Είναι Κυριακή, 13 Ιανουαρίου του 1963, λίγο μετά τις 8.00 το πρωί. Στο Μικρό Χωριό οι περισσότεροι κάτοικοι βρίσκονται στην εκκλησία, μαζί τους και τα παιδιά του σχολείου. Και τότε, ξαφνικά, ο όλεθρος: ένα τρομερό βουητό συγκλονίζει τον τόπο. Οι κάτοικοι τρέχουν έντρομοι να δουν τι έχει συμβεί. Το θέαμα δεν μπορεί να το συλλάβει ο ανθρώπινος νους: Τεράστιοι όγκοι, τόνοι ολόκληροι από λάσπη, χώμα, σπίτια, βράχους και ξεριζωμένα έλατα κατρακυλούν και παρασέρνουν τα πάντα.
Οι κάτοικοι του χωριού φθάνουν στον τόπο της καταστροφής. Άνθρωποι από τον τόπο της συμφοράς τρέχουν να σωθούν παραπατώντας, γιατί η γη σείεται κάτω απ’ τα πόδια τους. Με σπαρακτικές κραυγές καλούν τους δικούς τους. Στο δραματικό προσκλητήριο, δεκατρείς (13) άνθρωποι δεν δίνουν το «παρών». Ήταν οι: Γιάννης Αθανασόπουλος (35 ετών), Λάμπρος Ζαχαράκης (35), Αικατερίνη Ζησίμου (47), Νίκος (45) και Γιαννούλα Κοντογιάννη (37) μαζί με την κόρη τους, Μαρία (17), Φωτεινή Κομματά (50), Καλλιόπη Κωστοπούλου (53), Χρήστος (65) και Κωνσταντία Μαστρογεωργοπούλου (60), Γιάννης Πλάκας (70), Ιωάννης Παπαδημητρίου (90) και Γιώργος Τάσιος (49).
Για τους Μικροχωρίτες, η αποφράδα 13η Ιανουαρίου του 1963 δεν γίνεται να ξεχαστεί, οι μαρτυρίες, οι αναμνήσεις, οι δραματικές περιγραφές, παραμένουν «ζωντανές» μέχρι σήμερα, εξήντα ένα χρόνια μετά από εκείνο το μοιραίο πρωινό. Φέτος, την Κυριακή, 14/1/24, μετά τη Θεία Λειτουργία, τελέστηκε μνημόσυνο στον χώρο του μνημείου των θυμάτων της κατολίσθησης.
«Στον Ιερό Ναό Αγίας Κυριακής στο Μικρό Χωριό, κλείνοντας 61 χρόνια από την ημέρα της κατολίσθησης για τα θύματα που χάθηκαν στο μοιραίο γεγονός, καθιερώθηκε από τον πατέρα Παΐσιο, Εφημέριο Ιερέα του Ναού της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, να γίνεται κάθε χρόνο μνημόσυνο. 13 άτομα αγαπημένων ανθρώπων έφυγαν από κοντά μας μαζί με το μισό χωριό. Μετά τη Θεία Λειτουργία και το μνημόσυνο, ακολούθησε τρισάγιο στο μνημείο των θυμάτων της κατολίσθησης. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει. Ο Θεός να τους αναπαύσει», αναφέρει η Κοινότητα Μικρού Χωριού.
