Μέγα πλήθος συρρέει στο Πολυτεχνείο εκείνη την λαμπερή Κυριακή, για να τιμήσει τους ήρωες φοιτητές που αντιστάθηκαν στη χούντα. Βλέπουμε τα πρόσωπά τους να έχουν έκφραση πολύ σοβαρή. Κοιτούν τα πάντα γύρω, προσμένοντας μια νέα αρχή, κάτι καινούργιο.

Στεφάνια καταθέτονται στη μνήμη των νεκρών, και σε μια φωτογραφία, βλέπουμε ένα από αυτά, που τα λουλούδια του σχηματίζουν το σήμα της Ειρήνης.

Στα κάγκελα (αλλά και παντού στον μέσα χώρο) ο κόσμος έχει αναρτήσει εκατοντάδες αναθήματα για τους νεκρούς ήρωες: ανθοδέσμες, ποιήματα και ζωγραφιές, που σήμερα, αν υπήρχαν, θα ήταν πολύτιμες μαρτυρίες αλλά δυστυχώς αφέθηκαν να χαθούν.

Ένα από τα ποιήματα, είναι εξαιρετικά αιχμηρό και δυσοίωνο. Γράφει «Εσύ κοιμάσαι στο σπλάχνο της θύελλας κι εμείς κοιμώμαστε ξύπνιοι για να πεθαίνουμε κάθε μέρα ζωντανοί». Εννοεί ότι οι ήρωες που πέρασαν στον αιώνιο ύπνο, δεν θα δουν (ευτυχώς) ποτέ τους συντρόφους τους, να «κοιμούνται ξύπνιοι για να πεθαίνουν κάθε μέρα ζωντανοί». Το ποίημα αυτό, με ένα παράξενο τρόπο, δείχνει κάτι που λίγοι μπορούσαν τότε να δουν.

(Οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο του Μανώλη Νταλούκα)

#pgnews