Την πεποίθηση ότι δεν έχει καμία νομική ισχύ στην ελληνική νομοθεσία ένα έγγραφο με το οποίο ασθενής δηλώνει ότι δεν θέλει να διασωληνωθεί, και επομένως σε μια τέτοια περίπτωση ο γιατρός μπορεί να αυτενεργήσει και να σώσει τον άνθρωπο, έτσι ώστε να μην υποστεί κι αυτός τη δίωξη που προβλέπει η νομοθεσία, εξέφρασε ο διδάκτορας της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και επιστημονικός συνεργάτης της Εθνικής Σχολής Βιοηθικής, Τάκης Βιδάλης, μιλώντας στο Πρώτο Πρόγραμμα 91,6 και 105,8 και στη «Ραδιοεφημερίδα» με τη Ντένια Σαρακίνη με αφορμή τον θάνατο 44χρονου αρνητή του κορονοϊού, σε νoσοκομείο.
«Ο γιατρός θα πρέπει να συμμορφώνεται με τη βούληση του ασθενούς, μέχρι τη στιγμή εκείνη που δεν θα μπορεί να εκφραστεί η βούληση αυτή ούτε από τον ασθενή, ούτε από τους οικείους του», εξήγησε ο ίδιος.
Όπως είπε είναι ένα μεγάλο θέμα, γνωστό στη βιοηθική και στη νομική θεωρία του ιατρικού Δικαίου, καθώς κάθε ιατρική πράξη προϋποθέτει την ελεύθερη συναίνεση ύστερα από ενημέρωση αυτού που πρόκειται να τη δεχθεί. Δεν μπορεί αν υπάρξει οποιαδήποτε ιατρική πράξη όταν την αρνείται ο ασθενής. «Λέγεται άρνηση θεραπείας, είναι γνωστός όρος και διεθνώς, είναι η άλλη πλευρά της ελεύθερης συναίνεσης. Υπό αυτό το πρίσμα, ο καθένας ασκώντας το θεμελιώδης συνταγματικό του δικαίωμα, είναι ελεύθερος να ρυθμίζει τα θέματα της υγείας του όπως θέλει. Δεν μπορεί να του επιβάλει κανείς να προστατεύσει ή να μην προστατεύσει την υγεία του», υπογράμμισε.
«Στις περισσότερες νομοθεσίες του κόσμου, και στην ελληνική νομοθεσία, η φροντίδα του ασθενούς είναι καθήκον του γιατρού. Επιπλέον, ο γιατρός έχει ποινική ευθύνη εάν αφήσει έναν ασθενή να πεθάνει. Έχουμε λοιπόν μια αντίφαση στο νόμο, από τη μια πλευρά χρειαζόμαστε την ελεύθερη συναίνεση, από την άλλη ο γιατρός κινδυνεύει να κατηγορηθεί για ανθρωποκτονία. Πώς το αντιμετωπίζουν οι άλλες χώρες; Υπάρχουν χώρες που δεν το έχουν αντιμετωπίσει νομικά και άλλες χώρες – αρκετές στην Ευρώπη και τον κόσμο- που το έχουν λύσει αυτό το ζήτημα δίνοντας ένα δικαίωμα στον ασθενή να πάει το ζήτημα της Υγείας του μέχρι τέλους και απαλλάσσοντας τον γιατρό από την ποινική ευθύνη», επεσήμανε ο κ. Βιδάλης.
«Εμείς δεν το έχουμε ακόμη και είναι σημαντικό αυτό. Επίσης, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο στο Στρασβούργο έχει αρνηθεί το λεγόμενο “δικαίωμα στον θάνατο”. Αυτό είναι ενδιαφέρον, γιατί η σύμβαση των δικαιωμάτων του ανθρώπου δέχεται το θεμελιώδες δικαίωμα στη ζωή. Κάποιος μπορεί να σκεφτεί ότι “επειδή έχω δικαίωμα στη ζωή, πρέπει να έχω και στον θάνατο, διαφορετικά δεν έχω δικαίωμα στη ζωή, αλλά υποχρέωση”. Ωστόσο το Δικαστήριο δεν απέκλεισε κάποιες χώρες, στο πλαίσιο της εθνικής τους νομοθεσίας να καθιερώσουν ένα τέτοιο δικαίωμα. Το έχουν κάνει αρκετές στην Ευρώπη, εμείς δεν το έχουμε κάνει ακόμα», διευκρίνισε ο καθηγητής.
«Ασφαλώς θα έπρεπε να το κάνουμε, απολύτως υπέρ του δικαιώματος αυτού, αλλά όσο δεν το κάνουμε ο νόμος μας το αποκλείει», πρόσθεσε ο κ. Βιδάλης
«Από ηθική άποψη, θα έπρεπε και η χώρα μας να έχει προβλέψει ειδική νομοθεσία που και αυτά τα έγγραφα να είναι νομικά ισχυρά – οι λεγόμενες προγενέστερες επιθυμίες του ασθενούς- και επιπλέον να μην ασκείται δίωξη στον γιατρό σε περίπτωση που συμμορφώνεται με τη βούληση του ασθενούς. Μέχρι να γίνει αυτό να είμαστε προσεκτικοί», κατέληξε ο καθηγητής.
www.ertnews.gr
