Υπάρχουν ορισμένα συμβάντα, τα οποία αν τα δει κανείς μεμονωμένα μπορεί να μη σημαίνουν τίποτε. Ωστόσο αποτελούν το έναυσμα, την απαρχή ενός προδιαγεγραμμένου τέλους το οποίο όσο και αν δε φαίνεται αμέσως, καραδοκεί και επέρχεται αναπόδραστα.
Τέτοιο συμβάν είναι λόγου χάρη το πρώτο φθινοπωρινό φύλλο που θα πέσει από την καρυδιά του γείτονα στις αρχές του Σεπτέμβρη. Δεν έχει προλάβει να κιτρινίσει ακόμη, ωστόσο έχει χάσει την δροσιά του και την πρώτη εκείνη λάμψη του πράσινου της Άνοιξης και με κάποια απότομη ριπή του ανέμου, ή με την πρώτη βροχή, αποκολλάται από τον μίσχο και πέφτει απαλά προς το έδαφος σηματοδοτώντας με τον τρόπο αυτό την αναπόφευκτη έλευση του χειμώνα. Ίσως να μην το προσέξει κανείς, ίσως ο ήχος της πτώσης του να χαθεί στα τιτιβίσματα των χελιδονιών που δεν έχουν φύγει ακόμη. Ωστόσο για τον προσεκτικό κι ευαίσθητο παρατηρητή, είναι το πρώτο δείγμα ότι ο χειμώνας έρχεται και η ζωή ετοιμάζεται να μπει στη φάση της αναστολής.
Ένα παρόμοιο συμβάν είναι επίσης το σκάσιμο του σοβά σε μια παλιά οικοδομή. Εκ πρώτης όψεως είναι ανώδυνο, ανεπαίσθητο, δίχως σημασία. Ωστόσο ο τοίχος έχει κάνει τον κύκλο του, η αποδόμηση άρχισε και δεν υπάρχει τρόπος να σταματήσει, όσα μπαλώματα, όσες επεμβάσεις όσα σοβατίσματα και αν του κάνεις.
Θλιβερές σκέψεις περί του αναπόδραστου, ανοιξιάτικα και εν μέσω της αναμονής μιας φερέλπιδος θερινής περιόδου, ωστόσο για την αγαπημένη μας Ευρυτανία ο χειμώνας είναι προ των πυλών. Μικρά – μικρά σημάδια δείχνουν πως η πορεία της, πληθυσμιακή, οικονομική, πολιτισμική είναι σε φθίνουσα πορεία και με κλίση κατακόρυφη. Ένα από αυτά είναι η πρόσφατη προκήρυξη για τις θέσεις σχολικών συμβούλων, ένα ζήτημα που λόγω επαγγέλματος γνωρίζω προσωπικά και το οποίο ακριβώς για τους λόγους που αναφέρθηκαν παραπάνω με μελαγχόλησε απίστευτα.
Αυτό που συνέβη είναι ότι για πρώτη φορά από συστάσεως του ελληνικού κράτους, η Ευρυτανία μας ΔΕΝ δικαιούται να έχει σχολικό σύμβουλο!!! Δεν βγαίνουν οι αριθμοί. Τα χρέη του σχολικού συμβούλου Ευρυτανίας, θα τα επιτελεί ο υπεύθυνος που θα έχει έδρα την Φωκίδα. Πώς λέγαμε «Ναυπακτίας και Ευρυτανίας» πριν 40 χρόνια; Αυτό ακριβώς!!!
Ο άνθρωπος εκείνος θα πρέπει να βρίσκεται αυθημερόν από την Άμφισσα στο Ραπτόπουλο, να παρακολουθεί τον τρόπο με τον οποίο θα δουλεύουν οι εκπαιδευτικοί, να επιλύει προβλήματα, να καθοδηγεί, να αξιολογεί και να βαθμολογεί, και να επιστρέφει στην έδρα του. Πράγματα αδύνατα, αδιανόητα, εξωφρενικά. Πολύ σύντομα θα ακολουθήσουν άλλες δομές, υπηρεσίες, νοσοκομεία, κέντρα υγείας. Μέχρι που θα επέλθει αναπόδραστα και η απώλεια της βουλευτικής έδρας και η κατάργηση της Περιφερειακής Ενότητας – του νομού.
