Χειμών ενέσκηψε βαρύς, που λέγανε και κάτι παλιά αναγνωστικά. Οι πρώτες νιφάδες έκαναν την εμφάνισή τους και στροβιλίστηκαν ανάλαφρα πάνω από τα κεφάλια μας, καθορίζοντας για τα καλά την έλευση του χειμώνα και της χειμερινής τουριστικής σεζόν. Τα πρατήρια καυσίμων δούλεψαν λίγο παραπάνω αυτές τις μέρες και όλοι προετοιμαστήκαμε για την επερχόμενη κακοκαιρία. Μπορεί να μην ήταν ακριβώς όπως την περιέγραψαν στις ειδήσεις, παρά ταύτα όμως, κατάφερε να δώσει το στίγμα της.
Δεν πάνε εξ άλλου και πολλά χρόνια που το χιόνι ήταν κατάρα για τον τόπο μας. Οι δρόμοι έκλειναν, το κρύο έμπαινε στα σπίτια από κάθε γωνιά και οι ξυλόσομπες μάταια προσπαθούσαν να βελτιώσουν κάπως την κατάσταση. Ιδιαίτερα τα σπίτια με τζάκι υπέφεραν περισσότερο γιατί ως γνωστόν με το τζάκι “από μπροστά καίγεσαι κι ο… ξεπαγιάζει”! Βέβαια στα χρόνια της κρίσης που όλο τελειώνει, κι όλο μπροστά μας τη βρίσκουμε, πολλοί από μας ξαναζήσαμε αυτές τις καταστάσεις, αλλά σήμερα τα σπίτια είναι περισσότερο μονωμένα, ενώ τότε αν ήθελες να πας στο διπλανό δωμάτιο που ήταν ψυγείο έπρεπε να φορέσεις το…παλτό σου.
Δεν πρέπει να είναι λίγοι οι αναγνώστες της στήλης που βλέποντας το Βελούχι να ανταριάζει αισθάνονται ένα αδιόρατο σφίξιμο, μια απειλή – κι αυτό γιατί τα χειμερινά τους βιώματα από παλιότερες εποχές, δεν είναι και τόσο ευχάριστα. Εξίσου πολλοί όμως είναι σίγουρα κι αυτοί που βλέποντας το ίδιο φαινόμενο, τρίβουν τα χέρια τους με ευχαρίστηση, καθώς το χιόνι προμηνύει γι’ αυτούς κέρδη – και είναι γνωστός σε όλους πλέον ο λόγος.
Την περασμένη εβδομάδα έψαχνα να βρω δωμάτιο για ένα φίλο τις μέρες ανάμεσα Χριστούγεννα – Πρωτοχρονιά και σχεδόν τα πάντα ήταν κλεισμένα. Χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια και πολλά τηλέφωνα για να το καταφέρω. Αυτό είναι πραγματικά ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα ότι τα πράγματα επανέρχονται σε κάποια κανονικότητα.
Είναι να αναρωτιέται κανείς τι θα αισθανόταν, αν ξαφνικά έρχονταν από κάπου ο αείμνηστος Πάνος Βασιλείου, ο οποίος εκεί γύρω στα 1970 εξέδωσε τον πρώτο Τουριστικό Οδηγό της Ευρυτανίας. Ασφαλώς θα έμενε ενεός, τόσο από το πλήθος όσο και από την ποιότητα των υπηρεσιών που παρέχουν στον επισκέπτη τα καταλύματα και οι λοιπές τουριστικές επιχειρήσεις.
Βέβαια οι συνθήκες το 1970 ήταν εντελώς διαφορετικές, ένα κρεβάτι και μια σόμπα αρκούσε για να θεωρηθεί το δωμάτιο λουξ. Σήμερα αυτό θα θεωρούταν εξαιρετικά φτωχικό και μάλλον δύσκολα θα το επέλεγε οποιοσδήποτε επισκέπτης. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν και τώρα τέτοιου είδους “επιχειρήσεις”. Είναι ακριβώς αυτές που εκμεταλλεύονται την αίγλη που απόκτησε ο τόπος τα προηγούμενα χρόνια και προσπαθούν με ελάχιστο κόστος να αποκομίσουν το μέγιστο κέρδος.
Η κρίση όμως απέδειξε ότι είναι ακριβώς αυτές επίσης που πριονίζουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται. Κι αυτό γιατί πρώτον η δεξαμενή των τουριστών δεν είναι αστείρευτη – και όποιος δυσαρεστείται δεν ξανάρχεται – και δεύτερον ο Έλληνας τουρίστας έχει πλέον πολλές επιλογές. Και την καλοπέρασή του θέλει και τα χρήματά του ζητάει να πιάνουν τόπο όταν τα ξοδεύει. Κι αν οι ταβέρνες, τα εστιατόρια, τα μπαρ και γενικά τα φαγάδικα είναι λίγο πολύ σε ικανοποιητικό επίπεδο και αφήνουν πολύ καλές εντυπώσεις τόσο με τις τιμές τους όσο και με την εξυπηρέτηση και την ποιότητα των αγαθών τους, δεν συμβαίνει το ίδιο και με όλες τις επιχειρήσεις που παρέχουν κατάλυμα.
Επίσης, ενώ όλοι συμφωνούν πως το Βελούχι είναι ο καλύτερος “κράχτης” για τους ξένους, κανένας δεν είναι πρόθυμος να βάλει το χέρι στην τσέπη για να κάνει κάτι για την ανάπτυξή του. Δυστυχώς η ηρωική εποχή του Κώστα Φλέγκα πέρασε, σήμερα απαιτούνται επενδύσεις – επενδύσεις μάλιστα που πρέπει να γίνουν από ντόπιους επιχειρηματίες.
Μόνο έτσι η “κατάρα” του χειμώνα θα μετατραπεί ευλογία για τον τόπο και τους κατοίκους του. Διαφορετικά, τα αποτελέσματα της διαφήμισης, οι παγκόσμιες πρωτιές και η προστιθέμενη αξία που έχει το Καρπενήσι ως τουριστικός προορισμός σύντομα θα εξαφανιστούν και θα επιστρέψουμε σε μια εποχή που θα ανάβουμε τα τζάκια και πάλι και θα λέμε ιστορίες δίπλα στη γωνιά, χωρίς όμως να έχουμε την πολυτέλεια να ανάψουμε και το καλοριφέρ.
