“Σήμερα γιορτάζει σεμνά ένα από τα ιερότερα προσκυνήματα της κοιλάδας της Ποταμιάς του Καρπενησίου, αν και λίγο άγνωστο στους περισσότερους, ο Άη- Νικόλας του Κλαψιού”, γράφει ο Ιωάννης Δημητρίου, που δίνει ενδιαφέροντα στοιχεία για την ιστορία του ναού, που βρίσκεται νότια του χωριού σε μια πολύ όμορφη τοποθεσία, περιτριγυρισμένος από αιωνόβιες βελανιδιές (δείτε περισσότερα εδώ)· στον ίσκιο τους οι ντόπιοι έστηναν πανηγύρι κάθε χρόνο στις 20 του Μάη.
Στη σχετική ανάρτηση, διαβάζουμε:
“Φαίνεται ότι επί αιώνες αποτελούσε ένα ξωκλήσι που με τη πάροδο του χρόνου, οι γεωμορφολογικές μεταβολές το βύθιζαν βαθιά στο έδαφος, χωρίς όμως να του αφαιρούν το ελάχιστο από την ιερότητά του.
Στη συλλογική μνήμη ήταν ο ιερός χώρος του χωριού, ο πιο κοντινός στον πάλαι ποτέ μεγαλοπρεπή και κατεστραμμένο και λησμονημένο ναό του Αγίου Λεωνίδου, στον οποίο γινόταν το κατ’ εξοχήν πανηγύρι του χωριού.
Σύμφωνα με τις παλαιές παραδόσεις που μεταφέρει και ο γλυκύτατος παπα-Σπύρος, ο εφημέριος του Κλαψιού, το πανηγύρι ελάμβανε χώρα σαν σήμερα, 20 του Μαΐου, επί της μνήμης της ανακομιδής των λειψάνων του Αγίου Νικολάου των Μύρρων της Λυκίας, του μεγάλου και αγαπημένου Αγίου που εορτάζεται στις 6 Δεκεμβρίου. Συνηθίζεται ο πανηγυρισμός των “χειμωνιάτικων” Αγίων σε καλοκαιρινές ημερομηνίες, όπως και του Αγίου Αθανασίου στις 2 Μαΐου.
Η προφορική παράδοση θέλει, με την δημογραφική έκρηξη της μετανάστευσης στις αρχές του 20ου αιώνα, οι Κλαψιώτες της Αθήνας να παρακαλούν τους εναπομείναντες συγχωριανούς να μεταφερθεί το πανηγύρι ημέρα Κυριακή, για να μπορούν να μετακινούνται. Και το αίτημα έγινε δεκτό και όντως το πανηγύρι έμεινε γνωστό ως τελούμενο την Κυριακή των Αγίων Πάντων. Οι δε Κλαψιώτες της Αμερικής φρόντισαν για την ανέγερση νέου παρεκκλησιού στον ίδιο χώρο.
Τρία ή τέσσερα αλώνια πέριξ του ξωκλησιού φιλοξενούσαν τις αντίστοιχες ζυγιές μουσικών που ερχόντουσαν να διασκεδάσουν τους πανηγυριστές Κλαψιώτες, Καρπενησιώτες, Μεγαλοχωρίτες, κτλ.
Τεράστιες αρχαίες βελανιδιές προστάτευαν τους χαροκόπους γλεντιστάδες από τον ήλιο, μιας και το πανηγύρι γινόταν από νωρίς το πρωΐ με το πέρας της λειτουργίας, μέχρι να χαθεί το φως αργά το εσπέρας. Πόσο αρχαίες βελανιδιές; Τις υπολόγισαν πρόσφατα επιστήμονες γεωπόνοι και δασολόγοι, η μεγαλύτερη βελανιδιά είναι περίπου 550 χρονών, αλλά και οι άλλες δεν πάνε πίσω.
Οι περισσότερες βελανιδιές δηλαδή, αν είχαν στόμα να διηγηθούν, θα μας έλεγαν πως είδαν και άκουσαν τους ντόπιους οπλαρχηγούς να συναντούν εδώ ακριβώς τον Μάρκο Μπότσαρη, εκείνες τις ημέρες του Αυγούστου του 1823, προτού επιτεθεί στους Τουρκαλβανούς στο Κεφαλόβρυσο. Τους είχε προσκαλέσει ο ίδιος εκεί για να τους ανακοινώσει το σχέδιο της νυχτερινής, μοιραίας για τον ίδιο, επίθεσης. Τους έγραφε:
“Ἀδελφοί Καπεταναῖοι
Ἐγώ ἦρθα ἐδώ καί ἐχω σκοπόν να προσβάλω τόν πασσᾶ. Ἄν θέλετε κατεβᾶτε κάτω εἰς τον Ἄγιον Νικόλαον τοῦ χωρίου Κλαψίου να κουβεντιάσωμεν καί νά τόν κτυπήσωμε μαζί. Καί ἄν δέν θέλετε μήν ἔρχεσθε”.
Προς τιμήν τους, πήγαν όλοι. Μάρτυρες οι σεπτές βελανιδιές.”.
