από την έντυπη έκδοση
Στις 14 Σεπτεμβρίου, τιμάμε την μνήμη της ελληνικής γενοκτονίας. Θυμόμαστε άλλη μια φορά τους Έλληνες της Μικράς Ασίας που δολοφονήθηκαν συστηματικά από τις κυβερνήσεις των Νεότουρκων και του πασά Μουσταφά Κεμάλ.
Η καταστροφή του ελληνισμού της Μικράς Ασίας άρχισε το 1071 όταν νικήθηκαν τα βυζαντινά στρατεύματα από τους Σελτζούκους Τούρκους. Σε αυτό το ιστορικό γεγονός εδράζεται η προέλευση του ελληνικού ολοκαυτώματος που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Το 1453, η Κωνσταντινούπολη έπεσε στους Τούρκους. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος οδήγησε 5.000 γενναίους στρατιώτες ενάντια σε 80.000 Οθωμανούς. Η πτώση της Κωνσταντινούπολης καθώς και η συνακόλουθη πτώση της αυτοκρατορίας οκτώ έτη αργότερα επέκτειναν την καταστροφή σε όλες τις ελληνικές περιοχές. Η οθωμανική αυτοκρατορία έφερε σφαγές, βασανιστήρια, σκλαβιά, το παιδομάζωμα, την υποδούλωση των γυναικών στα χαρέμια, και την ανυπόφορη πολιτική και οικονομική πίεση που οδήγησαν στον περαιτέρω αποδεκατισμό του ελληνισμού. Γιατί ακόμα και όταν δεν κατασφάζονταν οι Έλληνες, κινδύνευαν με την απώλεια της εθνικής τους ταυτότητας. Ο εκτουρκισμός και ο εξισλαμισμός συνέβαλαν στον εφιάλτη της απώλειας της ανεξαρτησίας και της εθνικής κυριαρχίας.
Τον Μάιο του 1919, τα στρατεύματα της ελεύθερης και ανεξάρτητης Ελλάδας μπήκαν στη λαμπρή και πανάρχαια πόλη της Σμύρνης. Για ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα φάνηκε ότι η εξολόθρευση της ελληνικής φυλής είχε πάψει. Ήδη όμως κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκόσμιου πολέμου, οι Νεότουρκοι είχαν αρχίσει να δολοφονούν τους ελληνικούς και αρμενικούς πληθυσμούς της Μικράς Ασίας.
Τελικά, ο πασάς Μουσταφά Κεμάλ έγινε όργανο του δυτικού ιμπεριαλισμού και υπό αυτήν τη μορφή ο τουρκικός ρατσισμός κέρδισε την απεριόριστη βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών, της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας, και της Ιταλίας. Ο Κεμάλ βοηθήθηκε από τις δυτικές δυνάμεις ενώ ο ελληνικός στρατός στη Μικρά Ασία αποκόπηκε από τον ανεφοδιασμό του, μέσω ενός αποκλεισμού που επιβλήθηκε από τις δυτικές δυνάμεις. Τον Σεπτέμβριο του 1922, η πανέμορφη Σμύρνη κατακτήθηκε από τους Κεμαλιστές και παραδόθηκε στις φλόγες. Πάνω από 100.000 Έλληνες και 30.000 Αρμένιοι κατασφάγηκαν.
Εδώ θα έπρεπε να γίνει ειδική αναφορά στον Μητροπολίτη Χρυσόστομο της Σμύρνης. Αυτός ο γενναίος και ευγενής ορθόδοξος κληρικός υποστήριξε τους έλληνες απελευθερωτές το 1919, και ήταν μια φωνή για τις φιλοδοξίες ενός έθνους που ήταν υποδουλωμένο, ταπεινωμένο, και δυσφημημένο για αιώνες. Όταν έφτασε η είδηση ότι οι επιτιθέμενοι Κεμαλιστές θα ανακτούσαν την Σμύρνη, έγινε προφανές ότι οι Έλληνες και οι Αρμένιοι δεν θα επιζούσαν.
Το γαλλικό προξενείο πρόσφερε καταφύγιο στον Μητροπολίτη. Αυτός αρνήθηκε την προσφερόμενη ασφάλεια και επέλεξε να μοιραστεί τη μοίρα του ποιμνίου του. Παραδόθηκε στον φανατισμένο μουσουλμανικό όχλο από τον κεμαλιστή πασά Νουρεντίν. Τον ταπείνωσαν κόβοντας την γενειάδα του, και στη συνέχεια του έκοψαν τα αυτιά, τη μύτη, και τα χέρια και του έβγαλαν τα μάτια. Ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος αγιοποιήθηκε από την ορθόδοξη εκκλησία της Ελλάδας το 1992.
Όταν οι φονικές μηχανές των νεότουρκων σταμάτησαν την σφαγή, πάνω από 1.500.000 Αρμένιοι, και 1.000.000 Έλληνες, είχαν χάσει τη ζωή τους. Ο αποδεκατισμός του ελληνισμού συνεχίστηκε όταν υποστήριξε η δύση το κεμαλικό σχέδιο να καθαρίσει εθνικά τη Μικρά Ασία και την ανατολική Θράκη όπου ζούσαν περισσότεροι από 1.000.000 Έλληνες. Εκείνη η εποχή βέβαια βρίθει από ιστορίες φυλετικών καθάρσεων σε ολόκληρο τον κόσμο, δεν υπάρχει όμως ακόμα καμία αναγνώριση των φρικαλεοτήτων που έχουν διαπραχτεί ενάντια στον ελληνισμό.
