άρθρο του Διονύση Παρούτσα, από την έντυπη έκδοση των Ευρυτανικών Νέων

Όλο και περισσότερο, όλο και συχνότερα οι άνθρωποι όταν αναφέρονται στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, τους ταυτίζουν με το Διαδίκτυο, ή αλλιώς Ίντερνετ. Τι σόι πράμα όμως είναι αυτό; Τι σημαίνει ίντερνετ; Πώς έγινε και αυτό που θεωρούσαμε κάποτε επιστημονική φαντασία, σήμερα πήρε σάρκα και οστά;

Όταν στη δεκαετία του ’80 παρακολουθούσαμε το διαστημόπλοιο «Εντερπράιζ» στο «Σταρ Τρεκ», βλέπαμε τον κυβερνήτη του, να απευθύνεται στον υπολογιστή, να τον ρωτάει κάτι κι εκείνος… ω του θαύματος να του δίνει την απάντηση. Σήμερα το μόνο που έχει να κάνει όποιος έχει μια απορία επί παντός επιστητού, είναι να θέσει το ερώτημά του στο «Γκουγκλ» και σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο έχει μπροστά του εκατοντάδες επιλογές απαντήσεων στο ερώτημά του! Δεν είναι τάχα εκπληκτικό; Ας κάνουμε εδώ μια παρέκβαση ώστε να δοθεί η ευκαιρία να διασαφηνιστούν ορισμένα τεχνικά θέματα για όσους είναι αδαείς περί των «κομπιουτερίστικων».

Το ίντερνετ δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα σύνολο υπολογιστών που είναι μέρα-νύχτα «ανοιχτοί» και συνδεμένοι μεταξύ τους μέσω των καλωδίων του ΟΤΕ. Όποιος θέλει να δημοσιεύσει κάτι σ’  αυτό, φτιάχνει το κείμενό του στον δικό του υπολογιστή, το αποθηκεύει σε έναν από αυτούς τους συνεχώς εν λειτουργία υπολογιστές και αυτό ήταν. Αν κάποιος άλλος ενδιαφερθεί για όσα έγραψε ο πρώτος, δεν έχει παρά να γράψει μια -δυο λέξεις που περιέχονται στο κείμενο, και θα το δει να εμφανίζεται μπροστά του!

Κάθε φορά που μπαίνουμε στο ίντερνετ,  αυτό που γίνεται είναι να ενσωματώνουμε τον υπολογιστή μας σ’  αυτή την ομάδα των συνδεδεμένων υπολογιστών. Υποτίθεται ότι οι άλλοι δεν μπορούν να δουν τα περιεχόμενα του δικού μας υπολογιστή και όλοι έχουν πρόσβαση μόνο στους «επίσημους» «παρόχους», όπως λέγονται. Εντούτοις, για κάποιους που γνωρίζουν,  δεν είναι δύσκολο να ελέγξουν και τον δικό μας υπολογιστή, να σβήσουν τα αρχεία του και να κάνουν πολλά τρομερά πράγματα, όπως υποστηρίζουν αυτοί που μπαίνουν στο διαδίκτυο μόνο και μόνο για να κατεβάσουν κανένα τραγούδι ή να δουν καμιά πορνογραφική ταινία.

Όμως το διαδίκτυο δεν είναι μόνο γι’ αυτό. Ποτέ πριν τόσοι άνθρωποι δεν οργανώθηκαν εθελοντικά με μόνο κίνητρο την προώθηση μιας ιδέας. Ποτέ πριν οι άνθρωποι δεν ήταν πρόθυμοι να μοιραστούν τόσο απλόχερα την γνώση τους και τις εμπειρίες τους. Το internet είναι μια πραγματικότητα, όπως κάθε άλλη … αποτελείται από εργασία, έρωτα, παιχνίδι, χαρά, παρέα, πόνο. Όπως σε κάθε πραγματικότητα, πάντα κάποιος (είτε αυτός λέγεται αυταρχικό πολίτευμα, είτε λέγεται Microsoft) θα προσπαθήσει να την εκμεταλλευτεί για προσωπικό του όφελος.

Το μοναδικό και το μαγικό στην κοινωνία του internet είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών του μάχεται ενάντια σ’  αυτήν την εκμετάλλευση, έχοντας σαν πλεονέκτημα την αναρχία του ίδιου του συστήματος.

Όσοι το φοβούνται δεν είχαν ποτέ την ευτυχία να βιώσουν αυτή την ελευθερία. Είναι λογικό: ό,τι δεν γνωρίζουμε να μας προκαλεί φόβο. Η λύση όμως δεν είναι ούτε ο προβληματισμός, ούτε η απόρριψη. Είναι η ενσωμάτωση και η γνώση. Όσο καλύτερα κατανοεί κανείς τον θαυμαστό ψηφιακό κόσμο, τόσο καλύτερος πολίτης του γίνεται και τόσο πιο ολοκληρωμένα μπορεί να απολαύσει την ελευθερία του.

