Μπορεί ως σήμερα να μην καταλάβαμε ότι μπήκε ο χειμώνας, μπορεί τα πολυαναμενόμενα για τον τουρισμό μας χιόνια να μην έπεσαν ακόμη, εντούτοις όλα δείχνουν ότι τα Χριστούγεννα άρχισαν να έρχονται. Ακόμα και μια ματιά στον καιρό στη διπλανή στήλη θα αποδείξει του λόγου το αληθές.
Μέσα στην κακή διάθεση των ημερών, στην ανασφάλεια για όσα μέλλονται και στην αβεβαιότητα της τρομακτικής ανόδου του πληθωρισμού, όλοι ζητάμε να πιαστούμε από κάτι αισιόδοξο, ακόμα κι αν είναι τα λαμπάκια των Χριστουγέννων που θα δώσουν αυτή την χαρμόσυνη νότα στην ατμόσφαιρα και που θα οριοθετήσουν για μια ακόμη φορά το ευκταίο από το εφικτό.
Τις παλιές καλές εποχές, όταν για όλους υπήρχε ακόμη ο 13ος μισθός, μας έπιανε μια μανία να τον ξοδέψουμε σε χαζο-δωράκια, σε πουλόβερ, σε φο-μπιζού, ξύλινους αγιοβασίληδες και τεράστια κουτιά από τα “Τζάμπο” για τα παιδιά μας. Η μανία αυτή αρχίζει να επανακάμπτει σιγά-σιγά, καθώς η οικονομική κρίση υποχωρεί και παρά τις τσιμπημένες φέτος τιμές.
Όταν όμως περάσουν τα Χριστούγεννα, θα γεμίσουν οι σακούλες παιχνίδια ακριβοπληρωμένα που δεν θα χρησιμοποιούνται πια, αντικείμενα που θα πιάνουν το χώρο αλλά θα είναι κρίμα να πεταχτούν στα σκουπίδια για ένα δύο μήνες, μέχρι που να έρθει η ώρα τους να γεμίσουν τις χωματερές. Όνειρα εφήμερα, πόθοι θνησιγενείς, ανύπαρκτες ανάγκες που τις δημιουργεί η αγορά και γι’ αυτό όταν ικανοποιούνται δεν έρχεται η πραγματική ευτυχία.
Η έλλειψη αυτής της δυνατότητας, μάλιστα, είναι σίγουρο ότι θα οδηγήσει πολλούς ακόμη πιο κοντά στην κατάθλιψη. Κι αν τη γλιτώσουν τις μέρες των γιορτών, σίγουρα δεν θα την αποφύγουν από Γενάρη και μετά, όταν τα προβλήματα και η οικονομική δυσπραγία θα αυξηθούν εκθετικά.
Ένα βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη που κυκλοφόρησε πριν κάμποσα χρόνια περιείχε μερικές εκπληκτικές αναφορές πάνω σ’ αυτό ακριβώς το ζήτημα, στο τι δηλαδή πρέπει να αποζητάει ο άνθρωπος για να είναι ευτυχής.. Και αυτό περιγράφεται με μια λέξη: “Αυτάρκεια”. Ο τίτλος του βιβλίου είναι «Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα». Όπως δηλώνει η ίδια, είναι περιττό να εξηγήσει τι σημαίνει αυτή η φράση, γιατί ο καθένας την ερμηνεύει ανάλογα με τη δική του, προσωπική πορεία στη ζωή. Η αυτάρκεια όμως είναι το μυστικό της ελευθερίας και συνάμα της ευτυχίας του ανθρώπου, το οποίο είναι να ικανοποιείται με τα ελάχιστα.
