Βροχή σιγανή
πέφτει στη γη
κι εγώ μες στο σπίτι
γυρνώ μοναχή
Βγαίνω για λίγο
στη μικρή μου αυλή
κοιτάζω γύρω
παντού σιωπή!
Η νύχτα απλώνει
τα πέπλα γοργά
και τότε ένας φόβος
τρυπά την καρδιά
Και το σκοτάδι
πέφτει βαθύ,
του φθινοπώρου
αλλάζει η μορφή
Τα σπίτια γύρω
κοιτάζουν βουβά
μόνο τα φώτα
είν’ ανοιχτά!
Κλειστά είν’ όλα
τα μαγαζιά,
ανατριχίλα
στην αγορά
Στον δρόμο απλώνεται
σκληρή η σιωπή,
κάπου στο βάθος
κάποιο σκυλί
γαυγίζει μόνο του,
η φωνή του βραχνή
Φοβάμαι, τρέχω
για να κρυφτώ
μέσα στο σπίτι
και νοσταλγώ!
Παλιές ωραίες
καλές εποχές,
είναι σαν όνειρο
οι ωραίες στιγμές!