Παρ’ όλα αυτά όμως, σχεδόν όλα τα θέματα που αναλαμβάνουν να παρουσιάσουν τα ΜΜΕ σχετικά με την τεχνολογία ασχολούνται με την αρνητική της πλευρά και όχι με την σωστή χρήση της που μπορεί πραγματικά να διευκολύνει τη ζωή μας και να ανεβάσει το βιοτικό μας επίπεδο. Ακούμε καθημερινά για παιδεραστία μέσω του ίντερνετ, για κλοπές πιστωτικών καρτών μέσω του ίντερνετ, για αυτοκτονίες μέσω του ίντερνετ και άλλες τέτοιες περιπτώσεις.

Φυσικά, είναι γεγονός πως αυτά που παρουσιάζονται συμβαίνουν όντως, αλλά θα πρέπει επίσης να τονιστεί και η απέχθεια, η φοβία, ο δισταγμός και η καχυποψία προς την τεχνολογία που προκαλεί η παρουσίαση μόνο των αρνητικών πλευρών της. Γιατί, άραγε δεν παρουσιάζεται και η θετική πλευρά της τεχνολογίας; Γιατί δεν αναφέρεται ο πλούτος των πληροφοριών που υπάρχουν διαθέσιμες στο διαδίκτυο, οι επιχειρηματικές ευκαιρίες που αυτό παρουσιάζει, το πλήθος των συναλλαγών που μπορούν να εκτελεστούν μέσω αυτού, οι ευκαιρίες ψυχαγωγίας, η έκδοση πιστοποιητικών από τους κρατικούς φορείς και τόσα άλλα;

Όλη αυτή η αντιμετώπιση, έχει οδηγήσει τον κόσμο να ασχολείται ευρέως αν και κάπως ακαθόριστα με αυτό, ο τύπος προχώρησε σε επιδερμικές εκδόσεις ειδικών εντύπων, τα τηλεοπτικά κανάλια συνεχίζουν να προαναγγέλλουν ένα θέμα με την γενικότητα του «όπως δημοσιεύθηκε στο Internet» που είναι τόσο γελοίο όσο να γράψουμε εμείς τώρα κάτι σαν το «όπως έγραψε η εφημερίδα» (Ναι. Αλλά ποια εφημερίδα;), τα προσωπικά δεδομένα βρήκαν ένα καλό πεδίο για να τονίσουν την υπόσταση τους, τα κράτη βρήκαν ένα καλό λόγο να διοχετεύσουν τα αναπτυξιακά τους κονδύλια, οι επιχειρηματίες μια νέα αγορά για δραστηριότητες.

Γενικά παρατηρείται μια κατάσταση που δείχνει να επηρεάζει τους πάντες και τα πάντα. Τίποτα όμως δεν γνωρίζει την πλήρη αποδοχή, αφού πάντα υπάρχουν σημάδια αμφισβήτησης, η αντίθετη άποψη, οι γενικότητες, σωστές γνώμες, οι ανοησίες. Αυτό οδήγησε τον Υπουργό Δικαιοσύνης σε μια προσπάθεια αφαίρεσης της ανωνυμίας από το διαδίκτυο.

Όμως, όπως έγραφε ο Νίκος Δήμου, τα ιστολόγια ή «μπλογκ», οι ιστοσελίδες δηλαδή που διατηρούν ορισμένοι μόνο και μόνο για να γράφουν την άποψή τους, «…είναι η μεγαλύτερη δημοκρατική κατάκτηση: ο κάθε πολίτης ανέξοδα μπορεί να γίνει εκδότης του εαυτού του. Είναι το μόνο εντελώς ελεύθερο μέσο επικοινωνίας. Όποιος βαφτίζει αυτή την ελευθερία “ασυδοσία” έχει συνήθως ύποπτους σκοπούς. Παραβάτες των νόμων υπάρχουν παντού -και στα έντυπα και σε όλα τα ηλεκτρονικά μέσα. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερο νομοθετικό πλαίσιο για τα blogs- αρκεί το υπάρχον. Όποιος συκοφαντεί ή δυσφημεί, είτε σε έντυπο είτε σε ιστολόγιο, μπορεί να διωχθεί με τους υπάρχοντες νόμους. Σ’ αυτή την περίπτωση, η ανωνυμία αίρεται».

Ο ίδιος υποστηρίζει ότι η προσπάθεια που είχε ξεκινήσει και πάλι κάποια στιγμή πριν λίγα χρόνια, από το υπουργείο Δικαιοσύνης να ετοιμάσει κανόνες για τα blogs (και που φυσικά ατύχησε) του θύμισε τον Μαρούδα που θα… έριχνε τους δορυφόρους και τον Ξέρξη που… αλυσόδεσε τη θάλασσα. To internet χαρακτηρίζεται βαθύτατα, από ελευθερία βούλησης για τον χρήστη του και όποιος το φοβάται δεν έχει παρά να ασχοληθεί μ’ αυτό. Θα διαπιστώσει ιδίοις όμμασι ότι τότε θα αρχίσουν να φοβούνται τον ίδιο ή την ίδια, κάποιοι άλλοι…