ΦΩΤΟ: Costas Baltas/Reuters
Η συγκλονιστική σκηνή των φλεγόμενων βουνοκορφών στις μεγάλες πυρκαγιές των προηγούμενων ημερών, σχημάτιζαν ένα εφιαλτικό Δαντικό τοπίο. Όλοι μας βλέπαμε τα φώτα των πόλεων να λαμπυρίζουν καταναλώνοντας χιλιάδες κιλοβατώρες, την ώρα που οι φλόγες γιγαντώνονταν στο παρασκήνιο και τη στιγμή που ο ανθρώπινος πολιτισμός και ο ηρωισμός των πυροσβεστών αδυνατούσε αν όχι να ελέγξει, τουλάχιστον να περιορίσει στο ελάχιστο την αδηφάγα μανία της φύσης που εκδικήθηκε την ασύστολη προσβολή των περασμένων ετών με ένα μανιασμένο αυτοκαταστροφικό ξέσπασμα, το οποίο στο πέρασμά του εξαφάνισε κάθε ίχνος ζωής.
Ο πλανήτης μας έχει πυρετό, όπως λένε οι ειδικοί, έναν πυρετό που τον προκαλέσαμε οι ίδιοι καίγοντας τόνους πετρελαίου και άνθρακα. Ο καύσωνας που είδαμε τις περασμένες μέρες δεν ήταν παρά μια κρίση αυτού του πυρετού, ένα αποκορύφωμα, ένα τίναγμα από τους 39 στους 41 βαθμούς. Τώρα που πέσαμε πάλι στους 39, εκείνο που δεν πρέπει να νομίσουμε είναι ότι η αρρώστια πέρασε!
Απαιτούνται συντονισμένες προσπάθειες σε παγκόσμιο επίπεδο, έτσι ώστε τα πράγματα να επανέλθουν στο φυσιολογικό τους, πρέπει να γίνει συνείδηση όλων μας ότι το να σβήνουμε το διακόπτη του ηλεκτρικού, να παίρνουμε ρεύμα από πράσινη ενέργεια και το να κλείνουμε την τηλεόραση από το κουμπί της και όχι με το τηλεκοντρόλ, είναι κάτι παραπάνω από ένα κρύο πανί στο μέτωπο της εμπύρετης Γης. Είναι μέρος της θεραπείας.
Όπως ακριβώς ΔΕΝ είναι μέρος της θεραπείας το να αναλωνόμαστε σε αλληλοκατηγορίες περί του αν o ΣΥΡΙΖΑ διαχειρίστηκε καλύτερα την κατάσταση πριν δύο χρόνια ή αν η Νέα Δημοκρατία δεν φρόντισε να προσλάβει αρκετούς πυροσβέστες για να προστατέψει τα δάση μας.
Η μεγάλη πυρκαγιά ήταν αναπόφευκτη και πολλοί ήταν εκείνοι που φώναζαν εδώ και χρόνια για την αναγκαιότητα λήψης νομοθετικών μέτρων για την προστασία των δασών, καθώς και για την έγκαιρη προετοιμασία των πυροσβεστικών μέσων που θα χρειαζόταν σε περίπτωση που ξεσπούσε. Φυσικά θα ήταν αδύνατο να υποστηρίξει κανείς ότι μια τέτοια φωτιά, θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με οποιαδήποτε ανθρώπινη παρέμβαση, από τη στιγμή που ξέφυγε από τον έλεγχο.
Αρκεί να σκεφτούμε ότι ένα πυροσβεστικό όχημα μπορεί να καλύψει πυροσβεστικά μια απόσταση, ας πούμε 150 μέτρων το πολύ. Για ένα μέτωπο 5 χιλιομέτρων θα απαιτούνταν 35 οχήματα! Σκεφτείτε πόσα πυροσβεστικά οχήματα θα θέλαμε για μέτωπα 50 και 100 χιλιομέτρων… Είδαμε με τα μάτια μας τα «καναντέρ» να ρίχνουν νερό πάνω από ένα φλεγόμενο πεύκο και την επόμενη στιγμή εκείνο να αρπάζει ξανά φωτιά. Φέτος είχαμε το μεγαλύτερο πυροσβεστικό αεροπορικό στόλο από κάθε άλλη φορά. Το ρωσικό αεροπλάνο που κοστίζει για ενοικίαση ενάμισι εκατομμύριο, το πήραμε την τελευταία στιγμή από τους Τούρκους. Ελικόπτερα, ενισχύσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση, πυροσβέστες, εθελοντές… Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν ωφέλησε. Το καλό θα ήταν να την προλάβαιναν στην αρχή της. Από εκεί και μετά, και με τον λίβα που φυσούσε εκείνες τις ημέρες ήταν αδύνατο να κάνουν οτιδήποτε.
