Μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση «αλιεύσαμε» μέσω του Συλλόγου Καστανιωτών Ευρυτανίας. Ο θεολόγος Ζαχαρίας Ζηνέλης, γνώστης της τοπικής ιστορίας και πολυγραφότατος, αναφέρεται στα γεφύρια του Κρικελλοπόταμου που εξυπηρετούσαν τις ανάγκες μεταφοράς και επικοινωνίας των κατοίκων της Καστανιάς και των οικισμών της πριν από δεκαετίες. Μέσα από τις γλαφυρές περιγραφές, μεταφερόμαστε στην «άγονη» Ευρυτανία των προηγούμενων δεκαετιών και την αέναη προσπάθεια των ορεσίβιων να δαμάσουν τα στοιχεία της φύσης, συχνά πληρώνοντάς το με την ίδια τους τη ζωή… Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση μιας πολύτεκνης μητέρας από την Καστανιά, που τον χειμώνα του 1969, προσπαθώντας να περάσει με δυνατό άνεμο και βροχή ένα γεφύρι, έχασε την ισορροπία της, έπεσε και πνίγηκε στον πλημμυρισμένο Κρικελλοπόταμο.
ΤΑ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΙΚΑ ΓΕΦΥΡΙΑ ΣΤΟΝ ΚΡΙΚΕΛΛΟΠΟΤΑΜΟ
Ιστορικό και φωτογραφική αποτύπωση
“Κάτω από την Καστανιά κυλάει ο Κρικελλοπόταμος που το χειμώνα είναι πολύ μανιασμένος. Ανατολικά του βρίσκονταν οι παλιές συνοικίες Λογγιές (ή Άγιος Ιωάννης), Λιναράκι και πάνω Λιναράκι ή Σαγιάς. Σήμερα είναι όχι μόνο έρημες αλλά και άβατες, εκτός από την περιοχή του Αγίου Ιωάννου που έχει το καλοκαίρι πρόσβαση και συνήθως στις 26 Σεπτεμβρίου που γιορτάζει ο υφιστάμενος Ναός και λειτουργείται, υπό προϋποθέσεις τότε προσεγγίζεται με οχήματα 4 Χ 4, για μια μέρα το χρόνο και έτσι επιστρέφει φευγαλέα η ζωή.
Στις συνοικίες αυτές έμεναν πολλές οικογένειες γιατί το χαμηλό υψόμετρο εξασφάλιζε ήπιους χειμώνες, ευνοούνταν οι καλλιέργειες, αφού τα περισσότερα ήταν ποτιστικά και τα κλήματα στις πατωσιές εξασφάλιζαν το καλύτερο κρασί του χωριού.
Η σύνδεση των συνοικιών αυτών το χειμώνα ήταν προβληματική. Στο στενότερο σημείο αρχικά, ίσως και προ του 1920 οι κάτοικοι είχαν κατασκευάσει στη θέση Πλακιάς ένα πρώτο συρματογέφυρο, το οποίο λόγω και του μικρού μήκους του ήταν πολύ στέρεο και σταθερό.
Όμως επειδή αυτό δεν εξυπηρετούσε άμεσα τη συνοικία Λογγιές, αφού απαιτούσε μεγάλη παράκαμψη από την ευθεία διαδρομή, κατά το 1930 περίπου ο Δημήτρης Σταθόπουλος, παππούς μου, πήρε πρωτοβουλία και έφτιαξε ανάλογο συρματογέφυρο κάτω από την Εκκλησία του Αγίου Ιωάννη, μολονότι η δυτική βάση του ήταν μέσα σε προσχώσεις ρέματος. Όμως κατάφερε να το στερεώσει και να είναι σταθερό, αν και ήταν διπλάσιο σε μήκος από το γεφύρι στον Πλακιά.
Το γεφύρι αυτό έκοψαν οι εθνικιστές αιμοσταγείς Γανωμεναίοι στις 22 Νοεμβρίου 1947 για να δυσκολέψουν, όπως νόμιζαν, τους Λιναρακιώτες που θεωρούσαν ότι στήριζαν τους αντάρτες.
Μετά τον πόλεμο η Κοινότητα στην ίδια θέση έφτιαξε νέο συρματογέφυρο, όμως η μία βάση του ήταν κυριολεκτικά επί της άμμου και τα σύρματα χαλάρωναν, κοινοτική ή κρατική μέριμνα δεν υπήρχε στη συνέχεια, οι ίδιοι οι κάτοικοι το επισκεύαζαν πρόχειρα, ώσπου στις 5 Ιανουαρίου 1969 προσπαθώντας να περάσει με δυνατό άνεμο και βροχή το κλυδωνιζόμενο γεφύρι η Κωνσταντίνα σύζυγος του Γεωργ. Αθ. Τσατσαράγκου, πολύτεκνη μητέρα, έχασε την ισορροπία της, έπεσε και πνίγηκε στον πλημμυρισμένο Κρικελλοπόταμο… Το σώμα της ξεβράστηκε πολύ μακριά, κοντά στον Αγαλλιανό, λίγο πριν τη λίμνη Κρεμαστών.
Εξαιτίας του θλιβερού αυτού γεγονότος, και ενώ το Λιναράκι είχε ακόμη αρκετούς μόνιμους κατοίκους, υπήρξε κινητοποίηση και διαμαρτυρία συμπατριωτών μας προς την τότε Κυβέρνηση (καθεστώς Δικτατορίας) και ο σημερινός Πρωτοπρεσβύτερος π. Αθανάσιος Ζαφείρης, προερχόμενος από την περιοχή, λαϊκός τότε, με συνεχείς παραστάσεις του στις αρμόδιες Υπηρεσίες πέτυχε την υλοποίηση κατασκευής νέας, σύγχρονης για την εποχή, κρεμαστής γέφυρας. Όμως το ξύλινο δάπεδό της δεν έχει αντοχή στο χρόνο με αποτέλεσμα σήμερα και αυτή να είναι αδιάβατη, μολονότι η χρησιμότητά της είναι αναγκαία και πάντα θα είναι, ανεξάρτητα αν δεν υπάρχουν πια μόνιμοι κάτοικοι. Ο Δήμος Καρπενησίου αρχικά κινήθηκε για την επισκευή της, όμως η πρόθεσή του δεν υλοποιήθηκε εδώ και χρόνια και το σχετικό ποσό τελικά πήγε αλλού…”.
