Στη μεγαλοπρεπέστατη οροσειρά της Γης, τα Ιμαλάια, βρίσκεται εδώ και λίγες ημέρες ο Φώτης Θεοχάρης, αθλητής του ΕΟΣ Καρπενησίου, με στόχο την ανάβαση στο όρος Ama Dablam, με ύψος 6.812 μέτρα, γνωστό και ως «Μάτερχορν των Ιμαλαίων», ένα από τα πιο όμορφα και εντυπωσιακά βουνά στον κόσμο.

Υποστηρικτής της αποστολής Ama Dablam Expedition 2022 είναι τα Ευρυτανικά Νέα. Ο Ευρυτάνας (με καταγωγή από τη Βίνιανη) ορειβάτης μίλησε στην εφημερίδα για το νέο του εγχείρημα, τον σχεδιασμό της ανάβασης, τις δυσκολίες, τα εμπόδια.

ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΑ 6.812 ΜΕΤΡΑ

«Η νέα μου ορειβατική αποστολή είναι στην μακρινή οροσειρά των Ιμαλαίων και πιο συγκεκριμένα στο όρος Ama Dablam που βρίσκεται στο ανατολικό Νεπάλ, στη σκιά του Έβερεστ. Η υψηλότερη κορυφή του φτάνει τα 6.812 μέτρα και η χαμηλότερη δυτική κορυφή είναι στα 6.170 μέτρα. Το όνομα του βουνού σημαίνει “το περιδέραιο της μητέρας”. Οι μακριές κορυφογραμμές μοιάζουν με τα προστατευτικά χέρια της μητέρας “ama” και ο παγετώνας ανάμεσά τους συμβολίζει το “dablam”, το παραδοσιακό διπλό περιδέραιο που περιέχει εικόνες των θεών και φορούν οι γυναίκες Σέρπα. Η αποστολή θα έχει διάρκεια έναν μήνα», λέει στα Ευρυτανικά Νέα ο ορειβάτης του ΕΟΣ Καρπενησίου.

«Την επόμενη μέρα από την άφιξή μου στο Κατμαντού, θα αναχωρήσω για το χωριό Λούκλα και από εκεί θα ξεκινήσει μια πεζοπορία 5-6 ημερών (trekking), όπου θα φτάσω στην κατασκήνωση βάσης (basecamp) περίπου στα 4.700 μέτρα. Από εκεί θα ακολουθήσει η διαδικασία του εγκλιματισμού στις ανώτερες κατασκηνώσεις με στόχο την καλύτερη προσαρμογή στο υψόμετρο. Εφόσον έχει επιτευχθεί ο εγκλιματισμός μετά από κάποιες ημέρες και αναλόγως των καιρικών συνθηκών θα γίνει η προσπάθεια για την κορυφή. Η ανάβαση μέχρι την πρώτη κατασκήνωση (Camp 1) είναι μέτριας δυσκολίας ενώ η πρόκληση ξεκινά από εκεί για τη δεύτερη κατασκήνωση (Camp 2) καθώς γίνεται πιο τεχνική η ανάβαση στν στενή άκρη της κορυφογραμμής που αποτελείται από γρανίτη. Αυτή η πρόκληση αυξάνεται ακόμη περισσότερο από την δεύτερη κατασκήνωση (Camp 2) στην τρίτη (Camp 3)», περιγράφει για το πλάνο της ανάβασης.

Το Ama Dablam είναι αρκετά δημοφιλής κορυφή των Ιμαλαίων για ορειβατικές αποστολές. Η δημοφιλέστερη διαδρομή είναι η Southwest Ridge, μια άκρως απαιτητική διαδρομή με συνδυασμό βράχου, πάγου και χιονιού. Στο βουνό για τη συγκεκριμένη διαδρομή στήνονται από ορειβάτες τυπικά τρεις κατασκηνώσεις κατά μήκος της ράχης με το Camp 3 να βρίσκεται ακριβώς κάτω και δεξιά από τον κρεμάμενο παγετώνα, τον Dablam.

«Οι δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει ένας ορειβάτης», τονίζει ο Φ. Θεοχάρης, «είναι οι αντικειμενικοί κίνδυνοι που υπάρχουν σε βουνό όπως οι άσχημες καιρικές συνθήκες (κεραυνοί, χιονοπτώσεις), αποκόλληση πάγου από τους παγετώνες, χιονοστιβάδες, λιθοπτώσεις αλλά και τους υποκειμενικούς κινδύνους όπως την κούραση (σωματική και πνευματική), την επιπολαιότητα, την ασθένεια του υψομέτρου (η απότομη μετάβαση από μικρό υψόμετρο σε μεγαλύτερο) και το κρύο».

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ

Ημέρα 1η

…αγαπημένα πρόσωπα με πήγαν στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος για να με ξεπροβοδίσουν. Με αγκαλιές και ευχές για μια επιτυχημένη πορεία και καλή επιστροφή. Η πτήση μου για το Νεπάλ είχε μια στάση στην πόλη Ντόχα του Κατάρ. Το αεροπλάνο άργησε να φύγει από Ελλάδα και έτσι δυστυχώς έχασα την πτήση της ανταπόκρισης. Βρέθηκα να τρέχω στους διαδρόμους για τις πύλες εξόδου, μπας και προλάβω την πτήση μου στο αεροδρόμιο του Κατάρ. Από την αποβίβαση της πρώτης πτήσης έπρεπε να πάω στη Β8 πύλη και στην συνέχεια με έστειλαν στην πύλη Α8, 01:30 την νύχτα τρέχοντας με το σακίδιο πλάτης μια απόσταση δύο φορές τον στίβο του ΟΑΚΑ. Έφτασα στο check in της πύλης Α8 και μου λένε δεν μπορείς να πετάξεις με την επόμενη. Με τα πολλά μπήκα στην επόμενη πτήση.