Πάνω από 1.500.000 άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη γη και τις εστίες όπου οι πρόγονοί τους είχαν ζήσει για πάνω από 3.000 χρόνια. Αυτή η φυλετική κάθαρση και η γενοκτονία υποστηρίχθηκαν από τις “εκπολιτισμένες” δυνάμεις στη δύση και νομιμοποιήθηκαν από τη Συνθήκη της Λοζάνης. Σήμερα ο κόσμος τιμά την μνήμη του Άουσβιτς και των εγκλημάτων του Στάλιν, αλλά δεν υπάρχει κανένα μνημείο για τους νεκρούς της Σμύρνης και του Πόντου.
Στις 6 Σεπτεμβρίου 1955 διαπράχθηκαν νέα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας σε μια χώρα που ήταν μέλος της συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Η τουρκική κυβέρνηση του Αντνάν Μεντερές υποκίνησε την τρομοκρατία ενάντια στους εναπομείναντες Έλληνες της Κωνσταντινούπολης και της Ίμβρου. Κατ’ αρχάς, οι Τούρκοι βομβάρδισαν το προξενείο τους στη Θεσσαλονίκη και κατηγόρησαν έπειτα τους Έλληνες. Κατόπιν οργάνωσαν κάποιους φανατικούς εγκληματίες και παράσιτα, και τους ενθάρρυναν να επιτεθούν στον ελληνικό πληθυσμό, τις εκκλησίες, τα σπίτια, και τις επιχειρήσεις.
Στη Σμύρνη, οι Έλληνες ανώτεροι αξιωματικοί του στρατού που υπηρετούσαν στο ΝΑΤΟ δέχθηκαν επίθεση και οι σύζυγοί τους βιάστηκαν. Σε όλες αυτές τις τρομοκρατικές επιθέσεις, η αστυνομία δεν παρενέβη. Στις 6 Σεπτεμβρίου είναι η επέτειος του τέλους του ελληνισμού στην Κωνσταντινούπολη και την Ίμβρο. Τέλος στη δεκαετία του ’60, οι τουρκικές αρχές προχώρησαν στο αποτελείωμα της εθνοκάθαρσης από τα τελευταία απομεινάρια του ελληνισμού.
Κατά τη διάρκεια αυτών των επιθέσεων στην Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο και την Σμύρνη, δεν υπήρξε απολύτως καμία καταδίκη, διαμαρτυρία, ή κύρωση εναντίον της Τουρκίας. Μετά το πογκρόμ της 6ης Σεπτεμβρίου, ο υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ έστειλε δύο πανομοιότυπες επιστολές προς τον Έλληνα πρωθυπουργό Αλέξανδρο Παπάγο και τον τούρκο πρωθυπουργό Αντνάν Μεντερές, που παρωθούσαν τους “συμμάχους” να σκεφθούν το ΝΑΤΟ. Δεν υπήρξε καμία εκδήλωση συμπάθειας προς την Ελλάδα, ούτε οποιαδήποτε καταδίκη της κραυγαλέας επιθετικότητας της Τουρκίας.
Το ξερίζωμα του ελληνισμού συνεχίζεται σήμερα στην Κύπρο. Πάνω από 200.000 Έλληνες έχουν απομακρυνθεί από τα κατεχόμενα εδάφη. Όπως στη Μικρά Ασία το 1922, και την Κωνσταντινούπολη το 1955, δεν υπάρχει μια ενιαία διαμαρτυρία που να προέρχεται από τις αποκαλούμενες πολιτισμένες χώρες της Δύσης.
Το κείμενο αυτό, παρά τον σαφή εθνικό του προσανατολισμό, δεν έχει στόχο να εξάρει το εθνικό μας μένος, ούτε να υποδαυλίσει τον κακώς νοούμενο εθνικισμό. Εξ άλλου τα ίδια πάθη με τους Έλληνες πρόσφυγες της Μικράς Ασίας, βίωσαν και οι μουσουλμάνοι που εκπατρίστηκαν από τα Βαλκάνια και πήγαν στην Τουρκία με την ανταλλαγή πληθυσμών. Ωστόσο, περιγράφει κάποια ψήγματα της ιστορικής μας κληρονομιάς, την οποία πρέπει όλοι να γνωρίζουμε, ώστε να κατανοήσουμε καλύτερα τη θέση μας στον ραγδαία μεταβαλλόμενο σήμερα κόσμο.
Διότι η ιστορική μνήμη πάνω απ’ όλα δείχνει τον δρόμο και αποτρέπει την επανάληψη των ίδιων λαθών. Δείχνει επίσης και την αξία των πρόσκαιρων “συμμαχιών” που επιβάλλουν οι διαφορετικές κάθε φορά ιστορικές συνθήκες, συμμαχίες των οποίων τη σημασία θα πρέπει να είμαστε ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να αναθεωρήσουμε, αφού αυτό δείχνει η ιστορική πραγματικότητα.
