Η κεντρική ομιλία που εκφώνησε η Γ.Γ. Γραμματέας του Πολιτιστικού Συλλόγου Ενορίας Ευρυτάνων Αγίων «Ο Μάρκος Μπότσαρης», Χρυσούλα Σουλιώτη, το βράδυ της Παρασκευής (4/8), στην έναρξη των επετειακών εκδηλώσεων για τα 200 χρόνια από τον ηρωικό θάνατο του Μάρκου Μπότσαρη στη Μάχη του Κεφαλοβρύσου «Μποτσάρεια 2023».
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ
“Αδέρφια μου… Η ζωή του αληθούς πολίτου πρέπει να τελειώνει ή διά την ελευθερίαν του, ή µε την ελευθερίαν του.
Αυτό είπε και αρκούσε
Ήταν νύχτα 8ης προς 9η Αυγούστου 1823
Και το πύρωμα της καρδιάς, ήταν αρκετό να τους οπλίσει
με δύναμη και σθένος, για τη μεγάλη υπέρβαση.
Ομόφωνα έγινε δεκτό.
Χωρίς υστέρηση από κανέναν.
Σαν μια συνείδηση, σαν ένα σώμα,
σκέφθηκαν και αποφάσισαν.
«Εκείθε με τους αδελφούς, εδώθε με το χάρο. Δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά κι ελεύθεροι να μείνουν».
Ο Μάρκος Μπότσαρης και τα παλικάρια του, πήραν την μεγάλη απόφαση για να δείξουν στις επόμενες γενεές των γενεών πως : « η μεγαλοσύνη στα Έθνη δεν μετριέται με το στρέμμα, αλλά με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα».
Να αφυπνίσουν τις συνειδήσεις και να γράψουν Ιστορία.
Δίδαξαν πως η Ελευθερία δεν χωράει διαπραγμάτευση.
Η Ανεξαρτησία το ίδιο.
Συνέταξαν λοιπόν μυστηριακά και γαληνεμένα το Σχέδιο, βασιζόμενοι στις τελευταίες τους σωματικές δυνάμεις και εμπιστευόμενοι την στρατηγική και μαχητική ικανότητα του Μάρκου, τεχνικές που δε διδάχθηκαν, αλλά καλλιέργησαν μέσα στη φωτιά του πολέμου.
Τολμώντας το διαφαινόμενο παράλογο, το ακατόρθωτο, το καταδικασμένο.
Νίκησε το φόβο του θανάτου, του ολέθρου και της καταστροφής.
Ένας λόγος του αρκούσε, για να αποφασίσουν όλοι μαζί.
Στάθηκε στο γιγαντωμένο ύψος του ανθρώπου εκείνου
που δεν κλείνεται στις σάρκες του απλά.
Έχει ψυχή και συνείδηση.
Κι όταν μιλούν αυτά τα δυο, όλες οι άλλες ανάγκες σωπαίνουν.
Ο φόβος, ο θάνατος, η ανθρώπινη αδυναμία…
Δεν υποχώρησε.
Δεν άφησε το σώμα να νικήσει την ψυχή.
Πείσμα, θέληση και αγώνας .
Δρόμος Ανάκατος με θάνατο και φωτιά
Αίμα και πόθος, μεγάλος πόθος …………………….. για λευτεριά
Και διατράνωσε παντού πως
«Τούτη η γη δε σηκώνει σκλαβωμένες ψυχές,
Τούτη η γη… δε δέχεται πάνω της αλυσοδεμένες συνειδήσεις»
Και το μήνυμα δόθηκε, μήνυμα ισχυρό και ανυπέρβλητο. Οι ανθρώπινες αξίες και τα ιδανικά, για να εξυψωθούν δεν χρειάζονται μεγάλα και απόρθητα φρούρια, πανίσχυρα όπλα και πολυάριθμους στρατούς.
Αρκούσε ένας απλός φράχτης
και – αριθμητικά – λίγοι
μα ψυχωμένοι…………
« Αρκεί η τιμή, αρκούν τα ιδανικά για να περάσεις στην αθανασία. Εκεί όπου δεν υπάρχει πόνος ή θλίψη. Παρά μόνο η αιώνια Δόξα.
Έτσι το Κεφαλόβρυσο των Ευρυτάνων έγινε
Το ¨Κεφαλόβρυσο των Ελλήνων και των Εθνών¨…
Γιατί δεν υπάρχει «γης ποτισμένη με αίμα ηρώων που να ανήκει σε λίγους…»
Στο Κεφαλόβρυσο εξαγνίστηκε ο θάνατος,
Στο Κεφαλόβρυσο εξαγνίστηκε και η ανθρώπινη αδυναμία.
Εκεί που έμελλε να γίνει ταφείο ηρωικών ψυχών
Εκεί που τους μάζεψε μυστηριακά και τους ορμήνεψε με λόγια καρδίας:
Δεν θέλω πόνο ωρέ ……. δε θέλω θλίψη να σας βαραίνει,
«ως πιστοί στρατιώται τής πατρίδος »
βαδίστε στο δρόμο που μας όρισε το Χρέος,
ακολουθώντας τα χνάρια των αιώνιων Ελλήνων.
Εθελοθυσία, γενναιότητα, αυταπάρνηση
Πώς να περιγράψει κανείς μια ιδέα, μια αξία, μια αρετή???
Ποιες λέξεις είναι εκείνες που μπορούν με την δύναμή τους, να μιλήσουν στις ψυχές των ανθρώπων???