Φτάνοντας στην Κατμαντού, μια γραφειοκρατική διαδικασία με περίμενε. Έπρεπε κάνω μια ηλεκτρονική αίτηση σε ένα μηχάνημα το οποίο κόλλαγε. Μετά να περιμένω σε μια ουρά για να πληρώσω την βίζα 125$. Και στην συνέχεια στον έλεγχο των διαβατηρίων…και εδώ η μεγάλη αναπάντεχη κατάσταση. Και ενώ πέρασε στον υπολογιστή ο υπάλληλος στο immigration office όλα τα απαιτούμενα δικαιολογητικά, χάλασε η οθόνη του υπολογιστή!!! Και περίμενα 35 λεπτά για να φτιαχτεί. Εν ολίγοις δεν έκλεισα μάτι σε όλη την διαδρομή, η αναμονή ήταν περισσότερο από την πτήση αλλά η “φωτιά” που έχω μέσα μου δεν με σταματά από την προσήλωση στο στόχο μου.

Ημέρα 1η (νύχτα)

Το βράδυ της πρώτης μέρας με βρίσκει σε εστιατόριο πλησίον του ξενοδοχείου μας στην Κατμαντού. Εκεί θα γνωρίσω τα άτομα της αποστολής. Μερικοί ορειβάτες της ομάδας θα προσπαθήσουν ως πρώτο στόχο ένα άλλο ευκολότερο βουνό για εγκλιματισμό και κάποιοι από εμάς θα πάμε κατευθείαν στο Ama dablam. Στο τραπέζι είναι ο ιδιοκτήτης της εταιρείας, η οποία εταιρεία είναι αυτή όπου με την οποία είχε πάει πέρυσι ο Αντώνης Συκάρης. Εκεί ρώτησα να μάθω από τον ίδιο τον αρχηγό τι ακριβώς συνέβη στο Dhaulagiri…

Ημέρα 2η

Το ραντεβού μας για αναχώρηση ήταν στις 02:30 τα μεσάνυχτα. Το πρόγραμμα ήταν να πάμε με αυτοκίνητο (τέσσερις ώρες οδήγηση) μέχρι το αεροδρόμιο σε ένα χωριό όπου από κει θα είχαμε μια πτήση 18 λεπτών για να φτάσουμε στο χωριό lukla για να ξεκινήσουμε την πεζοπορία έως το χωριό Phakding 2800μ. Στο αυτοκίνητο καθόμουν μπροστά ως συνοδηγός μαζί με ένα ακόμη Νεπαλέζο.

Τα πόδια μου ίσα που χωρούσαν, προσπάθησα να κοιμηθώ αλλά από την μια κοπανουσα στο παράθυρο και από την άλλη στο κεφάλι του διπλανού μου. Μάλλον και οι δύο μας κοιμόμασταν γιατί κανένας μας δεν έκανε παράπονο. Φτάσαμε στο χωριό όπου περιμέναμε την πτήση μας…η πτήση μας ήταν προγραμματισμένη στις 08:00… φύγαμε στις 11:25!… Και ενώ έχουμε προσδεθεί με τις ζώνες στο κάθισμα, στο μικρό αεροπλάνο, έχει δώσει όλη την δύναμη στην μηχανή να ξεκινήσει για απογείωση και αφού έχει πάρει αρκετή φόρα… Ε στην μέση του αεροδιαδρόμου πάτησε φρένο! Λέω καλύτερα ας πάμε με τα πόδια. Ουφ!

…Εν τέλει προσγειωθήκαμε στη lukla, πήραμε τις βαλίτσες μας (όχι όλοι μας) και πήγαμε κατευθείαν για μεσημεριανό. Η ώρα περνούσε και οι βαλίτσες των άλλων είχαν αργήσει να έρθουν. Καταφέραμε να ξεκινήσουμε την πεζοπορία λίγο αργά αλλά τουλάχιστον δεν ήταν μεσημέρι.

Κάναμε μια απογευματινή πεζοπορία όπου και φτάσαμε στο χωριό Phakding την νύχτα. Πανέμορφο τοπίο όπου κατά μήκος της διαδρομής υπάρχουν πάρα πολλά πανδοχεία και μαγαζάκια (ψιλικά). Περάσαμε αρκετές εναέριες γέφυρες, αρκετά βουδιστικά “εικονοστάσια” (στουπακια) και απολαύσαμε τα πανύψηλα βουνά.

– Το βράδυ στο πανδοχείο

Η ταλαιπωρία και η αϋπνία συνεχίζονταν μέχρι την στιγμή που έφαγα το δείπνο μου και πήγα στο κρεβάτι. Στρώνω με ευλάβεια το νέο υπνόσακο της salewa ο οποίος ήταν για – 20c και μπήκα μέσα. Κάποια στιγμή ένιωσα έντονη ζεστασιά. Άνοιξα το φερμουάρ του υπνόσακου, και μετά κρύωνα. Αυτό το άνοιξε-κλείσε είναι το “κερασάκι στην τούρτα ” στην προσπάθεια για να κοιμηθώ. Μετά πολλά, βρίσκω ένα πάπλωμα το βάζω επάνω και έλιωσα στο ύπνο!