από την έντυπη έκδοση (αρ. φύλλου 994-23/3/22)

Η φετινή χρονιά ήταν από πλευράς καιρικών συνθηκών η καλύτερη για το χιονοδρομικό μας κέντρο. Χιόνισε πριν τα Χριστούγεννα, χιόνισε πριν τις Απόκριες, και οι πίστες θα εξακολουθήσουν να είναι λειτουργικές μέχρι τις 25 Μαρτίου σίγουρα. Η κατάσταση θύμιζε σε μερικές περιπτώσεις τα “παλιά καλά χρόνια”, όταν εκατοντάδες τουριστών ανέβαιναν στο βουνό για να απολαύσουν τις ομορφιές του και το χιονοδρομικό κέντρο αποτελούσε τη λεγόμενη “ατμομηχανή” της ανάπτυξης του τόπου μας – κι όλα αυτά εν μέσω πανδημίας.

Με αφορμή αυτό το γεγονός και καθώς σε λίγες μέρες (ανήμερα του Ευαγγελισμού), συμπληρώνονται εννιά χρόνια από τον χαμό του ορειβάτη Κώστα Χουλιάρα, ας ξαναδούμε σήμερα κάποιες παλιότερες προτάσεις του. Γιατί ο Χουλιάρας ήταν ένας άνθρωπος που λάτρευε την ορειβασία και συμμετείχε από τους πρώτους στο όραμα του Τάκη Φλέγκα για την ανάπτυξη του Βελουχιού, ως χιονοδρομικού κέντρου.

Αυτό το Βελούχι, που αιώνιο και περήφανο υψώνει τον όγκο του πάνω από τα κεφάλια όσων γεννηθήκαμε σ’ αυτόν τον τόπο, που μας καθυποβάλλει και μας προκαλεί να το κατακτήσουμε. Όλοι στα παιδικά μας χρόνια αναρωτηθήκαμε τι άραγε κρύβεται “πίσω” από αυτό, πώς άραγε να φαίνεται ο κόσμος “από εκεί πάνω”. Και για ορισμένους, αυτή η απορία στάθηκε κινητήρια δύναμη να του αφιερώσουν τη ζωή τους, και, όπως ο Κώστας, στο τέλος να του την χαρίσουν.

Δεν είναι τυχαίο που και ο πρώιμα χαμένος Τάκης Φλέγκας πολύ νωρίς, νωρίτερα από πολλούς όψιμους εραστές του βουνού σε πανελλήνιο επίπεδο, ζήτησε και κατάφερε να χτιστεί το καταφύγιο στο Βελούχι, με χίλιους κόπους, εκεί γύρω στα 1961- 62… Νεαρά παιδιά τότε, οι μετέπειτα στυλοβάτες της ευρυτανικής ορειβασίας θα έπαιρναν το πρώτο βάπτισμα του πυρός, θα μάθαιναν να αγαπούν το βουνό, θα φρόντιζαν να είναι καθαρό και περιποιημένο το καταφύγιο, ώστε να το βρουν και να το ανακαλύψουν λίγο αργότερα οι πρώτοι ορειβάτες από την Αθήνα, που θα έρχονταν σε επαφή με την άγρια ομορφιά “του περήφανου Βελουχιού”.

Επρόκειτο για μια παρέα που, ευτυχώς, δεν έμεινε δίχως συνεχιστές. Οι άνθρωποι αυτοί, με τον αφιλοκερδή εθελοντισμό τους και την ενεργητικότητα που τους διέκρινε, έστησαν το σύλλογο και τις δεκαετίες του ’80-’90 κατάφεραν να κάνουν κοινωνούς του δικού τους οράματος και της αγάπης τους για το βουνό, ένα πλήθος νέων ανθρώπων. Και δεν είναι άλλοι από όσους έβαλαν τα θεμέλια για την ομάδα διάσωσης που οργανώθηκε με βάση τις σύγχρονες απαιτήσεις, έτσι ώστε, λίγα χρόνια μετά, κάποιοι άλλοι να μιλάνε για αυτούς με τον ίδιο θαυμασμό.

Μα εκείνη η πρώτη φουρνιά, σιγά – σιγά φεύγει, βλέποντας απλά τα πράγματα να βαλτώνουν στο βουνό που τόσο αγάπησαν και παρακολουθώντας το έργο τους να μένει στάσιμο και να μην προωθείται. Βλέπουν πως η ατμομηχανή που είλκε το τρένο της ανάπτυξης στον τόπο μας, έχει ξεμείνει πλέον από «καύσιμα».

