Αξιοθαύμαστο είναι το έργο των φροντιστών ατόμων με χρόνιες ασθένειες, όπως είναι το Αλτσχάιμερ, καθώς δημιουργεί έναν σπουδαίο δεσμό με τον ασθενή, δημιουργώντας ένα αίσθημα πληρότητας και υπερηφάνειας για κάθε μικρό ή μεγάλο κοινό επίτευγμα.
Ωστόσο, σύμφωναμε την κα Ηλιάνα Παπαδοπούλου, ψυχολόγο, πέρα από τις όμορφες στιγμές αυτής της συμπόρευσης, πρόκειται για ένα ταξίδι με πολλές δυσκολίες που συχνά λειτουργεί επιβαρυντικά για τους φροντιστές, οι οποίοι είναι απαραίτητο να κάνουν πράξη την αυτοφροντίδα και να μην αμελούν τις ανάγκες τους.
Όπως τόνισε η κα Παπαδοπούλου, αυτοφροντίδα είναι η ικανότητα να απολαμβάνει κανείς την υγεία του και την αξία του, με μία συνειδητή συμπεριφορά στάσεων ζωής. Η παραμέληση του εαυτού, είπε η ψυχολόγος, μπορεί να λάβει αρχικά τη μορφή της παράλειψης γευμάτων ή της απαραίτητης ξεκούρασης, ενώ σταδιακά μπορεί να οδηγήσει τον φροντιστή να απέχει από σημαντικές για τη ζωή του δραστηριότητες, όπως ο χρόνος με την οικογένειά του. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις ακόμη που οι φροντιστές φτάνουν σε σημείο να «ακυρώνουν» πλήρως την προσωπική τους ζωή ή τις ιατρικές του εξετάσεις, στρεφόμενοι αποκλειστικά στη στήριξη των ασθενών τους.
Όσο ηρωική είναι αυτή η προσφορά, άλλο τόσο μπορεί να οδηγήσει σε αρνητικές συνέπειες για τη ζωή του φροντιστή. Για να είναι σε θέση ένας φροντιστής να παραμείνει υγιής, ακμαίος, ισορροπημένος και παραγωγικός σε βάθος χρόνου, οφείλει να τηρεί τα όρια ανάμεσα στην προσωπική και την εργασιακή ζωή, να καλύπτει τις σωματικές, πνευματικές και συναισθηματικές του ανάγκες και να μην ξεχνά ότι, παρά την ιδιαίτερη φύση και τις σχέσεις ζωής που μπορούν να προκύψουν στο πλαίσιο της εργασίας του, η προσωπική του ζωή είναι διαφορετική.
Ακόμη, κρίνεται απαραίτητο οι φροντιστές να ζητούν βοήθεια, συνειδητοποιώντας ότι δεν μπορούν να τα καταφέρουν όλα μόνοι τους, ώστε να προστατεύσουν τη σωματική και την ψυχική τους υγεία.
“Για να είναι καλά ο ασθενής πρέπει να είναι καλά και ο περιθάλπων”, κατέληξε η κα Παπαδοπούλου.
www.ertnews.gr
Διαβάστε περισσότερα… Read More
