αναδημοσίευση από την έντυπη έκδοση
Στις αρχές Ιουλίου ‘21, στο αμφιθέατρο της Δ.Κ. Βιβλιοθήκης Καρπενησίου έγινε η παρουσίαση του βιβλίου της Ιωάννας Πεταρούδη με τίτλο «O σουπερήρωας Λύκος Αστέρης και το αδέσποτο σκυλάκι». Προσκεκλημένος της εκδήλωσης, στην οποία συνέδραμε ο Πολιτιστικός, ήταν ο γνωστός ηθοποιός Σπύρος Μπιμπίλας, αφηγητής του βιβλίου. Ο πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ) παραχώρησε πρόθυμα συνέντευξη στα Ευρυτανικά Νέα.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
ΕΡ. Σας υποδέχτηκε ζεστά η πόλη του Καρπενησίου. Πείτε μας δυο λόγια για την παρουσία σας εδώ.
ΑΠ. Είναι νομίζω η τέταρτη φορά που βρίσκομαι στο Καρπενήσι, έχω έρθει άλλες φορές με θέατρο που έχουμε παίξει εδώ παλιότερα. Είναι πολύ ωραίο να επισκέπτεσαι τέτοια ωραία μέρη της Ελλάδας και για τέτοιους σκοπούς, ειδικά όταν πρόκειται για νέους συγγραφείς, νέους ανθρώπους, που προωθούν τον πολιτισμό, και ιδιαίτερα το παιδικό βιβλίο, που με το παιδικό βιβλίο, οι καινούργιες γενιές γίνονται καλύτερες και με το παιδικό θέατρο (…) γίνονται οι αυριανοί θεατρόφιλοι. Γενικά έτσι δουλεύει ο πολιτισμός, ο ένας βοηθάει τον άλλον.
ΕΡ. Έχετε συμμετάσχει σε εκατοντάδες βιβλία…
ΑΠ. Εγώ πρέπει να έχω κάνει πάνω από 600 cds για παραμύθια. Και στα παραμύθια και στους μεταγλωττισμούς -όπου έχω δώσει τη φωνή μου σε πάρα πολλούς ήρωες κινουμένων σχεδίων- έχουν αγαπήσει τη φωνή μου τα παιδιά.
Και εμένα μου αρέσει πάρα πολύ να διαβάζω παραμύθια και νομίζω ότι είναι ένας από τους λόγους που αισθάνομαι σαν παιδί τον εαυτό μου, ότι κάνω πάρα πολλά έργα παιδικά, έχω επαφή με τα παιδιά, έχω παίξει και σε παιδικό θέατρο, αλλά γενικά μου αρέσει να κάνω πράγματα για παιδιά.
ΕΡ. Τον τελευταίο καιρό ο κλάδος σας, ο κλάδος των ηθοποιών, συγκλονίστηκε από τις αποκαλύψεις για κακοποιητικές συμπεριφορές συναδέλφων σας. Σε ποιο στάδιο βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή (σ.σ. καλοκαίρι ’21);
ΑΠ. Από την πλευρά του Σωματείου Ηθοποιών, δεν έχει ολοκληρωθεί η έρευνα του πειθαρχικού συμβουλίου μας, από την πλευρά των ανακριτικών αρχών και της Δικαιοσύνης προχωρεί κανονικά η ανάκριση όσον αφορά στην υπόθεση του Πέτρου Φιλιππίδη, οι άλλες έχουν πάρει τον δρόμο τους. Όπως ξέρετε, ο κύριος Λιγνάδης βρίσκεται προφυλακισμένος. Εμείς έχουμε εμπιστοσύνη στην Ελληνική Δικαιοσύνη και περιμένουμε τις αποφάσεις και τη βοηθάμε όσο μπορούμε. Εγώ στεναχωριέμαι που άνθρωποι, ας πούμε τέτοιου βεληνεκούς, φτάσανε στο σημείο να κάνουνε κακοποιητικές συμπεριφορές αλλά εδώ το λόγο έχει η Δικαιοσύνη, για να τιμωρήσει, όσο ψηλά και αν βρίσκεται κάποιος, να τον τιμωρήσει για τα λάθη του, για να γίνει παράδειγμα για τους άλλους.
ΕΡ. Πέσατε από τα σύννεφα ή ήταν κοινό μυστικό κάποιες συμπεριφορές από αυτές;
ΑΠ. Για κάποιους έπεσα απ’ τα σύννεφα, για κάποιους άλλους ήξερα -όπως ξέραμε και όλοι- διάφορες κακές συμπεριφορές, αλλά δεν μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε ότι υπήρχαν και τέτοια ακραία φαινόμενα.
ΕΡ. Και έχετε πρωτοστατήσει, ως πρόεδρος του συλλόγου, να βγουν όλα στο φως.
