Η ελληνική οικογένεια πίσω από τα ξακουστά ντόνατς της Νέας Υόρκης
Ο Χρήστος Σιαφάκας κουβαλά μια ιστορία που μοιάζει βγαλμένη από ταινία, μόνο που η δική του ταινία παίχτηκε στην πραγματικότητα. Έφυγε παιδί από το Μικρό Χωριό Ευρυτανίας, που είχε σημαδευτεί από την κατολίσθηση του 1963, και βρέθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες με ένα όνειρο: να σταθεί στα πόδια του μέσα από σκληρή δουλειά. Ξεκίνησε πλένοντας πιάτα και κατέληξε να φτιάχνει ντόνατς, εκεί όπου χιλιάδες Νεοϋορκέζοι και τουρίστες απ’ όλο τον κόσμο στήνονται σήμερα στην ουρά. Το Peter Pan Donut & Pastry Shop στο Μπρούκλιν έγινε όχι μόνο το στέκι για τα διάσημα γλυκά του αλλά και σκηνικό της ταινίας «Spider-Man: No Way Home».
Στο κατάστημα που δημιούργησε πριν από 40 χρόνια ο Χρήστος Σιαφάκας συρρέουν πλέον άνθρωποι από όλο τον πλανήτη, όχι μόνο για να φάνε τα διάσημα ντόνατς του αλλά και για να δουν από κοντά ένα αληθινό σκηνικό της ταινίας «Spider-Man: No Way Home»
ΞΕΚΙΝΗΣΕ από το κατεστραμμένο χωριό του στην Ευρυτανία για να ζήσει στην Αμερική και να γίνει ένας πετυχημένος ζαχαροπλάστης. Ομως, η ζωή τα έφερε έτσι που ο Χρήστος Σιαφάκας να αποκτήσει ως υπάλληλο –έστω και κινηματογραφική– μια σταρ του βεληνεκούς της Ζεντάγια και το μαγαζί του με τα δεκάδες είδη ντόνατς να γίνει μέρος του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel.
Το Peter Pan Donut & Pastry Shop, το κατάστημα που απέκτησε πριν από περίπου 40 χρόνια και το έκανε ένα από τα πιο ξακουστά της Νέας Υόρκης, «πρωταγωνίστησε» στην τελευταία σκηνή της ταινίας «Spider-Man: No Way Home», που κατέγραψε εισπράξεις κοντά στα 2 δισ. δολάρια διεθνώς. Πλέον το όνομά του είναι γνωστό παγκοσμίως και σε αυτό συρρέουν άνθρωποι από όλο τον πλανήτη, όχι μόνο για να φάνε τα διάσημα ντόνατς του αλλά και για να δουν από κοντά ένα αληθινό και όχι στουντιακό σκηνικό της όγδοης πιο πετυχημένης ταινίας όλων των εποχών.
ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΗΣ MARVEL
Οι άνθρωποι της Marvel αναζητούσαν μια τοποθεσία για να γυρίσουν την τελευταία σκηνή της πιο πρόσφατης ταινίας του Spider-Man στην οποία, σύμφωνα με το σενάριο, η MJ –την οποία υποδύεται η Ζεντάγια– εργάζεται σε ένα καφέ και η ύπαρξη του Πίτερ Πάρκερ έχει σβηστεί από τη μνήμη της. «Κάποιος από την παραγωγή είχε έρθει στο μαγαζί και του άρεσε πολύ. Συμφωνήσαμε να κάνουμε εδώ το γύρισμα αυτής της σκηνής. Στην αρχή είπαν ότι θέλουν να κλείσουν το μαγαζί για μια ολόκληρη ημέρα, αλλά τους απάντησα ότι δεν γινόταν, γιατί ο πελάτης είναι αυτός που το κρατά ανοιχτό. Αν έρθει και το βρει κλειστό, θα πάει κάπου αλλού. Ετσι, την πρώτη μέρα το ανοίξαμε το απόγευμα. Συνολικά τα γυρίσματα διήρκεσαν τρεις ημέρες», λέει ο Χρήστος Σιαφάκας στην «Κ».
Στην αρχή είπαν ότι θέλουν να κλείσουν το μαγαζί για μια ολόκληρη ημέρα, αλλά τους απάντησα ότι δεν γινόταν, γιατί ο πελάτης είναι αυτός που το κρατά ανοιχτό.
Το αποτέλεσμα όπως παρουσιάστηκε στην ταινία τον ικανοποίησε πολύ. «Η σκηνή ήταν αυθεντικότατη. Είδαν τη συμπεριφορά των υπαλλήλων του καταστήματος και την ατμόσφαιρα και τα αποτύπωσαν με τον δικό τους τρόπο», σημειώνει ο Χρήστος Σιαφάκας, δηλώνοντας πολύ υπερήφανος για τη στολή του καταστήματος που φόρεσε η Ζεντάγια και την είδε όλος ο πλανήτης. «Στα περισσότερα μαγαζιά κανείς δεν φορά πια στολή. Αλλά πιστεύω ότι παίζει μεγάλο ρόλο πώς ντύνεται ο υπάλληλος. Γι’ αυτό όταν ξεκινήσαμε ζήτησα αυτές τις στολές με το καπελάκι. Αρεσε πολύ στη Ζεντάγια, τη φόρεσε στην ταινία και στο τέλος την κράτησαν για σουβενίρ».
