Αν ρίξει κανείς μια ματιά στα στατιστικά στοιχεία των δημοτικών σχολείων του νομού μας την τελευταία εικοσαετία δεν μπορεί παρά να νιώσει οικτρή απογοήτευση.
Φέτος, για παράδειγμα, γράφτηκαν σ’ ολόκληρο το νομό γύρω στα 700 παιδάκια, από τα οποία τα 600 βρίσκονται στην πόλη του Καρπενησίου! Στο συγκρότημα της Γκράβας στην Αθήνα, υπάρχουν σίγουρα περισσότερα…
Και να σκεφτεί κανείς ότι το 1990, ο αριθμός αυτός ήταν υπερδιπλάσιος, για να μην αναφερθούμε βέβαια σε παλιότερες εποχές, όταν τα σχολεία των χωριών μας έσφυζαν από ζωή και κάθε δάσκαλος είχε να διδάξει πενήντα, εξήντα ακόμη και εβδομήντα μαθητές.
Με την υπάρχουσα κατάσταση, σε πέντε, το πολύ δέκα χρόνια, ΟΛΑ τα σχολεία της περιφέρειας θα έχουν κλείσει, ενώ στο Καρπενήσι, ο αριθμός αυτός μάλλον θα αυξηθεί ελαφρά.
Τι έφταιξε λοιπόν και ο νομός Ευρυτανίας αποδεκατίσθηκε πληθυσμιακά; Τι μπορούσε να γίνει για να αποφευχθεί αυτή η κατρακύλα; Πιθανότατα τίποτα! Κάποιοι ευαίσθητοι συμπολίτες μας στα τέλη της δεκαετίας του ’80, βλέποντας την προδιαγεγραμμένη πορεία, ζήτησαν να ενισχυθεί πληθυσμιακά ο τόπος με… αλλοδαπούς μετανάστες από την Αλβανία! Βλέπετε τότε δεν είχε ξεκινήσει ακόμη το ρατσιστικό μένος εναντίον των αλλοδαπών, και η πρόταση ακουγόταν τουλάχιστον ρομαντική.
Εντούτοις, πόσο φαντάζει σήμερα ανεφάρμοστη! Όταν μάλιστα αποδείχθηκε περίτρανα, σε κάποια άλλη περιοχή της χώρας, όπου κάποιοι «φωστήρες», είχαν την ίδια ιδέα και επειδή μάλιστα κατείχαν και θέσεις εξουσίας την εφάρμοσαν. Πρόκειται για τη Θράκη στην οποία θεώρησαν ότι μεταφέροντας τους Ρωσοπόντιους θα αλλοίωναν το πληθυσμιακό στάτους και θα «ελάφρυναν» κατά κάποιο τρόπο την επιρροή της μουσουλμανικής μειονότητας. Φεύ!
Οι άνθρωποι μόλις έφτασαν στην Ελλάδα και είδαν ότι τους έστελναν να ασχοληθούν με τη γεωργία και να καλλιεργούν καπνά, πήραν τις επιδοτήσεις τους και κατηφόρισαν προς το κλεινόν άστυ, υπακούοντας στους ίδιους νόμους που ανάγκασαν και τους άλλους συντοπίτες τους να ξετοπίσουν και να ξενιτευτούν. Προτίμησαν να ζουν σε κοντέινερ, στις παρυφές του οικονομικού μας κολοσσού, κυνηγώντας το αντίστοιχο «αμερικανικό όνειρο», παρά να μείνουν στην ελληνική επαρχία, να αγωνίζονται για τον επιούσιο παλεύοντας με τα στοιχεία της φύσεως…
Όχι, Σύριους, όχι Πακιστανούς, αλλά… Πυγμαίους να φέρναμε να εποικήσουν τα Άγραφα ή τον τέως Δήμο Αρακυνθίων, θα έφευγαν εν μια νυκτί, επωφελούμενοι γαρ και από το δέρμα της επιδερμίδας τους… Συνεπώς, και για να γίνουμε σαφέστεροι, η ανάγκη που κάλυπτε ο εποικισμός των κορφοβουνιών της Ευρυτανίας την εποχή της Τουρκοκρατίας, έχει πάψει πλέον να υφίσταται.
