».