Αναφέρει σχετικά η συγγραφέας: «Με τέτοια ελευθερία από μάταια άγχη και ψυχαναγκαστικούς στόχους, πώς να μην αισθάνεται θαυμάσια κάποιος!». Η διπλή αναφορά, μια στην αρχή και μία στο τέλος του βιβλίου, στη γνωστή σε όλους μας απάντηση που έδωσε ο Διογένης στο Μέγα Αλέξανδρο, όταν ο τελευταίος του πρότεινε να του ικανοποιήσει ό,τι επιθυμεί «Κάνε λίγο πιο πέρα γιατί μου κρύβεις τον ήλιο», και στη δήλωση του Σωκράτη: «Είμαι ο πιο πλούσιος από όλους σας, περπατώ στην αγορά και δεν έχω ανάγκη τίποτα να ψωνίσω», επαυξάνει και τονίζει το νόημα της φράσης «Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα».
Ουσιαστικά ο τρόπος αυτός είναι ο δρόμος προς τον πραγματικό εντοπισμό του νοήματος των Χριστουγέννων, που έχει κρυφτεί με επιμέλεια πίσω απ’ όλον αυτόν τον ορυμαγδό και τη φασαρία.
Ο Χριστός ήρθε να φέρει την ευτυχία σ’ όλους. Έχοντες και μη έχοντες. Γεννήθηκε σ’ ένα στάβλο για να δείξει την υπέρτατη ταπείνωση, για να δείξει ότι η χαρά βρίσκεται στη ζεστασιά της μητρικής αγκαλιάς και στο χνώτο ενός ζώου.
Και κυρίως η έλευση του Χριστού υποδηλώνει την σημασία της Αγάπης, αυτού του υπέρτατου συναισθήματος που μπορεί να δώσει λύσεις, να βρει διεξόδους ακόμη και στα πιο πιεστικά προβλήματα. Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, ένας άνθρωπος με αναμφισβήτητη πνευματική παρουσία και έργο επισημαίνει:
“H αλήθεια, την οποία διακηρύσσει επίμονα η χριστιανική πίστη, είναι ότι «ο Θεός αγάπη εστί». Αυτή την εκπληκτική πραγματικότητα τονίζει με πασίχαρο τρόπο η εορτή των Χριστουγέννων.
H μοναδικότητα της Εκκλησίας του Χριστού συνίσταται ακριβώς στο ότι προσφέρει στις διάφορες εκφράσεις της ανθρώπινης υπάρξεως, της ανθρώπινης κοινωνίας, στις διάφορες αξίες του πολιτισμού, την αγάπη στην αυθεντική της μορφή. Αν πάψει να διακονεί αυτό το «μέγα… το της ευσεβείας μυστήριον» που συνοψίζει το γεγονός ότι ο Θεός της αγάπης «εφανερώθη εν σαρκί», τότε «γέγονε χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον», έστω και αν έχει προφητεία, και γνώση, και πίστη, και αν γνωρίζει τα μυστήρια πάντα, έστω και αν κάνει πράξεις σπουδαίες και εντυπωσιακές.
H χριστιανική αγάπη δεν μένει σε γενικότητες και αοριστίες. Μέσα στη ζωή έχει συγκεκριμένη έκφραση -αποκαλύπτεται στις ανθρώπινες σχέσεις: «H αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται (δεν κομπάζει), ου φυσιούται (δεν υπερηφανεύεται), ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. H αγάπη ουδέποτε εκπίπτει».
Αυτές τις άγιες ημέρες, ας παραμερίσουμε τα πολλά εξωτερικά στοιχεία, τις συχνά άσχετες με την ουσία του Γεγονότος συνήθειες, και ας αναλογισθούμε προσεκτικότερα τον πυρήνα της εορτής των Χριστουγέννων. Και ας εντείνουμε τις προσπάθειές μας για να ρυθμίσουμε την καθημερινή στάση και συμπεριφορά μας, σύμφωνα με αυτήν την αλήθεια. Να δώσουμε σάρκα και οστά στην αγάπη μας, με κάθαρση των αισθημάτων μας για τους άλλους· με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες και πράξεις αγάπης”.
