«Φτωχότερη» είναι η τοπική εκκλησία λόγω της απώλειας του π. Παναγιώτη Τσιώλη, ιερέα που διακόνησε επί σχεδόν πέντε δεκαετίες, προσέφερε δε τα μέγιστα στα Μεγάλα Βραγγιανά Αγράφων, στον ναό της Αγίας Παρασκευής, όπου επί Τουρκοκρατίας λειτούργησε η Σχολή των Αγράφων («Ελληνομουσείον Αγράφων»). Χειροτονήθηκε διάκονος το 1971 και συνταξιοδοτήθηκε το 2009.
Για τη ζωή και το έργο του, διαβάζουμε:
“Ἐδῶ καὶ ἕξι αἰῶνες, βάσει γραπτῶν πηγῶν, καταγράφεται μακρὺς κατάλογος ἱερέων, ἱεροδιακόνων καὶ μοναχῶν ποὺ ὑπηρέτησαν λειτουργικὰ καὶ ποιμαντικὰ τὸν τόπο μας. Ὁ π. Παναγιώτης Τσιώλης ἀποτελοῦσε ἕναν ξεχωριστό, σὲ ἔργο καὶ προσφορά, κρίκο σὲ αὐτὴν τὴν μακρὰ ἱερατικὴ ἁλυσίδα, ποὺ ἔζησε καὶ ἱερούργησε στὸν ἱστορικὸ καὶ εὐλογημένο τόπο τοῦ ‘Ἑλληνομουσείου Ἀγράφων’.
Χειροτονήθηκε διάκονος τὴν 25η Μαρτίου 1971 στὸ Καρπενήσι καὶ πρεσβύτερος τὴν 4η Ἀπριλίου 1971 στὴν Ναύπακτο, τὴν ἕδρα τῆς τότε Μητροπόλεως Ναυπακτίας καὶ Εὐρυτανίας, ἀπὸ τὸν τότε μητροπολίτη κυρὸ Δαμασκηνὸ Κοτζιᾶ (†1984). Διακόνησε μὲ θᾶρρος καὶ αὐταπάρνηση τὸ ποίμνιο τῆς ἐνορίας του, τιμώντας τὸν Σταυρὸ ποὺ σφράγισε τὴν εἴσοδό του στὴν ἱεροσύνη. Ἀπὸ τὴν συνταξιοδότησή του τὸ 2009, μὲ συλλειτουργὸ τὸν πρὸ 8 ἐτῶν χειροτονηθέντα νέο ἐφημέριό μας π. Κωνσταντῖνο Κουτσουπιᾶ συνέχισε,ὅσο τοῦ ἐπέτρεπαν οἱ δυνάμεις του, νὰ ἱερουργεῖ καὶ νὰ ποιμαίνει στὶς ἐκκλησιὲς τῶν Ἀγράφων.
Ἀπὸ τὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ ᾿60, ὅταν συνταξιοδοτήθηκε ὁ ἱερέας τοῦ τόπου μας ὁ μακαριστὸς πλέον π. Λάμπρος Θεοδώρου († 21 Δεκεμβρίου 1981) ἐκδήλωσε τὴν ἐπιθυμία του νὰ ἱερωθεῖ καὶ νὰ διακονήσει τὴν ἐνορία τῆς γενέτειράς του, τῶν Μεγάλων Βραγγιανῶν. Παρέλαβε ἀπὸ τὸν ἐπιτροπεύντα τὴν ἐνορία ἀείμνηστο παπα-Πέτρο Νταλλῆ († 8 Μαΐου 2010), ‒ἐφημέριο τῆς ἐνορίας τοῦ Τροβάτου‒ καὶ παρέδωσε μετὰ τὴ συνταξιοδότησή του στὸ π. Σωτήριο Σαλαμάρα, ἱερέα τῶν Ἀγράφων”.
Καρδαμπίκης: “Ενας ιερέας… στον παράδεισο”
Με αφορμή τον θάνατο του π. Παναγιώτη Τσιώλη, ο Δήμαρχος Αγράφων, Αλέξης Καρδαμπίκης, έγραψε:
“ΕΝΑΣ ΙΕΡΕΑΣ…ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ.
Ο Παπα-Πάνος από το Βαλάρι, που σήμερα αποδήμησε εις Κύριον ήταν ένας ΙΕΡΕΑΣ που τίμησε αυτή τη λέξη. Πάντα στην πρώτη γραμμή, δίπλα στον πόνο του συνανθρώπου, με προσωπική εργασία κ μαστορέματα στις εκκλησίες των Βραγγιανών, πρώτος στους εράνους δημιουργώντας έναν θρησκευτικό ξενώνα για όλους τους επισκέπτες. Ενας Ιερέας σεμνός, κόσμιος, διακριτικός, έμπλεος αγάπης δίκαιος, πράος και ακέραιος είναι μερικά κοσμητικά που μπορούν να διανθίσουν το ύψος της αρετής του.
Ποτέ δεν μνησικάκησε, ποτέ δεν ενέργησε υστερόβουλα κ εγένετο τοις πάσι τα πάντα.
Η εκδημία του μακαριστού γέροντα προκάλεσε μεγάλη θλίψη στην τοπική κοινωνία κ γενικότερα στο Δήμο Αγράφων αφού για 50 χρόνια το ποιμαντικό του έργο υπήρξε παραδειγματικό κ φωτεινό παράδειγμα ιερωμένου στην περιοχή. Καλό Παράδεισο Σεβάσμιε-Πατέρα!!”.
