Όλες αυτές τις μέρες που παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις στο ουκρανικό μέτωπο, τις σκληρές εικόνες των βομβαρδισμών και το δράμα των προσφύγων που «είναι σαν εμάς», αυτό που αποδεικνύεται πέραν πάσης αμφιβολίας, είναι ότι ο πόλεμος, από τα πανάρχαια χρόνια μέχρι σήμερα, διεξάγεται με τις ίδιες απάνθρωπες μεθόδους και ο τελικός σκοπός είναι η εξαφάνιση του αντιπάλου από προσώπου γης με κάθε τρόπο και μάλιστα προκαλώντας όσο το δυνατόν περισσότερο πόνο.

Ο πόλεμος εξαχρειώνει τους ανθρώπους, τους απογυμνώνει από κάθε ιδιότητα που σε καιρούς ειρήνης αποδίδεται σε αυτούς και τα παραδείγματα αλτρουισμού και ανθρωπιάς, κατά τη διάρκειά του είναι απλές εξαιρέσεις που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Αν ανατρέξει κανείς σε βιβλία που περιγράφουν τον εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα, ή σε ιστορίες που όλοι λίγο πολύ έχουμε ακούσει, ή ακόμα χειρότερα αν κάποιοι από όσους έζησαν τη δύσκολη εκείνη εποχή, ανατρέξουν στις ίδιες τους τις μνήμες, τις οποίες -ορθώς πράττοντες – έχουν καταχωνιάσει στην πιο μυστική γωνιά του μυαλού τους, θα εκπλαγεί από την αγριότητα στην οποία μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη φύση.

Δεν πά’ να είναι Τούρκος του 1821, Γερμανός ναζιστής, Αμερικάνος στο Ιράκ ή το Αφγανιστάν, Έλληνας βασανιστής της χούντας ή Τσετσένος πολεμιστής στην Ουκρανία, τα ανθρωπιστικά ιδεώδη εξαφανίζονται, προβάλλουν τα χειρότερα ένστικτα, η βία υποκαθιστά τη λογική, ο βασανισμός γίνεται διασκέδαση.
Ούτε οι υπερασπιστές της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας Αμερικανοί και λοιποί δυτικοευρωπαίοι στρατιώτες, ούτε οι Ρώσοι πολεμιστές που επιδιώκουν τον ζωτικό χώρο και την ανασύσταση της κραταιάς τους πατρίδας, θα ήταν δυνατόν να ξεφύγουν από αυτόν τον κανόνα.

Στον πόλεμο του Ιράκ, οι Αμερικάνοι είχαν κάνει κάτι που άφησε άναυδη την ανθρωπότητα. Είχαν στοιβάξει γύρω στα 400 άτομα σε ένα κοντέινερ, τα μετέφεραν επί δυο μέρες με κλειστές τις πόρτες σε μια καυτή έρημο του Αφγανιστάν και μετά το μαρτύριο της δίψας και της δυσωδίας τους πυροβόλησαν με καταιγιστικά πυρά έξω από το κοντέινερ, μην αφήνοντας ζωντανούς παρά έναν – δύο μάρτυρες (κι αυτούς κατά τύχη) να αναλογίζονται την τύχη τους και να μην μπορούν να συνέρθουν ποτέ.

Το αίμα των θυμάτων τους κυλούσε ανακατεμένο με ιδρώτα στην καυτή άμμο της ερήμου, ποτίζοντας αυτό για το οποίο κλήθηκαν να θυσιαστούν από τους μουεζίνηδες και τους βαθύφωνους λαρυγγισμούς τους για ένα εκδικητή θεό που ζητά αίμα. Κι όλα αυτά για τα οποία αγωνίστηκε ο Ουάσινγκτον κι ο Λίνκολν κι ο Κέννεντι πήγαν περίπατο. Ζήτημα βέβαια αν αυτά τα παιδιά που έγιναν ξάφνου στυγνοί εγκληματίες είχαν ακούσει ποτέ για Ουάσινγκτον, Λίνκολν, και Κένεντι.

Οι Ρώσοι από την άλλη, τον Οκτώβριο του 2016, διέπραξαν εγκλήματα πολέμου κατά τη διάρκεια μιας εκστρατείας αεροπορικών βομβαρδισμών που διήρκεσε ένα μήνα σε εδάφη που ελέγχονταν από την αντιπολίτευση στο Χαλέπι. Το Κέντρο Τεκμηρίωσης Παραβιάσεων, διαπίστωσε ότι ο βομβαρδισμός σκότωσε περισσότερους από 440 αμάχους, μεταξύ των οποίων περισσότερα από 90 παιδιά. Οι αεροπορικές επιδρομές συχνά φαινόταν να είναι απερίσκεπτα αδιάκριτες, και σε μία τουλάχιστον περίπτωση στόχευσαν ένα νοσοκομείο περιλάμβαναν τη χρήση όπλων όπως βόμβες διασποράς και εμπρησμού. Οι δορυφορικές εικόνες που ανέλυσε το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έδειξαν περισσότερους από 950 νέους κρατήρες στην περιοχή που είχαν δημιουργηθεί από τις εκρήξεις μεγάλων εκρηκτικών βομβών κατά τη διάρκεια ενός μηνός.

«Χρησιμοποιώντας αυτή την ποσότητα δύναμης πυρός σε μια αστική περιοχή με δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, χιλιάδες αμάχους, ήταν αναμενόμενο να σκοτωθούν εκατοντάδες πολίτες», είχε δηλώσει ο Όλε Σόλβανγκ, αναπληρωτής διευθυντής έκτακτης ανάγκης στο Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. «Όσοι διέταξαν και πραγματοποίησαν παράνομες επιθέσεις θα πρέπει να δικαστούν για εγκλήματα πολέμου».

Δεν υπάρχει δικαιολογία λοιπόν ότι τάχα τα περιστατικά είναι μεμονωμένα. Οι εκατοντάδες φωτογραφίες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο είναι απτή απόδειξη και άλλη δε χρειάζεται. Αλλά είπαμε: κανόνες στον πόλεμο δεν υπάρχουν. Οι συνθήκες της Γενεύης και όλα αυτά τα μεγαλόστομα και μεγαλόσχημα είναι για τις στρογγυλές τράπεζες των διαπραγματεύσεων και για λαϊκή κατανάλωση.

Ορισμένοι υποθέτουν ότι όταν έρχονται στο φως της δημοσιότητας, μπορεί να σταματήσουν οι μέθοδοι αυτές. Μακάρι να συμβεί κάτι τέτοιο όμως μάλλον απίθανο ακούγεται. Τα συμφέροντα των μεγάλων πετρελαϊκών εταιρειών δεν έχουν εδραιωθεί ακόμα και στα χιλιάδες χρόνιας της καταγεγραμμένης ανθρώπινης ιστορίας ποτέ κανείς νικητής δεν εγκατέλειψε το πεδίο της μάχης πριν σκυλεύσει τα πάντα και πριν λεηλατήσει κάθε πλουτοπαραγωγικό πόρο.

Θα ήταν ιστορικό παράδοξο αν οι Ρώσοι έκαναν σήμερα κάτι τέτοιο και δυστυχώς δεν μας έχουν συνηθίσει σε παρόμοιες ριζοσπαστικές συμπεριφορές. Απλά συνεχίζουν να επαναλαμβάνουν με απογοητευτική ακρίβεια τα λάθη των κοσμοκρατοριών που προηγήθηκαν.

[κεντρική φωτο: Financial Times]