ΜΕ ΕΝΑΥΣΜΑ ΜΙΑ ΤΡΑΓΩΔΙΑ
Η ιστορία του Χρήστου Σιαφάκα ξεκινά όπως έχει ξεκινήσει η ιστορία χιλιάδων άλλων Ελλήνων που έφυγαν για τις ΗΠΑ σε αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης ή μιας επαγγελματικής ευκαιρίας. Στη δική του περίπτωση, μάλιστα, η απόφαση να φύγει συνδέθηκε με μια από τις μεγάλες τραγωδίες της μεταπολεμικής Ελλάδας. Γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στο Μικρό Χωριό Ευρυτανίας και βρισκόταν εκεί όταν έγιναν οι μεγάλες κατολισθήσεις του 1963 οι οποίες προκάλεσαν τον θάνατο 13 ανθρώπων και οδήγησαν στην εγκατάλειψή του. «Με επηρέασε πολύ και ήθελα να φύγω. Ηρθα πρώτα στην Αθήνα και το 1970 έφυγα για τις ΗΠΑ», λέει. «Η πρώτη μου δουλειά ήταν να πλένω πιάτα, όπως έκαναν και τόσοι άλλοι όταν έφτασαν στην Αμερική. Πήγα στο πανεπιστήμιο για να σπουδάσω μηχανικός, αλλά έπρεπε παράλληλα να δουλεύω. Και έτσι ξεκίνησα να φτιάχνω ντόνατς. Ηταν νυχτερινή δουλειά και έτσι μπορούσα να σπουδάζω και να δουλεύω παράλληλα», προσθέτει.
Εβαλα πραγματική σοκολάτα στα ντόνατς. Γενικά, έβαλα πιο ποιοτικά υλικά κι ας είχα μικρότερο κέρδος. Επίσης, όλες οι δουλειές που μπορούν να γίνουν με το χέρι γίνονται με το χέρι. Το μόνο μηχάνημα που έχουμε για ταχύτητα και διευκόλυνση είναι το μίξερ.
Τελικά τα ντόνατς έγιναν η ζωή και το μέλλον του Χρήστου Σιαφάκα. Λίγο πριν από το 1980 έστησε την πρώτη επιχείρησή του, την οποία πούλησε στο τέλος της δεκαετίας για να αγοράσει το σημερινό του κατάστημα από έναν Ιταλό τρίτης γενιάς. Το μαγαζί είχε αρχίσει να μαραζώνει, αλλά ο νέος ιδιοκτήτης είδε λαμπρό μέλλον σε αυτή την επιχείρηση που βρίσκεται σε κομβικό σημείο στο Γκρινπόιντ του Μπρούκλιν. «Το βρήκα λίγο παρατημένο και σκέφτηκα ότι έχει τα θεμέλια για να πάει μπροστά», λέει και εξηγεί τι αποφάσισε να αλλάξει: «Εβαλα πραγματική σοκολάτα στα ντόνατς. Γενικά, έβαλα πιο ποιοτικά υλικά κι ας είχα μικρότερο κέρδος. Εφυγα από το εμπορευματοποιημένο. Επίσης, όλες οι δουλειές που μπορούν να γίνουν με το χέρι γίνονται με το χέρι. Το μόνο μηχάνημα που έχουμε για ταχύτητα και διευκόλυνση είναι το μίξερ».
Από την αρχή της δεκαετίας του 1990, η επιχείρηση της οικογένειας Σιαφάκα έγινε σημείο αναφοράς για όποιον ήθελε να φάει καλά ντόνατς και απέκτησε όνομα που γρήγορα εξαπλώθηκε πέρα από τα όρια του Μπρούκλιν. Κάπως έτσι το έπιασαν τα ραντάρ των ανθρώπων της Marvel και κάπως έτσι χιλιάδες άνθρωποι που ταξιδεύουν στη Νέα Υόρκη το βάζουν στη λίστα των μαγαζιών που θέλουν να επισκεφθούν. «Ο,τι καταφέραμε το καταφέραμε με σκληρή και τίμια δουλειά επί τόσες δεκαετίες», λέει ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού.
Τα τελευταία χρόνια, ο Χρήστος Σιαφάκας δεν σηκώνει μόνος το βάρος του μαγαζιού, καθώς η σύζυγος και οι δύο γιοι τους έχουν πάρει τα ηνία, αφήνοντάς του χρόνο να ξεκουραστεί. Ετσι κάθε χρόνο περνά μερικούς μήνες στην Ελλάδα, στο σπίτι που έχει στη Σαρωνίδα. Οπως λέει, ωστόσο, «μπορεί να έρχομαι κάθε χρόνο, αλλά η ζωή μου είναι στη Νέα Υόρκη. Ψυχολογικά είμαι συνέχεια στο μαγαζί».
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Στέλιος Βογιατζάκης ΓΙΑ ΤΗΝ “Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”.
