Όσοι διαβάζουν συστηματικά την Τρίτη Ματιά αλλά και όλοι οι φίλοι και οι γνωστοί με τους οποίους έχουμε ανταλλάξει κάποια στιγμή ένα «γεια», πιθανώς δεν χρειάζονται τίποτα περισσότερο για να με χαρακτηρίσουν ως άνθρωπο της «μέσης οδού», που «στρογγυλεύει» τα πράγματα και αρνείται τις συγκρούσεις. Αυτό εξ άλλου είναι και το προφίλ που… εντέχνως καλλιεργώ δεκαετίες τώρα. Απτό παράδειγμα όσοι επί σειράν ετών με συμβουλεύουν να γίνω πιο καυστικός στα κείμενά μου, να λέω τα πράγματα με το όνομά τους και να μην προσπαθώ πάντοτε να τα «έχω καλά με όλους». Δυστυχώς (ή ευτυχώς) όμως, ο ανθρώπινος χαρακτήρας του καθενός και της καθεμιάς από εμάς είναι κάτι που αλλάζει πολύ δύσκολα.
Θα εκπλήσσονταν, ωστόσο, όλοι αυτοί αν μάθαιναν ότι πριν καμιά 25αριά χρόνια, αυτός ο ίδιος άνθρωπος με τις ίδιες συντηρητικές απόψεις και την τάση για αποφυγή των συγκρούσεων, συμμετείχε σε διαδηλώσεις με δακρυγόνα, επιθέσεις στα γραφεία του κυβερνώντος -τότε- κόμματος και λοιπές ανατρεπτικές εκδηλώσεις! Ήταν η εποχή που καταργήθηκε η επετηρίδα στους εκπαιδευτικούς και ψηφίστηκε ο τρόπος διορισμού μέσω εξετάσεων του ΑΣΕΠ.
Όταν ανακοινώθηκαν τα μέτρα, ξαφνικά ο κόσμος γύρω από τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς κατέρρευσε. Ενώ δουλεύαμε για μια δεκαετία ήδη, έπρεπε εν μια νυκτί να μείνουμε άνεργοι, βλέπαμε τις ζωές μας να καταστρέφονται και τις οικογένειές μας να διαλύονται. Κάποιοι σκέφτηκαν ότι έπρεπε να καταφύγουμε στη Δικαιοσύνη. Μέσα στους επίσημους συλλόγους δημιουργήθηκαν κάποιες μικρές ομάδες αναπληρωτών και χωρίς εκλογές, χωρίς χαρτιά και σφραγίδες, κάποιος δέχθηκε να μαζέψει τα χρήματα που χρειαζόταν για την προσφυγή. Ήταν απαραίτητο να μαζευτούν περίπου 3.000 ευρώ, οπότε είπαμε να βρεθούν καμιά εκατοστή άτομα απ’ όλη την Ελλάδα, να βάλουμε από 30 ευρώ ο καθένας και να πάμε στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Έλα όμως, που ενδιαφέρθηκαν κάπου 1500 άτομα! Και αντί για 3.000 ευρώ μαζέψαμε 45.000! Κάποιοι σκέφθηκαν να γυρίσουμε τα χρήματα πίσω, αλλά καθώς δεν υπήρχε οργάνωση και επειδή κανείς δεν ήθελε να χάσει την ευκαιρία να συμμετάσχει στη δίκη, όλοι αρνήθηκαν να τα πάρουν. Είπαν «κρατήστε τα και κάντε τα ό,τι θέλετε».
Έτσι, σε κάθε πόλη της Ελλάδας αγοράστηκαν φαξ, νοικιάστηκαν γραφεία, έγιναν εκλογές, βγήκαν συντονιστικές επιτροπές που εξέλεξαν μάλιστα και προεδρείο με έδρα την Αθήνα! Όλα αυτά πραγματοποιήθηκαν εν ριπή οφθαλμού, μέσα σε ένα-δυο μήνες. Το υπουργείο αντέδρασε άμεσα. Τοποθέτησε έντεχνα έναν εγκάθετο, ο οποίος κατάφερε να εκλεγεί στο προεδρείο! Κάθε φορά που οι αποφάσεις της βάσης ήταν πολύ ριζοσπαστικές, εκείνος προσπαθούσε να τις απαλύνει, δεν μετάφερε το πνεύμα ως είχε και γενικά έκανε προσπάθειες να μαλακώσει τα πράγματα. Παρ’ όλα αυτά όμως η πίεση από τη βάση ήταν τόσο ισχυρή που δεν μπορούσε να κάνει τίποτε και τελικά κατέληξε αυτός να είναι πιο μαχητικός απ’ όλους μας.
