Ο Γιώργος Στ. Αθανασιάς τιμήθηκε με το Α’ Βραβείο Ολοκληρωμένου Έργου στον Πανελλήνιο και Παγκύπριο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών για το έργο του ««Ψήγματα Σοφίας Λαϊκής (Αινίγματα, Παιδέματα, Γλωσσοδέτες)». Η κριτική επιτροπή, αποτελούμενη από τον Πρόεδρο της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών, Λευτέρη Β. Τζόκα, την Αντιπρόεδρο της Ένωσης, Αγαπούλα Ευθυμιοπούλου και τον εκπαιδευτικό-συγγραφέα Παύλο Χρήστου, ταμία της Ένωσης, συγχαίρει όλους όσοι έλαβαν μέρος στον διαγωνισμό.
Το βιβλίο του κ. Αθανασιά (γέννημα-θρέμμα Ευρυτάνας) ξετυλίγεται σε διακόσιες σελίδες και αποτελεί μια πολύτιμη καταγραφή και ανάλυση στοιχείων της προφορικής παράδοσης του λαού. Τα αινίγματα, ως πνευματικά παιχνίδια, αναδεικνύουν την ευστροφία και τη σοφία των παλιών γενεών. Τα παιδέματα, μικρές ιστορίες με διδακτικό χαρακτήρα, αντικατοπτρίζουν τις αξίες και τα διδάγματα της καθημερινής ζωής. Οι γλωσσοδέτες, με τη χιουμοριστική και παιγνιώδη φύση τους, αναδεικνύουν τη δύναμη της ελληνικής γλώσσας. Το βιβλίο συνδέει το παρελθόν με το παρόν, αποδεικνύοντας ότι η λαϊκή σοφία παραμένει επίκαιρη και πολύτιμη για τη διατήρηση της πολιτιστικής μας ταυτότητας.
Ο κ. Αθανασιάς (1957, Μουτσιάρα Ραπτοπούλου Ευρυτανίας), με αφορμή τη διάκρισή του, μοιράστηκε συναισθήματα και σκέψεις που αποτυπώνουν την προσωπική του πορεία. «Ο νους μου, σαν αλήτης, γύρισε πίσω, στις ρίζες μου, στα παιδικά μου χρόνια, όπου η ελπίδα και τα όνειρα ήταν σχεδόν άγνωστα», ανέφερε, τονίζοντας τη σημασία της ταπεινότητας και της ανθεκτικότητας που διαμόρφωσαν το έργο του.
Πιο αναλυτικά, ο κ. Αθανασιάς έγραψε τα εξής: «Δεν είναι λίγες οι φορές, που ο νους μου χειραφετείται. Έτσι έκανε κα τώρα. Έγινε προπέτης και αλήτης. Επέστρεψε βιαστικά στα περασμένα, πέρασε από της ζωής μου τους δρόμους, τις στράτες και τα μονοπάτια, παράδειρε στους σταθμούς της, απλώθηκε ως τις ρίζες μου. Με ματάκανε παιδάκι εύθραυστο και ντελικάτο. Παιδάκι της εξοχής και του απόμερου, δίχως δικαίωμα στο όνειρο και με απαγορευμένη την ελπίδα. Βλέπετε, για να κάνει κανείς όνειρα, πρέπει να ’χει έδαφος στέρεο να πατήσει κι εγώ δεν είχα. Για να έχει το δικαίωμα στην ελπίδα πρέπει να ’χει φτερά δυνατά για να πετάξει. Τα δικά μου ήταν ατροφικά. Όντας χειραφετημένος, μ’ έφτασε κι ετούτη τη φορά ως εκεί. Αντίκρυσα τις απαρχές μου, αναζήτησα… Τίποτα δε βρήκα. Τα άλωσε όλα ο καιρός. Κι έπειτα… Άμα τέλειωσε η ονειροφαντασία, σαν με επέστρεψε ξανά στο σήμερα, έψαξα λόγια, ανασκάλευσα λέξεις, σκαρφίστηκα συνοχές, αλλά… Ας είναι… Όταν τα μάτια βουρκώνουν, τα λόγια αδυνατούν, τα χέρια αδρανούν και τα χείλη σιωπούν, οι χτύποι της καρδιάς ευγνωμονούν».
Ο Γιώργος Στ. Αθανασιάς έχει ασχοληθεί με ζήλο με το παρελθόν της Ευρυτανίας, αναζητώντας τον αλλοτινό πολιτισμό της «στο χωριό, στον συνοικισμό, στη γειτονιά, στο σπίτι, στο βουνό, στη στάνη, στο χωράφι, παντού», όπως ο ίδιος αναφέρει χαρακτηριστικά. Άλλα βιβλία του συγγραφέα, είναι τα εξής: «Το ευαγές (Ένας ζωολογικός κήπος ανθρώπων)», 2020, «Μια ζωή κι ένα ποτήρι», 2018, «Τα Χριστούγεννα της Λαμπρινής – Και άλλα διηγήματα», 2014, «Κουτσοκέφαλα, θρύλοι, μύθοι και μουραπάδες», 2012, «Της γιαγιάς τα παραμύθια (29+1 παραδοσιακά παραμύθια της Ευρυτανίας)», 2008, «Ο Πατροκοσμάς – Οδοιπόρος στα δύσβατα ευρυτανικά μονοπάτια», 2007.
