Με αφορμή την τραγωδία στα Βαρδούσια, ο Φώτης Θεοχάρης, ορειβάτης με καταγωγή από τη Βίνιανη Ευρυτανίας και μέλος του ΕΟΣ Καρπενησίου, καταθέτει δημόσια τις σκέψεις του μέσα από μια ανάρτηση που αγγίζει τον πυρήνα της σχέσης ανθρώπου και βουνού, θέτοντας με καθαρό λόγο ζητήματα ευθύνης, επιλογών και ασφάλειας στο χειμερινό ορεινό περιβάλλον.

Η ανάρτηση του Φ. Θεοχάρη έχει ως εξής:

“Βαρδούσια: Σκέψεις

Δεν θέλω να μιλήσω για τους ανθρώπους που χάθηκαν στα Βαρδούσια, όχι μόνο γιατί χάθηκαν ζωές, αλλά γιατί θα μπορούσε να είναι ο καθένας από εμάς. Άνθρωποι που αγαπούσαν το βουνό. Που βγήκαν για το αυτονόητο, να ανέβουν και να γυρίσουν.

Δεν ήμουν εκεί. Δεν ξέρω τι είδαν, τι ένιωσαν, τι ζύγισαν.

Θέλω να μιλήσω ΜΟΝΟ για το βουνό.

Κανένα βουνό δεν έχει πρόθεση να σκοτώσει κανέναν. Δεν υπάρχει καλό και κακό βουνό. Επικίνδυνο ή ακίνδυνο βουνό. Επικίνδυνες είναι οι επιλογές μας και το βουνό δεν κάνει εξαιρέσεις. Δεν νοιάζεται αν είσαι έμπειρος ή αρχάριος. Δεν νοιάζεται αν «έχεις ξαναπάει».

Δεν νοιάζεται αν βιάζεσαι, αν υπολόγισες λάθος, αν πίστεψες ότι «θα κρατήσει ο καιρός».

Λειτουργεί με φυσικούς νόμους.

Και όταν αυτοί οι νόμοι ενεργοποιηθούν, τελείωσε.

Και επειδή η χειμερινή σεζόν είναι σε εξέλιξη, πρέπει να ειπωθούν κάποια πράγματα καθαρά και ωμά. (αφορμή δόθηκε ένα τηλεφώνημα που είχα προχτές καθώς και διάφορα σχόλια για την ορειβατική τραγωδία)

Αυτό που δεν πρέπει να κάνουμε είναι να μπαίνουμε στο χειμερινό βουνό με τη λογική ότι «κάπως θα γίνει».

Με παίρνει τηλέφωνο ένας γνωστός, να μιλήσουμε για το τραγικό δυστύχημα.

Κάποια στιγμή μου λέει: «Θα πάω Βαρδούσια να δω το μέρος».

Τον ρωτάω ευθέως:

Να πας να δεις τι;

Το μέρος είναι επικίνδυνο.

Παράλληλα, οι συνθήκες που επικρατούν αυτή τη στιγμή στα ελληνικά βουνά μετά το ατύχημα δείχνουν κάτι εξίσου ανησυχητικό, υπάρχουν πλαγιές φορτωμένες με χιόνι , πλαγιές έτοιμες να φύγουν, αν η κατάστασή τους αλλάξει έστω και λίγο προς το χειρότερο.

Κάτι άλλο…

Και πρέπει να ειπωθεί χωρίς καμία ωραιοποίηση!

Στην Ελλάδα δεν υπάρχει εναέρια διάσωση για το αλπικό, πόσο μάλλον για το χειμερινό περιβάλλον.

Δεν υπάρχει «θα έρθει ελικόπτερο».

Δεν υπάρχει «θα μας βρουν γρήγορα».

Δεν υπάρχει οργανωμένο, εξειδικευμένο σύστημα εναέριας ιατρικής διάσωσης για τέτοιες συνθήκες. Αυτό σημαίνει ότι, σε ένα σοβαρό περιστατικό, ο χρόνος δεν δουλεύει υπέρ μας. Και πολλές φορές, δεν δουλεύει καθόλου. Συνήθως δουλεύει για την ανάσυρση των σορών.

Οι δημόσιες υπηρεσίες διάσωσης στο χειμερινό, αλπικό περιβάλλον δεν επαρκούν. Σε πολλές περιπτώσεις, οι διασώστες καλούνται να επιχειρήσουν σε συνθήκες που ξεπερνούν τις δυνατότητες του συστήματος και ρισκάρουν και οι ίδιοι τη ζωή τους. Προσωπικά ξέρω άτομα που είναι σ´αυτές στις υπηρεσίες και πληρώνουν από την τσέπη τους για σεμινάρια και εκπαίδευση!

Στο βουνό δεν βασιζόμαστε, και δεν πρέπει, ποτέ στη διάσωση.

Θέλω όμως να μιλήσω και για κάτι που με θυμώνει βαθιά.

Για όλους εκείνους που έσπευσαν να μιλήσουν άσχημα για τους πρώτα αγνοούμενους και μετέπειτα νεκρούς ορειβάτες.

Για όσους, από τον καναπέ, από ένα πληκτρολόγιο, φόρεσαν τον μανδύα του «ειδικού» και άρχισαν να μοιράζουν ευθύνες, λάθη, υποθέσεις. Χωρίς να είναι εκεί. Χωρίς να ξέρουν. Χωρίς να έχουν ιδέα τι πραγματικά συνέβαινε στο βουνό εκείνη τη στιγμή.

Όποιος έχει πραγματική εμπειρία στο χειμερινό, αλπικό περιβάλλον, ξέρει ένα πράγμα: ότι πάντα μπορεί να γίνει το λάθος, ότι πάντα μπορεί να αλλάξουν οι συνθήκες, ότι ποτέ δεν έχεις πλήρη έλεγχο.

Όσοι το αγνοούν αυτό, απλώς δεν ξέρουν απο βουνό.

Αν θέλουμε να μιλήσουμε για κάτι να μιλήσουμε για όλα εκτός των νεκρών ορειβατών

Γιατί στο τέλος της ημέρας, αύριο, στο ίδιο βουνό, μπορεί να είμαστε εμείς. Και κανείς δεν θέλει η τελευταία του «ανάβαση» να γίνει αντικείμενο χλευασμού.

Και κάτι να το θυμόμαστε όλοι!

Καμία κορυφή, καμία διαδρομή, καμία «επιτυχία» δεν αξίζει όσο μια ανθρώπινη ζωή“.