Οι άνθρωποι θέλουν να έχουν την ευκαιρία να περνάνε καλύτερα και με ευχολόγια δεν πρόκειται να παραμείνουν στα χωριά που γεννήθηκαν. Ίσως να επιστρέφουν κάποτε για να περάσουν 10-15 μέρες και να αναπολήσουν τους χαμένους παράδεισους των παιδικών τους χρόνων, αλλά ως εκεί.
Με την προοπτική αυτή λοιπόν, θα έλεγε κανείς ότι δεν αξίζει να πολεμάμε για αυτή την πολυπόθητη ανάπτυξη του νομού, την πολύπλευρη και πολυσχιδή, καθώς τίποτα δεν πρόκειται να πάει μπροστά και ο όλεθρος είναι αναπόφευκτος.
Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι… Ας πάρουμε για παράδειγμα εκείνη την περιβόητη άρση δουλείας της λίμνης Κρεμαστών από τη ΔΕΗ. Πολύ σωστά οι υπεύθυνοι της συμφωνίας επέχαιραν πριν μια δεκαετία, ότι με τη συμφωνία αυτή η περιοχή θα άλλαζε μορφή. Φυσικά έκτοτε επέδραμαν η κρίση, ο Σόιμπλε, ο κορονοϊός κι όλα αυτά θα αρχίσουν και πάλι να συζητώνται.
Δεν είναι ότι ξαφνικά οι κάτοικοι των παραλίμνιων περιοχών θα αρχίσουν να τρώνε με χρυσά κουτάλια, ούτε ότι θα γεμίσει ο τόπος με ξενώνες που θα απαιτούν εργατικό δυναμικό και θα κάνουν πάμπλουτους τους ιδιοκτήτες τους.
Εντούτοις λιθαράκι το λιθαράκι, δραστηριότητα με δραστηριότητα, η περιοχή θα αποκτήσει μια δυναμική. Ο τουρισμός είναι όντως βιομηχανία, τον διεκδικούν όμως πολλοί και πιθανώς αργότερα η πίτα να μη φτάνει για όλους. Τώρα είναι η περίοδος της δουλειάς, για να αποδώσει αργότερα καρπούς. Ο μακαρίτης ο Τάκης Φλέγκας, έφτιαχνε το καταφύγιο στο Βελούχι τη δεκαετία του ’60 και του ’70 για να αναπτυχθεί το χιονοδρομικό από το 1985 και μετά.
Αυτά, είναι δράσεις και έργα που στηρίζουν την πραγματική ανάπτυξη. Η χάραξη ενός καλού δρόμου, ο καθορισμός ζωνών δόμησης, ο χαρακτηρισμός δασικών και οικιστικών περιοχών είναι πεδία δράσης λαμπρά για όσους μπορούν να σχεδιάσουν και έχουν ανοιχτό μυαλό. Μια μικρή επιχείρηση στη Βαλαώρα, μια καντίνα στον Τριπόταμο, μια επιχείρηση εκτροφής ψαριών στη Φραγκίστα, αρκούν για να δώσουν το έναυσμα, το στίγμα ότι κάτι κινείται και ότι δεν έχουν πεθάνει όλα. Σίγουρα τα σχολεία θα παραμείνουν κλειστά, τα παιδιά των ιδιοκτητών αυτών των επιχειρήσεων θα φοιτούν στο Καρπενήσι ή το Αγρίνιο. Εντούτοις ακόμα κι αυτό κέρδος θα είναι. Κάθε προσπάθεια που καταπολεμά τον υδροκεφαλισμό των Αθηνών, όσο μικρή και να είναι, δίνει ελπίδα.
(ΦΩΤΟ: Το -κλειστό σήμερα- δημοτικό σχολείο του Μεγ. Χωριού Ευρυτανίας)