Για όλα εκείνα που αντί να τα καταλαγιάζουν οι ανθρώπινες αδυναμίες,
θέριευαν στο στήθος του Μάρκου Μπότσαρη και των αγωνιστών του.
Λευτεριά
Ίσως
Η πιο γλυκιά, η πιο ματωμένη λέξη στον κόσμο……..
Αθανασία???
Μπορεί και αυτό. Εκεί όπου δεν υπάρχει πόνος ή θλίψη. Παρά μόνο η αιώνια Δόξα
Απ’ αυτόν εμπνεύστηκαν Φιλέλληνες,
που πολέμησαν σαν ένα χέρι με τους Έλληνες.
Μαζί στη μάχη, μαζί στη μεγάλη απόφαση, μαζί και στο θάνατο. Σα να τους έδενε κοινή μοίρα και κοινός προορισμός.
Ήταν οι άνθρωποι εκείνοι, που άφησαν τη βόλεψή τους και πάλεψαν, για κάτι το οποίο φαινομενικά, ορίζονταν ακατόρθωτο.
Διδάσκοντας έτσι με τη στάση τους, πως ο αγώνας για τις αξίες και τα ανθρώπινα ιδανικά είναι προσωπική υπόθεση και υπέρβαση.
ΚΑΙ ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ
Το κόκκινο πεδίο κερδήθηκε.
Έίδαν στο θάνατό του …………τα βλέφαρά του να κλείνουν,
Ήρεμα,……………. σαν την ανάπαυση μιας νύχτας,
Έλα Θάνατε,. …… στη νυφική κάμαρα,
Έλα, όταν οι ιερές σφραγίδες Σπάνε
κι απλώνεται πανούκλα,
Και πολυάνθρωπες πόλεις κλαίνε στο χτύπημά της.
Έλα, στην απεχθή μορφή της αποσύνθεσης,
Της σεισμικής δόνησης, της ωκεάνιας καταιγίδας.
Έλα, όταν η καρδιά χτυπά δυνατά και ζεστά
Γιατί είσαι φοβερός, Θάνατε –
το δάκρυ,
Το βογγητό, η πένθιμη καμπάνα, το πέπλο, το φέρετρο
Και όλα όσα με αγωνία γνωρίζουμε ή ονειρευόμαστε ή φοβόμαστε
Είναι πλέον δικά σου.
Η φωνή σου ακούγεται σαν προφητεία.
Και στο υπόκωφο άκουσμά της αντηχούν
ευχαριστίες μύριων μελλοντικών γενεών.
Έλα, όταν θα ’χει επιτελέσει το χρέος του προς τη δόξα,
Έλα, με τα φύλλα της δάφνης, τα αγορασμένα με αίμα,
Μπότσαρη! με τους χιλιοτραγουδισμένους γενναίους
που γέννησε η Ελλάδα στα χρόνια της δόξας της
Ξεκουράσου –
δεν υπάρχει πιο περήφανος τάφος,
Θα μιλάνε για τη μοίρα σου χωρίς αναστεναγμό.
Γιατί τώρα ανήκεις στην Ελευθερία και στη Δόξα,
Ένα από τα λίγα, τ’ αθάνατα ονόματα
Που δεν γεννήθηκαν για να πεθάνουν.
Με τους στοίχους αυτής της ποιητικής Ωδής, που δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 1825 στην Αμερική, περιγράφηκε η μάχη του Κεφαλοβρύσου.
Κάπως έτσι ένα τεράστιο κύμα φιλελληνισμού γιγαντώθηκε.
Οι ξένοι υποστήριξαν με κάθε πρόσφορο τρόπο τον αγώνα και παρέμειναν μέχρι τέλους,
πιστοί στην επιταγή της συνείδησής τους.
Άνθρωποι απ’ όλες τις κοινωνικές διαστρωματώσεις της εποχής, ρομαντικοί, ιδεαλιστές, λάτρεις του λαού και του πολιτισμού μας. Ανήσυχα πνεύματα και φιλελεύθερες προσωπικότητες,
εναπόθεσαν στα χέρια της επαναστατημένης Ελλάδας την φλογερή ψυχή τους.
Διεμήνυσαν με την παρουσία και τον αγώνα τους προς τους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου,
ότι ο αγώνας των Ελλήνων για αυτοκυριαρχία, δεν ήταν μάταιος, δεν ήταν απλός, δεν ήταν αποσπασματικός. Είχε χαρακτήρα αδιαπραγμάτευτο, είχε μια και μόνη οδό. Αυτή προς την Ελευθερία.
Ας είναι νύχτα συλλογισμού η αποψινή.
Ας ακολουθήσουμε τις γραμμές του μυαλού και της ψυχής μας,
Ας γυρίσουμε πίσω στο χρόνο,
στη νύχτα που «τρέμει ο λογισμός».
Ας προσεγγίσουμε νοερά, το ίχνος των αδούλωτων ψυχών.
Ας ακούσουμε την ψυχή του Μάρκου που μας ψιθυρίζει:
«Αδέρφια μου εγώ έκαμα το χρέος μου
Και πεθαίνω ευχαριστημένος
Μείνετε πιστοί στην Πατρίδα
Μείνετε Πιστοί δούλοι του θεού
Αφήστε με και τρεχάτε εκείνα που εγώ άρχισα»
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΘΕΡΜΑ”.