ΑΠ. Νομίζω η ηθική μου δεν θα μου επέτρεπε να αποκρύψω κάτι, και ως άτομο, ακόμα και αν πρόκειται και για κάποιους που ήταν φίλοι μου. Με αυτούς τους ανθρώπους έχω δουλέψει, είμαστε η ίδια γενιά, είναι της γενιάς μου άνθρωποι και ντρέπομαι που άνθρωποι της γενιάς μου κακοποίησαν τις νεότερες γενιές, οι οποίες είναι και φτωχοποιημένες.
ΕΡ. Πόσο έχει αλλάξει το θέατρο, πως έχει αλλάξει ο χώρος σας τα τελευταία χρόνια και ιδίως μετά την οικονομική κρίση;
ΑΠ. Έχουμε υποστεί ένα ισχυρό πλήγμα ως κλάδος, όλοι οι καλλιτέχνες, όχι μόνο οι ηθοποιοί, γιατί περάσαμε από την ευμάρεια -ακόμα και εικονική αν ήταν- στην πλήρη φτωχοποίηση. Οι άνθρωποι δουλεύουν χωρίς συλλογικές συμβάσεις, είναι έρμαια του κάθε εκμεταλλευτή και πολλοί εργοδότες βρήκαν ευκαιρία από το χάος που επικράτησε λόγω μνημονίων, για να εκμεταλλευτούν βάναυσα κάθε καλλιτέχνη.
Η επιβίωση πολλών καλλιτεχνών είναι πάρα πολύ δύσκολη από τον καιρό που άρχισε το κακό με τα μνημόνια. Εμείς, ευτυχώς, ως Σωματείο Ηθοποιών έχουμε και το ταμείο Αλληλοβοήθειας του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, στο οποίο εγώ είμαι και εκεί πρόεδρος -ήμουν πρόεδρος 16 χρόνια εκεί- και προσπαθούμε να βοηθάμε με χορηγίες, με τρόφιμα, με δωροεπιταγές κάθε πληττόμενο συνάδελφό μας, ώστε να μην του λείψει τίποτα. Έχουμε και ιατρική φροντίδα, εκδίδουμε πολύτιμα ημερολόγια κάθε χρόνο τα οποία πουλάμε ανά την Ελλάδα για να μαζεύουμε χρήματα (…). Και με αυτά τα χρήματα προσπαθούμε να βοηθήσουμε ανθρώπους.
ΕΡ. Πολλοί λένε ότι η Ελλάδα διαθέτει πολλούς ηθοποιούς για το μέγεθός της…
ΑΠ. Είμαστε πάρα πολλοί. Η αλήθεια είναι ότι για τέτοια μικρή χώρα, οι καλλιτέχνες είναι δυσανάλογα πολλοί. Και αυτό το λέω με πόνο ψυχής, διότι δεν μπορεί αυτή η χώρα να συντηρήσει τόσους πολλούς καλλιτέχνες και ούτε μπορεί όλη η ύπαιθρος χώρα να αδειάσει και όλοι να είμαστε συγκεντρωμένοι στην Αθήνα και πολλοί να θέλουν να ‘ναι και καλλιτέχνες. Είναι δυσανάλογο όλο αυτό. Ή θα πρέπει να γίνουν δημοτικά θέατρα παντού και να τα επιδοτεί το κράτος αλλά όχι έτσι όπως γίνεται τώρα που φυτοζωούν, ώστε να μπορούν να αποκεντρωθούν οι ηθοποιοί και να πάνε προς τις πόλεις και να δημιουργήσουν εκεί. Αν δεν γίνει αυτό θα καταστραφούμε, σαν χώρα, σαν πολιτισμός.
ΕΡ. Σωστά, γιατί, όπως βλέπετε, και η επαρχία “διψάει” για τέτοια θεάματα…
ΑΠ. Βέβαια! Όταν είχε ξεκινήσει αυτό με τη Μελίνα Μερκούρη, τα ΔΗΠΕΘΕ ήταν ένα ελπιδοφόρο πράγμα. Καταντήσανε να τρώνε χρήματα, να γίνονται πράγματα ανεπίτρεπτα και στο τέλος πέσαν σε αφάνεια. Αυτή τη στιγμή κάτι πάει να ξαναγίνει, αλλά αν γίνει πάλι με λάθος τρόπο, δεν θα ωφελήσουμε την υπόλοιπη χώρα. Έπειτα πρέπει και τα ρεπερτόρια που παίζονται να είναι ευανάγνωστα, εύπεπτα για το κοινό. Δεν είναι δυνατόν να παίζεις Ίψεν και Στρίντμπεργκ σε ανθρώπους που δεν έχουν δει ποτέ θέατρο. Πρέπει να τους ξεκινήσεις από τα απλά, για να τους πας στα πιο δύσκολα. Άμα πας να κάνεις το κέφι σου με δυσανάγνωστα έργα, το μόνο που θα κάνεις είναι να αποτρέπεις τον κόσμο να μην πηγαίνει στο θέατρο, γιατί άμα δεν καταλαβαίνει… Το θέατρο πρέπει να είναι κάτι που ο κόσμος θέλει να το ξαναδεί.
