Φεύγεις καλοκαιράκι μου με όλα τα καλά σου πολλά κακά μας έφερες πήγαινε στη δουλειά σο Δωσ’ τηνε τη σκυτάλη σου στο δροσερό Σεπτέμβρη έχουμε ελπίδα πια σ’ αυτόν κάτι καλό να φέρει Πολύ σκληρά μας φέρθηκες τη γη κάνεις καμίνι χωρίς καθόλου να σκεφτείς το τι κακό θα γίνει Κλαίει ο κόσμος και θρηνεί φωτιές καίνε τα σπίτια τρέχουν οι δόλιοι να σωθούν κι όλοι ζητούν βοήθεια Τα δάση τα πανέμορφα της φύσης τα στολίδια καήκανε και μείνανε τώρα τα αποκαΐδια Κι αυτός ο κορονοϊός δεν λέει να κοπάσει θερίζει όλο το ντουνιά δεν έχει πια χορτάσει Δεν μου φτάνανε όλα αυτά με χτύπησες και εμένα και με έκανες να τριγυρνώ με μάτια βουρκωμένα Μου άρπαξες το ταίρι μου μέσα απ’ την αγκαλιά μου και με άφησες μονάχη μου παρέα τη μοναξιά μου
Ποίημα της Κικής Κοκούτση, από την έντυπη έκδοση (αρ. φύλ. 965/01-09-21)