Κι εδώ είναι η ευκαιρία να φέρουμε και πάλι στο προσκήνιο την πρόταση που είχε κάνει παλιότερα ο αδικοχαμένος ορειβάτης. Μια πρόταση που πρέπει να την πάρουν όλοι πολύ σοβαρά, καθώς ακούγεται πως για μια ακόμη φορά, (για εικοστή ίσως την τελευταία τριακονταετία), επανέρχεται ο σχεδιασμός για το τελεφερίκ. Ίσως τώρα που έχουν ωριμάσει οι συνθήκες να καθίσουν στον Δήμο και την Περιφέρεια και να σκεφτούν πάνω στην ιδέα ενός ανθρώπου που κυριολεκτικά έδωσε τη ζωή του για το Βελούχι και αν μη τι άλλο ήξερε ακριβώς περί τίνος επρόκειτο.

Ο Χουλιάρας λοιπόν είχε προτείνει να ΜΗΝ γίνει το τελεφερίκ από το Καρπενήσι μέχρι το Χιονοδρομικό, καθώς θα είναι πανάκριβο τόσο στο να κατασκευαστεί όσο και εξαιτίας του κόστους λειτουργίας του. Εκείνο που είχε πει ο ίδιος ήταν να φτιαχτεί ένα μικρότερο τελεφερίκ, από τη Ροβόλακκα, μέχρι το Χιονοδρομικό.

Να τι είχε γράψει μερικά χρόνια πριν τον χαμό του:

«Την θέση αυτή προτείνω, σαν την πλέον ρεαλιστική και ταυτόχρονα εφικτή, συνεκτιμώντας και τα σημερινά δεδομένα. Η σύνδεση έχει μήκος 1.700 μέτρα και να εγκατασταθεί τετραθέσια σκεπαστή, αποσυμπλεκόμενη καρέκλα, με ταχύτητα 4,5 μέτρα ανά δευτερόλεπτο.

Η σύνδεση με καρέκλα έχει τα πλεονεκτήματα:

1) Χαμηλό κόστος λειτουργίας και συντήρησης έναντι της σύνδεσης με την πόλη.

2) Άνετος χώρος στάθμευσης στην αφετηρία με παράλληλη λειτουργία κτιρίου υποδοχής, που θα λειτουργεί όλο το χρόνο

3) Αποφυγή εκχιονισμού του δύσκολου τμήματος του δρόμου από Ροβόλακα μέχρι το Χ.Κ.

4) Μεγαλύτερο μήκος χιονοδρομικής διαδρομής. Από το τέλος του αναβατήρα “Ηρακλής” έως τη Ροβόλακα είναι 3 χλμ. Εάν δε ο χιονοδρόμος επιλέξει το δρόμο (σσ.ο οποίος δεν θα αποχιονίζεται) θα έχει χιονοδρομική διαδρομή 5 χλμ.! Και υψομετρική διαφορά 550 μέτρα.

Όσον αφορά τους επικρατούντες ανέμους στην περιοχή που είναι δυνατόν να επηρεάσουν την λειτουργία, αυτοί έχουν κατεύθυνση Β-Α και Ν και Ν-Δ.,μια κατεύθυνση που προσβάλει κατά μήκος τον άξονα λειτουργίας και δεν επηρεάζουν αισθητά τον αναβατήρα.

Άλλη μια καλύτερη λύση στην ιδία θέση να τοποθετηθεί, κλειστού τύπου τετραθέσια καμπίνα (αυγό), που αποτελεί σαφώς καλύτερη αλλά ακριβότερη λύση.

Όλοι μας βέβαια, επιθυμούμε τη σύνδεση με την πόλη αλλά θα ήταν πολύ άσχημο, να βλέπουμε μια τέτοιου μεγέθους εγκατάσταση να μην λειτουργεί.».

Ας μην ξεχνάμε ότι αυτό που αναζητούν οι περισσότεροι χιονοδρόμοι στην Ιταλία και την Αυστρία είναι το μεγάλο μήκος των διαδρομών. Φανταστείτε μια διαδρομή πέντε χιλιομέτρων, στο κέντρο της Ελλάδας, που θα θυμίζει Άλπεις. Πιθανότατα να είναι και το μόνο καύσιμο που θα χρειαστεί για να ξαναπάρει μπρος η ατμομηχανή που λέγαμε! Κι επίσης ας μην ξεχνάμε ότι αυτό που «γονατίζει» την τοπική αυτοδιοίκηση είναι το κόστος εκχιονισμού και καθαρισμού του δρόμου. 

Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα, να ακούσουμε τι είχε πει τότε ο Κώστας, όταν μάλιστα και τρόπος που χάθηκε ήταν μια ακόμη επιβεβαίωση της λατρείας που είχε για το βουνό;