“Η Αγία μας Εκκλησία εορτάζει, τιμά και πανηγυρίζει στις 6 Δεκεμβρίου, τη μνήμη ενός μεγάλου και λαοφιλούς Αγίου, ενός Αγίου που το όνομα του σημαίνει τη νίκη του λαού, τη νίκη του ανθρώπου, τη δική μας νίκη, διότι Νικόλαος σημαίνει ακριβώς αυτό, νίκη του λαού του Θεού.
Ο κάθε Άγιος είναι ένας δικός μας θησαυρός, ένας θησαυρός όλης της Εκκλησίας, ένας διαχρονικός θησαυρός, αυτό δε το δείχνει η τιμή και η ευλάβεια των ανθρώπων στον Άγιο Νικόλαο. Τον θεωρούμε έναν διαρκή θησαυρό μας γι’ αυτό και το όνομα του φέρει πολύς κόσμος αλλά και αρκετές στιγμές της ζωής μας ζητάμε να πρεσβεύει για μας προς στον πανάγαθο Κύριο μας αλλά και να φωτίζει το σκότος του νοός μας.
Τι μπορεί να σημαίνει όμως ο Άγιος Νικόλαος, ένας Επίσκοπος της Εκκλησίας για τον εαυτό του, για την Εκκλησία και για τον Θεό, τότε που ζούσε επί της γης αλλά και τώρα, σήμερα που βρίσκεται στη Βασιλεία των Ουρανών. Την απάντηση την αντλούμαι από το τροπάριο του. ”Κανόνα Πίστεως” τον χαρακτηρίζει ο ιερός υμνογράφος. Τι είναι όμως αυτή η ”Πίστη”; Η Πίστη είναι η εμπιστοσύνη του ανθρώπου προς τον Θεό. Η ορθή πίστη, η πίστη όχι σε μια αφηρημένη έννοια, σε μια ιδεολογία, σε μια ανώτερη απρόσωπη δύναμη, όπως αρκετοί αντιλαμβάνονται και κατανοούν τη πίστη στο Θεό, αλλά πίστη στο πρόσωπο του Χριστού ο οποίος έλαβε ανθρωπίνη μορφή για να θεώσει τον άνθρωπο, όπως μας αναφέρει χαρακτηριστικά ο Μέγας Αθανάσιος στο έργο του ”περί ενανθρωπήσεως”. ”Ο Λόγος ενηνθρώπησε ίνα ημείς Θεοποιηθώμεν”.
Αυτή τη πίστη στην σαρκωμένη Αλήθεια έκανε κανόνα στη ζωή του και ο Άγιος Νικόλαος. Εμπιστεύθηκε τον Χριστό, εμπιστεύθηκε το λόγο του και αυτή τη ζωντανή σχέση την υπερασπίστηκε. Αυτός ο πράος Άγιος, ο γλυκύς Άγιος, ο Άγιος ο γεμάτος αγάπη δεν δίστασε στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο να χαστουκίσει τον Άρειο για τα όσα αιρετικά δίδασκε. Γιατί; Διότι η πίστη δεν είναι μια προσωπική υπόθεση, όπως πολλοί ανοήτως διακηρύσσουν σήμερα. Δεν ζεις με το μυαλό σου, αλλά με τη ζωή σου, ή ζεις ή πεθαίνεις. Αυτό ήξερε ο Άγιος Νικόλαος. Αυτή τη ζωή των ανθρώπων υπερασπιζόταν γιατί αυτό είναι ακριβώς η σχέση με το Θεό. Είναι η σχέση που πηγάζει η ζωή, που πηγάζει το φως, που πηγάζει η αλήθεια. Αυτή την πίστη υπερασπίστηκε ο Άγιος.
Πέρα όμως από την ορθή Πίστη, ο Άγιος ήταν ”πράος” και ”εγκρατής”. ”Εικόνα πραότητος” και ”εγκρατείας διδάσκαλος” τον χαρακτηρίζει το απολυτίκιο του. Πραότητα είναι ο αγώνας του ανθρώπου, ο αγώνας που έχει ως βάση τη σχέση με το Θεό. Η πραότητα δεν είναι εξωτερική ηρεμία των νεύρων μας, αλλά είναι καρπός Αγίου Πνεύματος και ο Άγιος γι’ αυτό ήταν πράος και τον Άρειο όταν τον χαστούκισε πράος ήταν, δεν ήταν κίνηση θυμού, ούτε κίνηση από αίσθημα τιμωρίας, αλλά ήταν κίνηση προειδοποίησης και συναίσθησης γι’ αυτά που έλεγε χωρίς να συνειδητοποιεί τι λέγει εκείνη τη στιγμή. Η εγκράτεια από την άλλη είναι ο έλεγχος του εαυτού μας. Αυτές τις ημέρες της νηστείας και της προσμονής της ”μητροπόλεως των εορτών”, της εορτής των Χριστουγέννων, θα πρέπει να προβούμε σε μια εσωτερική αναζήτηση, σε έναν διάλογο με τον εαυτό μας. Η εγκράτεια είναι θείο δώρο και μέσω αυτή πλησιάζουμε ακόμα περισσότερο το Θεό ο οποίος βλέποντας την καθαρή, από το ρύπος της αμαρτίας, καρδιά, εισέρχεται και εγκαθίσταται εκεί. Αυτό συμβαίνει διότι το καλό, το αγαθό, το ωραίο, δεν μπορεί να συνυπάρχει με το κακό, το αμαρτωλό και βρώμικο. Είναι εκ φύσεως αδύνατο. Η πραότητα, η εγκράτεια, η καλοσύνη είναι αρετές και η κατάκτηση των αρετών έχει δρόμο ανηφορικό τον οποίο πρέπει ο άνθρωπος να βαδίσει εάν θέλει να κατακτήσει την αιώνια ζωή.
Ο Άγιος βάδισε αυτόν τον ανηφορικό δρόμο με επιτυχία. Κέρδισε! Εμπιστεύτηκε το λόγο του Θεού και αγωνίστηκε να καρποφορήσει τις αρετές του Αγίου Πνεύματος στη ζωή του και ο πρώτος καρπός του Αγίου Πνεύματος είναι η αγάπη. Αυτή την αγάπη είχε ο Άγιος Νικόλαος και αυτή η αγάπη δεν τον έκανε παρά να νοιάζεται, να νοιάζεται για όλους, να νοιάζεται για όλους τους ανθρώπους, για τα προβλήματα τούς, αλλά και για να μην πληγωθούν οι ψυχές τους. Την αγάπη ο Άγιος Νικόλαος, την σκόρπισε απλά και αθόρυβα. Αυτός είναι ο Άγιος της αγάπης που φροντίζει και ειρηνεύει το λαό του Θεού!”.
(Ι.Μ. Καρπενησίου)
