Πόσοι Αθηναίοι θα ήταν τελείως αρνητικοί εξαρχής απέναντι σε ένα σενάριο «επιστροφής στο χωριό»; Ειδικά μετά την περίοδο της πανδημίας, η πλειονότητα θα εξέταζε το ενδεχόμενο, τουλάχιστον στο πρώτο, υποθετικό στάδιο. Η επιθυμία είναι εκεί. Τα δύσκολα έρχονται μετά, όταν από το υποθετικό σενάριο περνάμε στα πρακτικά της υλοποίησης. Αυτά τα δύσκολα πολλαπλασιάζονται γεωμετρικά όταν μπαίνουν στην εξίσωση μικρά παιδιά.
Υπάρχουν όμως και τα παραδείγματα σαν αυτό της Όλγας Μυζάλη, η οποία έκανε το όνειρό της πραγματικότητα και άφησε το κέντρο της Αθήνας για το χωριό καταγωγής της, τη Δυτική Φραγκίστα Ευρυτανίας. Και μάλιστα οικογενειακώς, με δύο μικρά παιδιά.
Οι κόρες της, μάλιστα, ήταν αυτές που πίεζαν να γίνει η μετακόμιση και δεν το έχουν μετανιώσει ούτε στιγμή. Όπως λέει χαρακτηριστικά στη LiFO, στο χωριό βρήκαν την ελευθερία τους. Κι αν αυτό φαντάζει οξύμωρο, ένα μικρό χωριό να προσφέρει μεγαλύτερη ελευθερία σε ένα μικρό παιδί μεγαλωμένο στην Αθήνα με λογιών-λογιών δραστηριότητες, παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε πως μπορεί να είναι και μια μεγάλη αλήθεια.
Ακολουθεί η ιστορία της Όλγας με τα δικά της λόγια:
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα και συγκεκριμένα στα Άνω Ιλίσια. Η ζωή στην Αθήνα, ειδικά τα τελευταία χρόνια, ήταν αφόρητη. Όταν έχεις κάνει οικογένεια με δύο παιδιά και οι υποχρεώσεις έχουν αυξηθεί, φτάνεις σε ένα σημείο που μόνο τρέχεις, χωρίς να ζεις και να απολαμβάνεις τίποτα. Δεν χαίρεσαι ούτε τα παιδιά σου, γιατί είσαι μονίμως σε έναν αγώνα δρόμου. Τα έχεις όλα γύρω σου και δεν προλαβαίνεις να κάνεις τίποτα άλλο, παρά μόνο να διεκπεραιώνεις τις υποχρεώσεις.
Ήταν όνειρό μου από παιδί να ζήσω στο χωριό από το οποίο κατάγομαι και από τους δύο γονείς μου, και όταν μου δόθηκε η ευκαιρία, σκεφτήκαμε μαζί με τον σύζυγό μου, ο οποίος ήταν της ίδιας φιλοσοφίας, να την αρπάξουμε και να το τολμήσουμε.
Το ρίσκο ήταν πολύ μεγάλο, αλλά θέλαμε να το δοκιμάσουμε, μιας και τα παιδιά ήταν πολύ θετικά σε αυτή την ιδέα. Μάλιστα, ήταν αυτά που ανυπομονούσαν για το πότε θα μετακομίσουμε στο χωριό, χωρίς να τα πειράζει που θα στερηθούν φίλους και συγγενείς, όπως και τις δραστηριότητες που έκαναν από πολύ μικρά.
Οι φίλοι μας όλοι ενθουσιάστηκαν και μας επιβράβευσαν για την τόσο τολμηρή απόφαση, την οποία όλοι λίγο πολύ θα ήθελαν να μιμηθούν. Βέβαια, υπήρχαν και λίγες εξαιρέσεις που μας έλεγαν “μπράβο” για την απόφαση, αλλά ότι εκείνοι δεν θα μπορούσαν ποτέ να μείνουν σε ένα μικρό χωριό μακριά από την Αθήνα.
