«Τα βουνά είναι εκεί!»: Σε αυτή τη φράση συμπυκνώνεται η ουσία της προσπάθειας του Ευρυτάνα Φώτη Θεοχάρη (ΕΟΣ Καρπενησίου) να φθάσει στην κορφή του Broad Peak. Η ομάδα αποφάσισε -και ενώ βρισκόταν στα 7600μ- να υποχωρήσει, υπό τον αυξημένο κίνδυνο εκδήλωσης χιονοστιβάδας. Γράφει ο 30χρονος ορειβάτης:

“Το χρονικό της ανάβασης στο Broad Peak.

Μέρος 1ο

‌Ξημερώματα στις 05:30 της 24/7/21, είμαι ο μόνος από την εταιρεία Karakorum expeditions που θα επιχειρήσει το δεύτερο παράθυρο καιρού για summit push. Ο μάνατζερ θα μου δώσει δύο βασταζους για να μεταφέρουμε εκ νέου τα πράγματα ψηλά στις κατασκηνώσεις. Ξεκινήσαμε με θετική ενέργεια και διάθεση.

Φτάνοντας στο crampon point(5100μ) ( σημείο όπου βάζουμε τα ειδικά καρφιά στα παπούτσια για να ξεκινήσουμε την ανάβαση στο βουνό) ο ένας βασταζος μου λέει ότι νιώθει εξαντλημένος και δεν μπορεί να συνεχίσει. Του λέω πήγαινε να ξεκουραστείς. Αμέσως φορτώθηκα τα πράγματα.(συμπληρωματικό οξυγόνο, φαγητό κλπ). Το σακίδιο μου ζύγιζε πάνω από 17 κιλά. Ο έτερος βασταζος ο Αλί επωμίστηκε και αυτός έξτρα βάρος. Αρχικώς στόχος ήταν να πάμε στο camp 2 (6162μ) για ύπνο. Φτάσαμε σχετικά νωρίς παρόλο το βάρος. Χάρη στο καλό εγκλιματισμο των προηγούμενων ημερών. Κατά την διαμονή μας στο camp 2, ελιώνα συνεχώς χιόνι για να έχουμε καθαρό νερό να πίνουμε. Το βράδυ κοιμηθηκαμε σχετικά καλά αλλά δυστυχώς η βάση της σκηνής δεν ήταν ευθεία αλλά με ελαφριά κλίση.

Χρησιμοποίησα και μια αλουμινοκουβερτα για να μην γινόμαστε μούσκεμα από κάτω. Το πρωί της επόμενης μέρας ξεκινήσαμε για το Camp 3. Γενικά ένιωθα υγιής και δυνατός. Φτάσαμε στο camp 3 με αρκετή ζέστη.ο δυνατός ήλιος σε συνδυασμό με την αντανάκλαση στο χιόνι μας έλιωνε. Καθάρισα την σκηνή μας και τακτοποίησα τα πράγματα. Την ίδια μέρα έμαθα ότι ένας πρόσφατος φίλος μου πέθανε στο Κ2, με συγκλόνισε… Το πρόγραμμα ήταν να ξεκουραστούμε και το βράδυ της ίδιας ημέρας να ξεκινήσουμε για επάνω.

Στο Camp 3(7030μ) υπήρχαν αρκετά άτομα αλλά κανείς δεν ήθελε την ίδια μέρα να πάει για κορυφή. Οπότε επέλεξα να πάμε την επόμενη μέρα το βράδυ ώστε να μην είμαι μόνος την ημέρα της ανάβασης αλλά να υπάρχουν άτομα τριγύρω για περισσότερη ασφάλεια. Το βράδυ δεν κοιμήθηκα καλά, η βάση της σκηνής με έκανε να νιώθω σαν ς (σίγμα) τελικό.

Την 26/7 προσπαθώ να πιω αρκετό νερό, να φάω καλά και να ξεκουραστώ όσο μπορώ καλύτερα. Ο Αλί μου είπε ότι δεν νιώθει καλά να έρθει μαζί μου στην προσπάθεια για την κορυφή, νιώθει πόνο στα πόδια. Κατά τις 19:30 αρχίζω και ετοιμάζομαι, φοράω την πουπουλένια στολή, ετοιμάζω το σακίδιο πλάτης μου (τρεις μπουκάλες οξυγόνου, 2.5 λίτρα νερό, μπάρες δημητριακών, ασύρματο, δορυφορικό τηλέφωνο, έξτρα μπαταρία για φακό, σημαίες των χορηγών και ένα fleece). Ο λόγος που πήρα τρεις μπουκάλες οξυγόνου είναι ότι θα είμαι μόνος μου χωρίς βασταζο υψομέτρου και θέλω να νιώθω όσο δυνατόν ασφαλής.

20:00 ξεκινώ για την κορυφή, μπροστά μου άτομα που τα προσπερνω, ώσπου φτάνω στον πρώτο που είναι μπροστά, είναι ο Sulus από την Λιθουανία, μαζί ανοίγουμε βήματα. Μέχρι να φτάσουμε στα 7300μ δεν υπάρχει σχοινί. Από κει και μετά βρίσκουνε σχοινί και συνεχώς προσπαθώ να το βγάζω από το παγωμένο χιόνι. Μέχρι τα 7500+/- με αρκετή δυσκολία τραβώντας με το ζουμαρ και σε αρκετά σημεία το χιόνι είναι βαθύ και με δυσκολεύει στην κίνηση να βγάζω το σχοινί. Μετά τα 7500μ+/- δεν είναι καθόλου δυνατό, το χιόνι είναι παγωμένο και δεν βγαίνει το σχοινί. Είμαι μπροστά μαζί με τον Sulus στα 7600 σε μια πλαγιά με κλίση περίπου 40+/-μοιρες.

Ενώ προχωρώ σε μερικά σημεία ακούω μπουμ. Ώσπου σε ένα σημείο λίγο κοντά σε μέρος με σερακ βλέπω μπροστά να σπάει μια πλάκα χιονιού μαζί με ένα υποκουφο ήχο. Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό. Ο Sulus επικοινωνεί μέσω ασυρμάτου με τους υπόλοιπους ορειβάτες να περιμένουν πίσω. Μπροστά μου τα σερακ, επάνω σε μια πλάκα χιονιού που έχει σχηματίσει μια τεράστια ρωγμή. Νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά. Πίσω βρίσκονται κάποιοι Ρώσοι επαγγελματίες σκιέρ με τα χιονοπέδιλα στα σακίδια. Κάνουν το τεστ χιονοστιβάδας επιτόπου. Το χιόνι είναι εξαιρετικά ασταθές και βαθύ. Μεταξύ του πρώτου Summit push και τώρα υπήρξαν μέρες χιονόπτωσης.

Αποφασίσαμε όλοι ότι είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να συνεχίσουμε με αυτές τις συνθήκες. Επιπλέον ότι δεν υπήρχε το σχοινί. Στην πλαγιά πηγαίναμε ένας ένας ανά 20μετρα και πολύ αργό ρυθμό ώστε να μήν δημιουργησουμε χιονοστιβάδα. Στα 7300μ όπου υπάρχει το υποτιθέμενο camp 4 καθίσαμε όλοι μαζί για να ξεκουραστούμε. Έπειτα φτάσαμε στο Camp 3 εμφανώς στεναχωρημένοι αλλά τουλάχιστον δώσαμε σημασία στην ασφάλεια μας.

Τα βουνά είναι εκεί!

Συνεχιζεται…“