Στις 2 Μαΐου η Εκκλησία τιμά και πάλι (εκτός από τις 18 Ιανουαρίου) τον Μέγα Αθανάσιο, Πατριάρχη Αλεξανδρείας, κορυφαίο Ιεράρχη, τον “στύλο της Ορθοδοξίας” με την ευκαιρία της ανακομιδής του λειψάνου του.
Στην παλιά συνοικία Μπαλτέικα ή Χάνι Μπαλτά της Ευρυτανίας, γράφει ο θεολόγος Ζαχαρίας Ζηνέλης από την Καστανιά, που αποτελούσε παλιότερα -και προ αιώνων- υποχρεωτικό πέρασμα και σταθμό ανάκτησης δυνάμεων για τους οδοιπόρους, με το βατό δρόμο για το Μοναστήρι Προυσού, προσκυνητές ή κατοίκους από τα χωριά της περιοχής, εκεί κοντά στο ονομαστό χάνι, με τη δροσερή πηγή, σε ένα χαρακτηριστικό σημείο ψηλότερα στη ράχη που προσφέρει μαγευτική θέα σε όλη τη γύρω περιοχή, η οικογένεια Μπαλτά που πήρε την πρωτοβουλία αλλά και σύσσωμοι οι άλλοι κάτοικοι, προπολεμικά φρόντισαν για την ανέγερση μιας μικρής εκκλησίας που θα εξυπηρετούσε τις θρησκευτικές της ανάγκες, τις τακτικές όσο το δυνατόν, μα και τις έκτακτες, αφού σε μια συνοικία τόσο απομακρυσμένη από το κύριο χωριό, τον Προυσό, ήταν απαραίτητο και το Κοιμητήριο.
Πριν το κτίσιμο της Εκκλησίας τους, αναφέρει ο Ζαχ. Ζηνέλης, οι κάτοικοι αυτής της συνοικίας ήταν αναγκασμένοι να εκκλησιάζονται είτε στον Προυσό, είτε στην Καστανιά, σε κάθε περίπτωση τουλάχιστον μιάμιση ώρα απόσταση ποδαρόδρομο και μέσα από δυσκολοπέραστα βράχια, ιδιαίτερα επικίνδυνα στις συχνά κακές καιρικές συνθήκες. Η εκκλησία έγινε με τη συνδρομή κυρίως των κατοίκων της μικρής αυτής συνοικίας και της διπλανής πάλαι ποτέ “Πορτίτσας” και αφιερώθηκε στον Άγιο Αθανάσιο, όνομα που έφεραν οι Μπαλταίοι πάππου προς πάππου, και αποφάσισαν να τον εορτάζουν πασχαλιάτικα, στο Μάη που συνεορτάζει όλη η Φύση.
Ο Άγιος Αθανάσιος γιορτάστηκε και φέτος στο ομώνυμο εκκλησάκι στα Μπαλτέικα, με δεκάδες ανθρώπους από τη γύρω περιοχή να δίνουν το παρών με ευλάβεια και κατάνυξη. Γράφει ο θεολόγος: «Έμεινα μαγεμένος από τη συμμετοχή του κόσμου, μολονότι ο καιρός δεν ήταν συμπαραστάτης, καθώς και από τη συμβολή της οικογένειας Μπαλτά, που ο τελευταίος της οικογένειας με το επώνυμο αυτό, ο αείμνηστος Παναγιώτης (Τάκης) Αθ. Μπαλτάς, έσβησε σαν σήμερα το απόγευμα, στο σπίτι του, ακριβώς πριν ένα χρόνο, ύστερα από τον εκκλησιασμό του, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά, περιστοιχιζόμενος από τα προσφιλή του πρόσωπα. Φέτος η οικογένειά του, παρά το πένθος της, επιμελήθηκε όπως κάθε χρόνο τα της εορτής και με συγκίνηση όλοι μας ευχηθήκαμε για την ανάπαυση της ψυχής του αγαπημένου της συζύγου, πατέρα, παππού και αδελφού με το ετήσιο μνημόσυνό του, καθώς και όλων των προγόνων και συγγενών που αναπαύονται στο μικρό συνοικακό κοιμητήριο αυτού του Παρεκκλησίου. Συγκινητικός ο ακούραστος Λειτουργός π. Νικόλαος Δαράβαλης με τη βιωματική τέλεση όλης της Ιεροτελεστίας και τα εμπνευσμένα λόγια του, που προσπαθεί να καλύψει τις θρησκευτικές ανάγκες πολλών και απομακρυσμένων χωριών, λόγω έλλειψης Ιερέων (…)».