Η μετάβαση, αφού εγκατασταθήκαμε στο χωριό, ψυχολογικά ήταν πολύ εύκολη. Προσαρμοστήκαμε αμέσως και κυρίως τα παιδιά, γιατί ήταν ένα οικείο περιβάλλον για όλους μας, μιας και πάντα είχαμε επαφή με το χωριό στο πλαίσιο των διακοπών. Γενικά πηγαίναμε όσο πιο συχνά μπορούσαμε. Στο πρακτικό κομμάτι, η μετάβαση δεν ήταν τόσο εύκολη γιατί δυστυχώς δεν είχαμε ένα σπίτι έτοιμο, με τις απαραίτητες ανέσεις, και όλα ξεκίνησαν από το μηδέν. Γι’ αυτό και δυόμισι χρόνια μετά ακόμα παλεύουμε να φτιάξουμε το παλιό πέτρινο σπίτι, πατρικό του μπαμπά μου, το οποίο δεν είχε θέρμανση, μπάνιο και κουζίνα. Όπως καταλαβαίνεις, όλα αυτά είναι απαραίτητα για την ομαλή λειτουργία μιας οικογένειας, αλλά και για κάθε άνθρωπο τη σημερινή εποχή.
Η Δυτική Φραγκίστα είναι ένα πανέμορφο ορεινό χωριό του δήμου Αγράφων, το οποίο βρίσκεται στον νομό Ευρυτανίας, περίπου μία ώρα από το Καρπενήσι. Έχει υψόμετρο 710 μέτρα και, όπως όλη η Ευρυτανία, περιβάλλεται από πλούσιο φυσικό περιβάλλον, καταπράσινα δάση, ποτάμια, την πανέμορφη λίμνη Κρεμαστών και την ιστορία της. Είναι ένα ζωντανό χωριό με περίπου 200 μόνιμους κατοίκους, έχει όμορφες διαδρομές και μονοπάτια, βρύσες με δροσερό νερό πηγής, την κεντρική εκκλησία «Γέννηση της Θεοτόκου» απέναντι από την πλατεία του χωριού, πολλά ξωκλήσια, δημοτικό και νηπιαγωγείο τα οποία συστεγάζονται σε ένα παλιό πέτρινο κτίριο. Επίσης στο χωριό υπάρχει γυμνάσιο και ΕΠΑΛ, ενώ στο απέναντι χωριό υπάρχει Γενικό Λύκειο. Αυτό φυσικά ήταν και από τα πιο σημαντικά κριτήρια για να πάρουμε την απόφαση να έρθουμε εδώ. Ξέραμε ότι υπάρχουν σχολεία για τα παιδιά καθώς και Κέντρο Υγείας, φαρμακείο, σούπερ μάρκετ, τα οποία είναι βασικά για να έχεις μια πιο βολική και σχετικά ασφαλή ζωή στο χωριό.
Αγαπημένες μου ασχολίες εδώ είναι να φροντίζω τα σκυλάκια, τα γατάκια και τις κοτούλες που έχουμε, καθώς και τα λουλούδια· εδώ μπορώ να έχω πολλά. Ασχολούμαι επίσης με τον κήπο, με τα λαχανικά και τα ζαρζαβατικά που βάζουμε ανάλογα με την εποχή, το καλοκαίρι με το μάζεμα της ρίγανης, με το τσάι. Αγαπημένες συνήθειες οι περίπατοι στη φύση, το μπάνιο στο ποτάμι και τη λίμνη, τα αμέτρητα πανηγύρια που γίνονται σε όλα τα χωριά.
Το επάγγελμά μου είναι λογίστρια και με αυτό ασχολιόμουν όλα τα χρόνια στην Αθήνα. Εδώ εργάζομαι σε ιδιωτικό ΚΕΠ το οποίο λειτουργεί στο χωριό, ενώ ο σύζυγος ξανάνοιξε τον φούρνο του χωριού, ο οποίος είχε κλείσει. Στην Αθήνα έκανε αυτήν τη δουλειά πριν από χρόνια και τα τελευταία 22 χρόνια διατηρούσε στην περιοχή που μέναμε εργαστήριο-αναψυκτήριο με σφολιατοειδή παραγωγής του, καφέδες και σάντουιτς, το οποίο και έκλεισε για να έρθουμε στο χωριό. Κι εγώ παραιτήθηκα από την εταιρεία στην οποία εργαζόμουν ως λογίστρια.
Στο μέλλον, αυτό που θα ήθελα πάνω απ’ όλα είναι να είμαστε υγιείς και να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για να φτάσουμε το σπίτι μας σε ένα καλό λειτουργικό σημείο ώστε να είναι η καθημερινότητά μας πιο εύκολη, οι κόρες μας να μεγαλώσουν και να τελειώσουν το σχολείο εδώ, έχοντας αποκτήσει εμπειρίες και αναμνήσεις σε ένα περιβάλλον κοντά στη φύση και μακριά από κινδύνους.