Μα εκείνο που ακολούθησε την πυρκαγιά ήταν ακόμη χειρότερο. Τα μέσα ενημέρωσης, προσπαθώντας να διεκτραγωδήσουν ακόμη περισσότερο ένα ήδη τραγικό συμβάν, δημιούργησαν στο κοινό μια αίσθηση απόγνωσης, μια έντονη αμηχανία για το τι μπορεί να γίνει από τώρα και στο εξής. Μη δίνοντας καμία βάση στην παροιμία που λέει ότι δεν αξίζει να κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα, αναλώθηκαν σε έναν άνευ προηγουμένου μίζερο καταμερισμό ευθυνών, ανάλογα φυσικά και με την πολιτική τους τοποθέτηση, μην αφήνοντας καμιά χαραμάδα, έστω και για το αμυδρότερο φως ελπίδας.
Φυσικά το μικροκλίμα της περιοχής θα αλλάξει, φυσικά οι πλημμύρες θα απειλήσουν τις όμορες περιοχές τους χειμώνες που θα έλθουν και οπωσδήποτε η ποιότητα του αέρα θα επιδεινωθεί. Εντούτοις η Φύση, που την πληγώνουμε συνεχώς, αν βοηθηθεί και λίγο με τα τεχνικά μας μέσα, θα επουλώσει τις πληγές της. Αν γίνουν τα απαραίτητα έργα συγκράτησης των εδαφών για τα επόμενα 3-4 χρόνια, και κάποιες δεντροφυτεύσεις που σύμφωνα με το πρόγραμμα πρέπει να ολοκληρωθούν μέχρι τον Φεβρουάριο, τότε θα αποφευχθεί κατά πρώτον η ερημοποίηση. Στη συνέχεια και σιγά – σιγά, θα επανέλθουν οι πληθυσμοί των ζώων, το δάσος θα ξαναγεννηθεί. Η Φύση δεν καταστρέφεται, αναγεννάται. Αν εμείς είμαστε τόσο ασύνετοι που αφήσαμε να χαθεί αυτό το τόσο σημαντικό κομμάτι φυσικού κάλλους, ας μην είμαστε τουλάχιστον τόσο εκδικητικοί που να το στερήσουμε κι από τα παιδιά μας!
Γιατί αν ακριβώς αυτά τα παιδιά διαπιστώσουν ότι γίνονται οι κινήσεις που πρέπει, τότε δεν θα χάσουν την εμπιστοσύνη τους στην ανθρώπινη ιδιότητα. Δεν θα βαρυγκομήσουν που τα φέραμε σε αυτόν τον κόσμο. Θα έχουν τα ίδια μεγαλώσει με τον μεγάλο στόχο να επιδιορθώσουν και να αποκαταστήσουν αυτό που καταστρέψανε οι γονείς τους.
Ας μην επικεντρωθούμε στην καταστροφή… Είδαμε σκηνές απίστευτης γενναιότητας και αλληλεγγύης. Είδαμε τον νεαρό με το μηχανάκι του ντελίβερι να πηγαίνει κρύο νερό στους πυροσβέστες χωρίς να του το ζητήσει κανείς. Κι όχι μια και δυο φορές. Είδαμε την εθελόντρια Κατερίνα Ιωαννίδου να ρίχνεται στη μάχη και να μεταβάλλεται σε πύραρχο, εν ριπή οφθαλμού.
Τώρα χρειάζεται εγρήγορση. Τώρα τα μέσα και τα φέις μπουκ και τα τουίτερ πρέπει να αρχίσουν να ενδιαφέρονται και να μην ξεχάσουν. Τώρα πρέπει να πιεστεί η κυβέρνηση. Να ελεγχθεί… Θα δοθούν αποζημιώσεις; Τι ύψος θα έχουν; Μπορούν να δοθούν περισσότερα; Θα τοποθετηθούν τα κορμοδέματα; Θα γίνουν προσλήψεις; Θα κηρυχθούν αναδασωτέες οι εκτάσεις;
Ναι, κάηκαν σπίτια, χάθηκαν περιουσίες. Όμως όλα ξαναγίνονται. Εκείνο που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι η ελπίδα δεν καίγεται, δεν πνίγεται, δεν καταναλώνεται. Επιβιώνει και χάνεται πάντα τελευταία – και ίσως και ποτέ. Αλίμονό μας αν εμείς οι ίδιοι θελήσουμε να την δείξουμε πεθαμένη μεμψιμοιρώντας και χάνοντας την ουσία.
