Ο πλανήτης μας, μαζί με το υπόλοιπο ηλιακό σύστημα και μερικά κοντινά αστέρια μπορεί να είναι παγιδευμένος μέσα σε μια γιγαντιαία μαγνητική σήραγγα. Αυτή η σήραγγα, σύμφωνα με την αστροφυσικό Τζένιφερ Γουέστ, στο Ινστιτούτο Αστρονομίας και Αστροφυσικής Dunlap του Πανεπιστημίου του Τορόντο, αποτελείται από τεράστιες ίνες, μήκους 1.000 ετών φωτός και αόρατη με γυμνό μάτι, και μπορεί να περικυκλώνει το ηλιακό σύστημα.
Η Γουέστ αναφέρθηκε σε αυτή την θεωρία, μετά από μελέτη των δύο πιο φωτεινών δομών αερίου που εκπέμπουν ραδιενέργεια στη γαλαξιακή μας γειτονιά, τις «North Polar Spur» και «Fan Region». Η επιστήμονας αποκάλυψε ότι οι δύο δομές μπορεί να συνδέονται μεταξύ τους, παρόλο που βρίσκονται σε διαφορετικές πλευρές του ουρανού.
«Αν μπορούσαμε να δούμε τα ραδιοκύματα, θα βλέπαμε αυτή τη δομή που μοιάζει με σήραγγα, να εκτείνεται σε όλο τον ουρανό», ανέφερε η επιστήμονας.
Οι καμπυλωτές ίνες – οι οποίες αποτελούνται τόσο από φορτισμένα σωματίδια όσο και από μαγνητικό πεδίο και μοιάζουν με μακριά, λεπτά σχοινιά – προεξέχουν προς τα έξω από τις δυο δομές. Τα παράξενα κοσμικά σχοινιά θα μπορούσαν όχι μόνο να συνδέσουν τις δύο περιοχές, αλλά και να σχηματίσουν κάτι σαν «καμπυλωτή σήραγγα», με τις ίνες να μοιάζουν σαν τις «γραμμές που σχηματίζουν τα φώτα της σήραγγας και η σήμανση της λωρίδας του δρόμου», είπαν οι ερευνητές.
(Jennifer West, Dominion Radio Astrophysical Observatory/Villa Elisa telescope/ESA/Planck Collaboration/Stellarium)
Αυτό θα τοποθετούσε το ηλιακό μας σύστημα μαζί με ένα μικρό κομμάτι του Γαλαξία μας, μέσα στη γιγαντιαία μαγνητική σήραγγα.
Η δομή «North Polar Spur», η οποία εμφανίζεται ως ένα τεράστιο κίτρινο σύννεφο που εκτείνεται πάνω από το επίπεδο του γαλαξία μας, είναι μια γιγαντιαία κορυφογραμμή αερίου που εκπέμπει ακτίνες Χ και ραδιοκύματα. Η δομή «Fan Region» είναι λιγότερο γνωστή, αλλά οι επιστήμονες γνωρίζουν ότι παράγει πολλά πολωμένα ραδιοκύματα. Αυτές οι ασυνήθιστες περιοχές του διαστήματος ανακαλύφθηκαν τη δεκαετία του 1960, ωστόσο οι ερευνητές δεν γνωρίζουν πολλά για αυτές και οι περισσότερες προηγούμενες μελέτες περιέγραφαν κάθε δομή ξεχωριστά.
Όταν η Γουέστ και οι συνεργάτες της τροφοδότησαν δεδομένα από παρατηρήσεις ραδιοκυμάτων σε ένα νέο υπολογιστικό μοντέλο, χαρτογράφησαν το πιθανό μήκος και τη θέση των γιγαντιαίων σχοινιών. Το μοντέλο υπολόγισε ότι τα σχοινιά είχαν μήκος περίπου 1.000 έτη φωτός και ότι οι δομές βρίσκονταν πιθανότατα σε απόσταση περίπου 350 ετών φωτός από το ηλιακό σύστημα.
