Πέρασε ένα έτος από την απώλεια του σημαντικού ανθρώπου των Γραμμάτων και Τεχνών Βασίλη Νικολαΐδη, ο οποίος έφυγε από τη ζωή στα 67 του χρόνια στις 2 Φεβρουαρίου 2021.
Yπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες σκηνοθέτες του Θεάτρου και της Όπερας.
Πλούσιο υλικό από τη σημαντική εργογραφία του, σημαντικοί σταθμοί της αφιερωμένης στην Τέχνη ζωής του, διατίθενται στον ιστότοπο vassilisnikolaidis.gr, τον οποίο φίλοι και στενοί του συνεργάτες επιμελούνται.
Το υλικό που μπορεί κάποιος να αντλήσει σε αυτόν τον κόμβο – «θησαυρό» είναι ανεξάντλητο.
Στο παρακάτω βίντεο, ο σκηνοθέτης Βασίλης Νικολαίδης τραγουδάει με τη συνοδεία στην κιθάρα του Σταύρου Παπαϊωάννου στο Παρίσι στις 23 Φεβρουαρίου 1981 το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι από την “Οδό Ονείρων”.
Γεννήθηκε στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1954. Σπούδασε αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και θεατρολογία στο Παρίσι, με ειδικό θέμα τη σκηνοθεσία όπερας. (Δίπλωμα Maitrise 1979 και Δίπλωμα D.E.A. 1980, Πανεπιστήμιο Σορβόννης Paris.)
Υπηρετώντας την τέχνη του πάντα με ταπεινότητα, αλλά και σεβασμό απέναντι στα κείμενα και τους συνεργάτες του, ο βραβευμένος Βασίλης Νικολαΐδης έχει αφήσει πίσω του μία τεράστια, όσο και σπουδαία, παρακαταθήκη στον πολιτισμό έχοντας σκηνοθετήσει περισσότερες από 90 παραστάσεις κάθε είδους, μονόπρακτα, ελληνική και παγκόσμια δραματουργία, αρχαίο δράμα, μέχρι μεγάλες Όπερες.
Αρχίζει να σκηνοθετεί το 1985, κυρίως μουσικά έργα.
Ακολουθούν πλήθος συνεργασίες με τις μεγαλύτερες θεατρικές σκηνές της χώρας:
από το 1991 με την Εθνική Λυρική Σκηνή (Ε.Λ.Σ.)
από το 1993 με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
από το 2000 με το Εθνικό Θέατρο
από το 2004 με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (Κ.Θ.Β.Ε.)
Το 2016 συνεργάζεται για πρώτη φορά με τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου (Θ.Ο.Κ.).
Επίσης, διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου από τον Οκτώβριο του 2007 έως τον Σεπτέμβριο του 2014.
Πολυσχιδής και πολυπράγμων, ο Βασίλης Νικολαΐδης έχει να επιδείξει ακόμα σημαντικό έργο συγγραφικό, αλλά και στο ραδιόφωνο. Έχει σκηνοθετήσει πλήθος θεατρικών έργων για τη ραδιοφωνία της ΕΡΤ και έχει εργαστεί ως ραδιοφωνικός παραγωγός από το 1984 έως το 2006 στην ΕΡΤ και στον 9,84, καθώς και είναι ο συγγραφέας των βιβλίων «Μαρία Κάλλας, οι μεταμορφώσεις μιας Τέχνης» (1982 α’ έκδοση) και «4 Συναντήσεις» (2018).
Ακόμα, ο Βασίλης Νικολαΐδης:
Διετέλεσε μέλος του Δ.Σ. της ΕΘΝΙΚΗΣ ΛΥΡΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ (Ε.Λ.Σ.) (1994), καθώς και μέλος του Δ.Σ. του Αετοπούλειου Πολιτιστικού Κέντρου Χαλανδρίου, ως υπεύθυνος καλλιτεχνικού προγραμματισμού.
Υπήρξε βοηθός σκηνοθέτη του Ζιλ Ντασέν στον Γλάρο του Τσέχωφ (Εθνικό Θέατρο, 1988).
Επιμελήθηκε τα προγράμματα της «Ορχήστρας των Χρωμάτων» του Μάνου Χατζιδάκι, όσο εκείνος την διηύθυνε.
Έχει γράψει δεκάδες μουσικών και θεατρικών άρθρων σε περιοδικά, όπως το «Τέταρτο» (όσον καιρό το διηύθυνε ο Μάνος Χατζιδάκις), «Ήχος hi- fi», «Oπτικοακουστική», «Δίφωνο».
Έχει επιμεληθεί πολλές εκδόσεις δίσκων με αρχειακό υλικό όπερας και θεάτρου, για τις εταιρίες «Σείριος», «Sony», «Λύρα», «Αετοπούλειο Πολιτιστικό Κέντρο».
Έχει διδάξει υποκριτική σε νέους τραγουδιστές στα ωδεία: «Athenaeum» και «Φίλιππος Νάκας», καθώς και στη δραματική σχολή «Θεμέλιο». Τα τελευταία χρόνια, ο Βασίλης Νικολαΐδης, δίδασκε υποκριτική στη δραματική σχολή «Μαίρη Τράγκα».
Ωστόσο, το Alter Ego του Βασίλη Νικολαΐδη ήταν πάντα η μουσική και το τραγούδι. Μουσικοτραφής ο ίδιος, λάτρης της όπερας και της κλασικής μουσικής, διαθέτοντας ξεχωριστές φωνητικές ικανότητες, είχε συμμετάσχει κατά καιρούς σε συναυλίες ως ερμηνευτής. Τα τελευταία χρόνια εμφανίστηκε ως βασικός ερμηνευτής σε κοντσέρτα για κιθάρα και φωνή, μαζί με τον κιθαριστή Νίκο Χατζηελευθερίου, ερμηνεύοντας ελληνικά τραγούδια πάνω σε μεταφρασμένους στίχους του Λόρκα, τραγούδια από το θέαμα (θέατρο και κινηματογράφο), αλλά και ένα αφιέρωμα για τα 27 χρόνια από το θάνατο του ποιητή Νίκου Γκάτσου το 2019.
Για το σκηνοθετικό του έργο, ο Βασίλης Νικολαΐδης, έχει τιμηθεί με 2 βραβεία: Βραβείο Σκηνοθεσίας «Κάρολος Κουν» για την παράσταση «Ειρήνη» του Εθνικού Θεάτρου (2000) και Βραβείο Ένωσης Κριτικών για την παράσταση «Η τύχη της Μαρούλας κι ο Μπαρμπαλινάρδος» του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης (1998).