«Κλήρος» θα τεθεί επί του ιματισμού της άλλοτε διαλαμψάσης Ευρυτανίας και πριν καν το καταλάβουμε το μισητό επίθετο «τέως» θα προστεθεί στον χαρακτηρισμό της. Στις αιτήσεις μας θα συμπληρώνουμε: «Καρπενήσι, Περιφερειακή Ενότητα Δυτικής Φθιώτιδας, τέως Ν. Ευρυτανίας». Κι όσοι απομείνουν στο Ραπτόπουλο θα γράφουν Άρτας, όσοι στη Φουρνά Καρδίτσας, όσοι στο Προυσό Αιτωλοακαρνανίας.
Δεν είναι μακριά αυτή η στιγμή. Ήδη ο εκλογικός χάρτης της χώρας ανασχεδιάζεται, ήδη κάποιοι νομοί στην Κρήτη χάνουν έδρες με βάση τα αποτελέσματα της τελευταίας απογραφής. Και υπάρχει σοβαρός λόγος: Οι απόδημοι θα πρέπει να εκπροσωπηθούν στην επόμενη Βουλή και από πού θα κόψουν έδρες; Από την Αττική;
Ωστόσο δεν φτάσαμε ακόμη εκεί. Πρέπει να το παλέψουμε όσο μπορούμε, γιατί η κοινωνική και οικονομική πορεία ενός τόπου δεν είναι καρυδιά που υπακούει στους νόμους της φύσης, που πεθαίνει το Φθινόπωρο για να αναστηθεί την Άνοιξη. Οι πόλεις και οι τόποι εξελίσσονται και αναβιώνουν ανάλογα με τις ιστορικές συνθήκες και τα γεγονότα που συμβαίνουν σε παγκόσμιο επίπεδο. Ποιος το περίμενε ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία θα καθιστούσε την Ελλάδα ενεργειακό κόμβο, εν μια νυκτί; Ποιος μας λέει ότι για χίλιους λόγους, όχι πάντα αρνητικούς, ο πληθυσμός του νομού δεν θα σταθεροποιηθεί;
Για όλα αυτά ο μόνος που μπορεί να κάνει κάτι σ’ αυτή τη χρονική στιγμή είναι ο βουλευτής. Τώρα όμως, αυτή τη βδομάδα! Σήμερα είναι Τετάρτη, μέχρι τη Δευτέρα πρέπει να αποτανθεί εκεί που πρέπει να αποτανθεί και να απαιτήσει οι Διευθύνσεις Εκπαίδευσης του Νομού (Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια) να στελεχωθούν ακριβώς και όπως πρέπει. Κι έχει γερό πάτημα: Η φιλοσοφία του ελληνικού κράτους είναι να μη μένει κανένα παιδί χωρίς δάσκαλο, σε όποιο μέρος της χώρας κι αν ζει, σε όποιο ξερονήσι και σ’ όποιο κορφοβούνι. Ακόμα και όταν οικονομικά δεν συμφέρει.
Αν ισχύει λοιπόν αυτό, δεν είναι επόμενο αυτόν τον δάσκαλο, αυτόν τον καθηγητή να μην τον αφήνουμε ξεκρέμαστο και δίχως επίβλεψη ή καθοδήγηση; Στο κάτω-κάτω όλα αυτά στους μαθητές καταλήγουν. Πόσο θα στοιχίσουν πια σε ολόκληρο το κράτος 5-10 επιπλέον στελέχη για να καλυφθούν σωστά περιοχές που παλεύουν να επιβιώσουν όπως η Ευρυτανία, η Ήπειρος και τα νησιά του Αιγαίου; Κι ένας ακόμα λόγος είναι ο εξής: Όλα αυτά έγιναν ερήμην των εκπαιδευτικών, χωρίς να ρωτηθούν και χωρίς να ενημερωθούν – πριν την έκδοση του αντίστοιχου ΦΕΚ. Ωστόσο τα πάντα είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης. Όταν αυτή υπάρχει τότε τα όλα λύνονται. Ακόμα και η αντίστροφη μέτρηση μπορεί να σταματήσει, όσο αναπόδραστη κι αν φαίνεται, έστω και στο παρά ένα…
