Ο Χρήστος Γρηγοριάδης υπηρέτησε στον Μάραθο Αγράφων ως δάσκαλος, από τον Σεπτέμβριο του 1985 έως τον Ιούνιο του 1987, δύο χρόνια που, όπως λέει, σημάδεψαν τη μετέπειτα πορεία του ως εκπαιδευτικός και ως άνθρωπος. Σε γκρουπ του facebook για το χωριό του Μαράθου (ΜΑΡΑΘΟΣ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑΣ), διηγείται τις εμπειρίες του από την άγονη Ευρυτανία σχεδόν τέσσερις δεκαετίες πριν.
Γράφει τα εξής:
“Πρώτη γνωριμία με την Ευρυτανία και τον Μάραθο.
Την 1η Σεπτεμβρίου του 1985 ξεκίνησα από το χωριό μου, για Καρπενήσι. Πριν λίγες ημέρες είχε ανακοινωθεί ο διορισμός μου ως δάσκαλος στην Ευρυτανία.
Μαζί με έναν συντοπίτη μου που είχε και εκείνος διοριστεί στην Ευρυτανία, ξεκινήσαμε με το δικό μας οικογενειακό αυτοκίνητο – ένα Zastava – για μια πρώτη γνωριμία με τον τόπο διορισμού μας.
Λόγω μια βλάβης που παρουσίασε τελευταία στιγμή το αμάξι, ξεκινήσαμε πιο αργά απ’ ότι προγραμματίζαμε και αργά το βράδυ φτάσαμε Λαμία.
Εκεί πήραμε μαζί μας έναν νεαρό που έκανε “ωτο στοπ”. Ο νεαρός υπηρετούσε την στρατιωτική του θητεία στην Λαμία και η καταγωγή του ήταν από Καρπενήσι. Γεμάτοι περιέργεια τον ρωτήσαμε να μας πει πληροφορίες για τον τόπο διορισμού μας. Μας λέει λοιπόν πως στην Ευρυτανία υπάρχουν ακόμη χωριά χωρίς ρεύμα, χωρίς συγκοινωνία και επικοινωνία, οι περισσότεροι δρόμοι είναι χωματόδρομοι και κακοτράχαλοι που με την πρώτη κακοκαιρία κλείνουν και κάνουν μέρες να ανοίξουν, ενώ οι χειμώνες είναι με πολλά χιόνια και κρύα.
Δεν πιστεύαμε στα αυτιά μας!!! Ειδικά αυτό το “χωριά χωρίς ρεύμα” μας φαινόταν απίστευτο και αδιανόητο. Δεν ήμασταν παιδιά της πόλης, παιδιά της επαρχίας ήμασταν και μάλιστα ζούσαμε σε χωριά στη μεθόριο, αλλά το ηλεκτρικό ρεύμα είχε έρθει στην περιοχή μας στα μέσα της δεκαετίας του ’60. Δεν θυμόμασταν πώς είναι η ζωή χωρίς ρεύμα και δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως υπάρχουν ακόμα χωριά χωρίς ρεύμα…
Τέλος πάντων, ζητήσαμε από τον στρατιώτη να μας πει κάποια “κακά χωριά”, χωριά με δύσκολες συνθήκες διαβίωσης δηλαδή, και ο νεαρός σημείωσε κάποια ονόματα χωριών σε ένα χαρτί από το πακέτο με τα τσιγάρα που είχε μαζί του. Κρατήσαμε το χαρτί και θα προσπαθούσαμε να αποφύγουμε την τοποθέτηση στα χωριά αυτά την επόμενη ημέρα που θα πηγαίναμε στο Γραφείο Εκπαίδευσης.
Αφήσαμε τον φαντάρο όταν φτάσαμε στο Καρπενήσι αφού πρώτα τον ευχαριστήσαμε για όσα χρήσιμα μας είπε και πήγαμε στο ξενοδοχείο – στο Ελβετία – για να διανυκτερεύσουμε.
Την επόμενη ημέρα μάθαμε την τοποθέτησή μας : Τροβάτο και Τρίδεντρο. Ορεινά και απομακρυσμένα χωριά, με ανύπαρκτη συγκοινωνία και με πολύ δύσκολες συνθήκες διαβίωσης τον χειμώνα. Ήταν ανάμεσα στα χωριά που είχε σημειώσει ο φαντάρος. Εκφράσαμε αντιρρήσεις, ειδικά ο συντοπίτης συνάδελφος και άλλαξε η τοποθέτησή μας σε Άγιο Δημήτριο και Μάραθο.
Έτσι ξεκινήσαμε για μια πρώτη γνωριμία με τα χωριά μας.
Από το Κερασοχώρι πήραμε τον τότε Γραμματέα της Κοινότητας Αγ. Δημητρίου (Ταξιάρχης ήταν το όνομά του). Μας συνόδεψε ως το σχολείο του χωριού και αφού επιστρέψαμε και τον αφήσαμε στο Κερασοχώρι, κινήσαμε μόνοι μας για Μάραθο.
Ένας ατελείωτος – 28 χιλιόμετρα – κακοτράχαλος δρόμος (κόκκινο διάσελο, Σταυρός, λακώματα, Κλομποκίτσα, Βαθιά Λαγκάδα)* μέχρι να φτάσουμε στο χωριό. Κατεβήκαμε στην πλατεία, συναντηθήκαμε με τους χωριανούς και επισκεφθήκαμε το σχολείο. Γρήγορα γρήγορα επιστρέψαμε Καρπενήσι.
Θα κινούσαμε την επομένη για τα μέρη μας και θα επιστρέφαμε στα χωριά της τοποθέτησή μας, φέρνοντας τα απαραίτητα για την διαμονή μας πράματα.
Από την πρώτη γνωριμία με την Ευρυτανία και τον Μάραθο θυμάμαι τις συνεχείς στροφές στον Τυμφρηστό και στο Παγασάκι, την κατολίσθηση πριν τον Μέγδοβα και τα έργα που γίνονταν, την γέφυρα στο ποτάμι – ως σήμερα παραμένει ίδια – και τον θόρυβο όταν την περνούσαμε με το αμάξι, τον δρόμο μετά την Βίνιανη προς το Κερασοχώρι που ήταν στρωμένος με χοντρό χαλίκι “κροκάλα”, τον ατελείωτο – 28 χιλιόμετρα – κακοτράχαλο δρόμο από Κερασοχώρι για Μάραθο, την πρώτη μακρινή εικόνα του Μάραθου μετά από μια στροφή του δρόμου – αυτή είναι και η εικόνα που συνοδεύει την ανάρτησή μου – και τέλος, το σχολείο του Μαράθου που δεν είχε ηλεκτρικό ρεύμα…
Ακολούθησαν δύο μοναδικά από πολλές απόψεις χρόνια στο Μάραθο, που σημάδεψαν την μετέπειτα πορεία μου ως εκπαιδευτικό και ως άνθρωπο…
*Τα ονόματα των τοποθεσιών της διαδρομής δεν τα γνώριζα τότε αλλά τα έμαθα αργότερα“.
