Γράφει ο Χρήστος Μποκόρος, σημαντικός Έλληνας ζωγράφος, που έχει βρει εδώ και αρκετά χρόνια το προσωπικό του καταφύγιο, ένα εργαστήρι τέχνης και δημιουργίας, στον οικισμό της Παλαιάς Βίνιανης Ευρυτανίας:

«Φτάναμε απόγευμα. Βασίλευε ατάραχος ο τόπος. Κύμα αφρισμένο ανέβαινε στον άδειον ουρανό μπροστά μας το Βελούχι, ακίνητο δόντι γαμψό ο χιονισμένος βράχος, το νόημα άγκιστρωμένο στο κενό σφαδάζει άπιαστο, κοφτερό, σαν το υνί στη γη που όλα τ’ αναστατώνει, τα σκορπά, τ’ αναποδογυρίζει, τα σφάζει, τα γεννάει ξανά, τα καταλύει, τα πονά και πληγωμένη ολοκληρώνεται αθάνατη -στο χώμα χωνεμένη- η αλήθεια. Κεκοσμημένος ο νυμφώνας. Λευκές, μαβιές και ρόδινες βιολέτες ευωδιάζουν».