Ο ήλιος που με φώτιζε

 έφυγε απ’ τη ζωή μου.

 Κρύφτηκε δεν γυρίζει πια

 σκοτείνιασε η ψυχή μου

—-

 Εκείνος όπου φώτιζε

 εμέ στα βήματά μου

 σιγά-σιγά χάνει το φως

και φεύγει από κοντά μου

—-

 Κοιτάζω προς τον ουρανό

 τα χέρια μου υψώνω

 να τον κρατήσω προσπαθώ

 με δάκρυα και πόνο

—-

 Σκοτείνιασε και βράδιασε

 βαθύ σκοτάδι πέφτει.

 Φοβάμαι νιώθω μόνη μου

 το σώμα δεν αντέχει

—-

 Κοιτάζω πάλι γύρω μου

 να κρατηθώ από κάπου

 μέσα στη νύχτα μη χαθώ

 μην τύχει πέσω κάτω

—-

 Ακούω τότε μία φωνή

 να αντηχεί στα αυτιά μου

 φωτίζεται η καρδούλα μου

 κοιτάζω ολόγυρά μου

—-

 Ο ήλιος κι αν εχάθηκε

 υπάρχουνε τα αστέρια

 φωτίζουν λιγότερο

κράτα τα μες στα χέρια

—-

Τώρα ο δρόμος της ζωής

 για σένανε αλλάζει

 θέλεις, δεν θες θα το δεχτείς

 όμως δεν σκοτεινιάζει

—-

 Κράτα τα αστέρια δυνατά

 κράτα τα στην ψυχή σου.

 Με κείνα πια θα περπατείς

 στον δρόμο της ζωής σου

—-

 Όλα μαζί μαζεύτηκαν

 για με, να με φωτίσουν

 όμως του ήλιου μου το φως

πίσω δεν το γυρίζουν.