Θυμάμαι μια γενική συνέλευση στην Αθήνα, όπου κάποιος φώναξε «πώς θα διασφαλίσουμε τα χρήματά μας από κακοδιαχείριση;» Θύμωσα τόσο που πήρα τον λόγο (εγώ ο… συνεσταλμένος) και είπα «για όνομα του θεού, εδώ χάνουμε τη δουλειά μας και θα μας ενδιαφέρουν τα 30 ευρώ; Στο κάτω -κάτω ας τα φάει όποιος θέλει!» και ως εκ θαύματος με εξέλεξαν δια βοής …υπεύθυνο για τη διαχείριση κάπου 40.000 ευρώ – τόσα είχαν περισσέψει! Και βρέθηκα να συμμετέχω σε ομάδες που θα φτιάχνανε διαφημίσεις για την τηλεόραση που θα αναδείκνυαν το πρόβλημά μας, σε συμβούλια που οργάνωναν την αντίδραση, ενώ παράλληλα ήμουν σε συνεχή επικοινωνία με τον –εγκάθετο– εκπρόσωπό μας, που πολλές φορές τον πίεζα να ξεκουνηθεί!
Αποτέλεσμα; Την επόμενη χρονιά διορίστηκαν οι μισοί από εμάς, ο υπουργός έχασε στις εκλογές και σε μια τριετία έγιναν ρυθμίσεις αρκετά δίκαιες που οδήγησαν σε ομαλή εξέλιξη των γεγονότων.
Θα ήθελα να ζητήσω μια μεγάλη συγγνώμη από τους φίλους και τις φίλες της στήλης για την κατάχρηση του πρώτου ενικού προσώπου. Δεν το συνηθίζω και φυσικά δεν έχω καμία έπαρση αυθεντίας για ο,τιδήποτε.
Ο λόγος που αναφέρθηκαν όλα αυτά ήταν σε μια προσπάθεια να ερμηνευτεί η εντυπωσιακή στάση του προέδρου της Ουκρανίας, του Βολοντιμίρ Ζελένσκι. Ενός ανθρώπου που από την μια μέρα στην άλλη έγινε υπόδειγμα αρχηγού, μετατράπηκε σε μια ηρωϊκή μορφή της εποχής μας, που έθεσε τη ζωή του στην υπηρεσία του λαού του αρνούμενος την εύκολη λύση της διαφυγής. Από ηθοποιός και λαϊκιστής πολιτικός βρέθηκε στο ανώτατο αξίωμα της πατρίδας του και σύμφωνα με το ως τότε βιογραφικό του όλοι (του Πούτιν μη εξαιρουμένου) ανέμεναν ότι θα επέλεγε την απόδραση.
Όλοι οι υπεύθυνοι για την οργάνωση της επίθεσης θα έπρεπε να λάβουν σοβαρά υπόψιν το ενδεχόμενο στην Ουκρανία να εμφανιζόταν ένας μεγάλος ηγέτης που θα αναλάμβανε την αντίσταση, διότι ως πρώην «υλιστές» της σοβιετικής κοσμοθεωρίας θα έπρεπε να γνωρίζουν πως οι ηγέτες δεν «γεννιούνται» αλλά «προκύπτουν» εξ ανάγκης και λόγω των συνθηκών. Όπως ο δικός μας εγκάθετος πρόεδρος των αναπληρωτών το 1998 δεν είχε περιθώρια να υποσκάψει τον αγώνα μας ωθούμενος από την μαζικότητα του κινήματος, όπως εγώ στα καλά καθούμενα έγινα ένας μίνι οικονομικός συντονιστής, έτσι κι ο Λουκασένκο αναγκάστηκε από τις συνθήκες να σταθεί στο ύψος του, να αναλάβει τις ευθύνες του και να καταγραφεί στις σελίδες της ιστορίας ως ένα φωτεινό παράδειγμα αυταπάρνησης. Κι αν δεν ήταν αυτός θα ήταν κάποιος άλλος, ένας στρατηγός, ένας υπουργός που την κρίσιμη στιγμή θα έπαιρνε την τύχη της χώρας του στα χέρια του.
Δεν χρειάζεται άλλωστε να πάμε μακριά. Το 2015, ο Τσίπρας εξελέγη υποσχόμενος ευθεία σύγκρουση με το ευρωπαϊκό τραπεζικό κατεστημένο, όταν όμως πήρε την καυτή πατάτα στα χέρια του, ανέλαβε όλες εκείνες τις συνετές και καθόλου αντισυστημικές πρωτοβουλίες που κράτησαν τη χώρα όρθια και παρέδωσε ένα ταμείο με 30 δισεκατομμύρια αποθεματικό. Βέβαια τα χρήματα βγήκαν από τον ιδρώτα των Ελλήνων, μια ολόκληρη γενιά καταστράφηκε, ο χώρα αιμορράγησε πληθυσμιακά, όμως ήταν το τίμημα που έπρεπε να πληρώσει για την επάνοδο στην κανονικότητα.
Είναι η ονομαζόμενη «πολιτική του εφικτού» που καθοδηγεί τις αποφάσεις, εκτός πια κι αν είσαι εντελώς ξεκομμένος από την πραγματικότητα και επιλέγεις να πέσεις στον γκρεμό εγκλωβισμένος από κάποια ιδεολογική εμμονή, κάτι που έπαθε ο Χίτλερ και τόσοι ακόμη απομονωμένοι στον γυάλινο κόσμο τους δικτάτορες.
Κι αυτό είναι ένα μάθημα για κάθε επίδοξο κατακτητή.
(Eικόνα)
