Πριν μερικά χρόνια, με αφορμή μια παράσταση της Θεατρικής Ομάδας του Πολιτιστικού, είχαμε δημοσιεύσει σε αυτή τη στήλη ένα κείμενο που επιβράβευε την προσπάθεια και παρακινούσε τους αναγνώστες να συμμετέχουν σε παρόμοιες δράσεις. Με την ευκαιρία της νέας παράστασης που ανεβάζει η ίδια ομάδα, στα τέλη της εβδομάδας (24-26 Ιουνίου 2022), κρίνουμε σκόπιμο να επαναλάβουμε τις επισημάνσεις αυτές, και ως ένα είδος “διαφήμισης” μιας και η προσωπική μας εμπλοκή είναι και αυτή τη φορά άμεση!
Από την ερχόμενη Παρασκευή λοιπόν και για τρεις μέρες, το κοινό της πόλης μας θα γελάσει και θα διασκεδάσει με την παράσταση “Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη”, την πασίγνωστη κωμωδία που ενώ γράφτηκε πριν από 50 χρόνια, εξακολουθεί να κεντρίζει το ενδιαφέρον και να προξενεί γέλιο με τις απίστευτες καταστάσεις που ζουν οι ήρωές του, σε ένα περιβάλλον ανάλαφρο και διασκεδαστικό.
Μερικές φορές, είναι πραγματικά εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο η δημιουργικότητα και το μπρίο ενός ανθρώπου, μπορεί να μεταδώσει αισιοδοξία και χαμόγελο σε μια ολόκληρη πόλη. Ο λόγος φυσικά για την μοναδική στο είδος της, τουλάχιστον επιχωρίως, Βασιλική Σταμάτη. Σχεδόν μια εικοσαετία τώρα, προσφέρει εντελώς αφιλοκερδώς, από το περίσσευμα της ψυχικού της πλούτου, σε όλους μας.
Από την προσωπική εμπλοκή και τη συμμετοχή σε αυτή τη διαδικασία οδηγηθήκαμε σε ορισμένα συμπεράσματα που αξίζει τον κόπο να επισημανθούν.
Συμπέρασμα πρώτον, λοιπόν: Δεν είναι καθόλου εύκολο να εκτίθεσαι στα μάτια τόσων ανθρώπων, να χοροπηδάς και να μορφάζεις μπροστά τους. Κι ενώ δεν είναι καθόλου εύκολο, βρέθηκαν, ούτε λίγο ούτε πολύ, δεκαπέντε άνθρωποι, διαφορετικών ηλικιών, διαφορετικών επαγγελμάτων, διαφορετικών νοοτροπιών που αποφάσισαν να το κάνουν. Μια ομάδα που καμία επαγγελματική σχέση δεν έχει με το θέατρο. Μοναδικό τους κίνητρο είναι η αγάπη τους γι’ αυτό και κοινό τους υπόβαθρο ο πλούσιος συναισθηματικός τους κόσμος που ψάχνει συνεχώς για ανθρώπινη επαφή, νέες εμπειρίες και δοκιμή πρωτόγνωρων συναισθημάτων.
Συμπέρασμα δεύτερον: Ζούμε σε μια πόλη όπου ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της θα ξεσηκωθεί για τρεις μέρες, θα βγει από το σπίτι και θα πάει να παρακολουθήσει θέατρο. Σίγουρα κάποιοι θα σκεφθούν ότι δεν είναι δα και καμιά παράσταση του Εθνικού, κάποιοι θα πουν ότι το έργο είναι εύκολο, πιπεράτο, ότι οι ερμηνείες θα πάσχουν στο τάδε και το δείνα και όλα αυτά. Και πιθανότατα θα έχουν δίκιο. Εντούτοις τόσοι άνθρωποι θα γελάσουν, θα χαιρετηθούν, θα συνομιλήσουν και για δύο ώρες θα παρακολουθήσουν επί σκηνής “μιμήσεις πράξεων” με “ηδύ λόγο”, βιώνοντας την “κάθαρση” των “παθημάτων” και θα φύγουν πιο ανάλαφροι, πιο χαρούμενοι, “ψυχαγωγημένοι”!
Συμπέρασμα τρίτον: Η πολιτιστική κίνηση στο Καρπενήσι ανθεί, όσο και να φαίνεται παράδοξο. Ίσως και στη στήλη αυτή να γράφτηκαν μερικές φορές οι λέξεις “άνυδρο πολιτιστικό τοπίο”, εντούτοις αυτή την περίοδο υπάρχουν δύο χορευτικές ομάδες, μία θεατρική, μία χορωδία, μια μουσική μπάντα, πολυάριθμες κομπανίες ερασιτεχνών μουσικών, σχολή κλασσικού και μοντέρνου χορού, λέσχη ανάγνωσης βιβλίων, λειτουργική αλλά και λειτουργούσα δανειστική βιβλιοθήκη, δύο κολυμβητικές ομάδες, μια ομάδα στίβου, ενεργός σύλλογος γυναικών, ενεργό ΚΑΠΗ.
Τα σχολεία ανεβάζουν θεατρικές παραστάσεις αξιώσεων, οι έφηβοι στήνουν μουσικά γκρουπ, το τοπικό ποδόσφαιρο, ιδιαίτερα στα χωριά, παίζει το ρόλο συνεκτικού ιστού μεταξύ παράδοσης και παρόντος. Κατά συνέπεια, μόνο όσοι και όσες θέλουν να κλειστούν στο σπίτι τους, να παραδοθούν άνευ όρων στο fb, στο minecraft και στο χαζοκούτι, μόνο αυτοί θα μπορούσαν να γκρινιάξουν ότι “στο Καρπενήσι δεν έχει τι να κάνεις”.
Και στο κάτω – κάτω, αν κάποιος δεν βρίσκει κάτι που τον καλύπτει, γιατί δεν υπάρχει, δεν έχει παρά να το ξεκινήσει μόνος του. Μερικές φορές, από μια μικρή ιδέα, από την απλή συνειδητοποίηση μιας ανάγκης, μπορεί να ξεκινήσει η διαδικασία ικανοποίησής της.
*Ιδιαίτερες ευχαριστίες στον φιλόλογο Παναγιώτη Τριχιά για την επισήμανση του αμίμητου λάθους της αρχικής δημοσίευσης του παρόντος: Φυσικά «δι’ ελέου» και όχι «δι’ ελέω».
