Ξυπνώ από τον ύπνο μου.
Που βρίσκομαι; Δεν ξέρω.
Άγνωστα όλα μου φαίνονται
πονάω υποφέρω!

Που να ‘ναι η κυρούλα μου;
να ‘ρθει να μου μιλήσει;
δάκρυα κατεβαίνουνε
σε λίγο πάνε βρύση.

Βλέπω μία κόρη να ‘ρχεται
τα κάτασπρα ντυμένη,
με ένα χαμόγελο γλυκό
μες στο δωμάτιο μπαίνει

Κρατάει στο χέρι σύριγγες
σε λίγο με τρυπάει
μία πεταλούδα μου κολλάει
και τον όρο κρεμάει

Τότε κλείνω τα μάτια μου
και η σκέψη μου πετάει
εκεί ψηλά στα σύννεφα
θαρρώ πως έχω πάει.

Κοιτάζω τώρα από ψηλά
τη γη με τα καλά της
αυτά που τριγυρίζονται
και έρχονται ολόγυρά της

Βλέπω πουλάκια να πετούν
Και ‘ναν ζευγαρωμένα.
γλυκές λαλίτσες αντηχούν
πετούνε ενωμένα.

Βλέπω τον ήλιο να γελά
τη γη να τη φωτίζει.
Τη θάλασσα τη γαλανή
να τηνε λαμπυρίζει

Στους κάμπους να μοσχοβολούν
της άνοιξης λουλούδια
κι όμορφες οι κοπελιές
να λεν γλυκά τραγούδια

Τα ποταμάκια να κυλούν
τα γάργαρα νερά τους
και οι νεράιδες γελαστές
φορούνε τα καλά τους

Βάζουν τα πέπλα τα χρυσά
φορούνε τις δαντέλες
και αρχίζουν να χορεύουνε
κι όλο να κάνουν τρέλες

Πάνω που πάω να χαθώ
μες στον τρελό χορό τους
και να χαρώ μαζί με αυτές
το ψεύτικο όνειρό τους

Ζαλίζομαι και έπεσα,
τα μάτια μου ανοίγω
και τότε το κατάλαβα
είμαι νοσοκομείο!