Η επιστήμονας ανέφερε ότι η έμπνευση για το μοντέλο, της ήρθε όταν ήταν φοιτήτρια και μελέτησε για πρώτη φορά τον χάρτη ραδιοκυμάτων του ουρανού. Χρόνια αργότερα, έμαθε για μια δημοσίευση του 1965 που έκανε εικασίες σχετικά με τα παράξενα ραδιοσήματα.
«Με βάση τα ακατέργαστα δεδομένα που ήταν διαθέσιμα εκείνη την εποχή, οι συγγραφείς (Mathewson & Milne) υπέθεσαν ότι αυτά τα πολωμένα ραδιοσήματα θα μπορούσαν να προκύψουν από την άποψή μας για τον Τοπικό Βραχίονα του γαλαξία, από το εσωτερικό του», ανέφερε η Γουέστ στην ανακοίνωσή της. «Εκείνη η εργασία με ενέπνευσε να αναπτύξω αυτή την ιδέα και να συνδέσω το μοντέλο μου με τα βελτιωμένα δεδομένα που μας δίνουν σήμερα τα τηλεσκόπια μας».
(NASA/JPL-Caltech/R. Hurt/SSC/Caltech/Jennifer West)
Δεν έχουν εντοπιστεί μόνο στο δικό μας τμήμα του σύμπαντος αυτά τα κοσμικά νήματα. Στην πραγματικότητα, είναι παντού σε όλο τον γαλαξία και μπορούν να εκπέμπουν πολλούς διαφορετικούς τύπους φωτός. Οι ερευνητές σημειώνουν στη μελέτη τους ότι νηματοειδείς δομές έχουν παρατηρηθεί να εκπέμπουν οπτικό φως κοντά σε απομεινάρια γιγαντιαίων αστρικών εκρήξεων ή σουπερνόβα, σε μοριακά νέφη και στα τοιχώματα των «γαλαξιακών καμινάδων». Πρόκειται για τεράστιες κοιλότητες που δημιουργούνται από πολλαπλές εκρήξεις σουπερνόβα, μέσω των οποίων θερμό αέριο από το γαλαξιακό δίσκο, ρέει προς τη γαλαξιακή άλω. Ορισμένες μελέτες μάλιστα υποστηρίζουν ότι τα σπειροειδή νημάτια μοριακού αερίου θα μπορούσαν να είναι τα «οστά» που σχηματίζουν τον «σκελετό» του Γαλαξία μας.
Τα επόμενα βήματα των επιστημόνων είναι να επιβεβαιώσουν τα ευρήματά τους με λεπτομερείς παρατηρήσεις των περιοχών που προσομοίωσαν και στη συνέχεια να χρησιμοποιήσουν αυτές τις παρατηρήσεις για να βελτιώσουν το μοντέλο τους. Η Γουέστ ελπίζει ότι αυτό θα βοηθήσει τους αστρονόμους να κατανοήσουν άλλα μαγνητικά νήματα που εντοπίζονται γύρω από τον γαλαξία μας. Μια άλλη ενδιαφέρουσα πιθανότητα είναι ότι τα αόρατα μαγνητικά σχοινιά θα μπορούσαν να είναι ένα μικρό μέρος μιας πολύ μεγαλύτερης γαλαξιακής δομής.
«Τα μαγνητικά πεδία δεν υπάρχουν μεμονωμένα. Όλα πρέπει να συνδέονται μεταξύ τους», είπε η Γουέστ. «Έτσι, ένα επόμενο βήμα είναι να κατανοήσουμε καλύτερα πώς αυτό το τοπικό μαγνητικό πεδίο συνδέεται με το μεγαλύτερης κλίμακας μαγνητικό πεδίο του γαλαξία και με τα μικρότερης κλίμακας μαγνητικά πεδία, του ήλιου και της Γης μας».
Οι ερευνητές προδημοσίευσαν τα ευρήματά τους στο arXiv, πράγμα που σημαίνει ότι δεν έχουν ακόμη αξιολογηθεί από ομότιμους.
ΠΗΓΗ: Live Science
www.ertnews.gr
