Άρθρο του Μωυσή Μπερμπερή, περιφερειακού συμβούλου Ευρυτανίας
Από διάλογο στο δρόμο
-Καλημέρα τι γίνεσαι, πώς πάει?
-Τα ίδια, ευτυχώς δηλαδή…
Μετά από μία δεκαετία και πλέον πολυεπίπεδης και διαρκούς κρίσης στα οικονομικά, τα κοινωνικά μας δικαιώματα, τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, τις προοπτικές των παιδιών μας, ο παραπάνω διάλογος έγινε φύση μας.
Με μία πεποίθηση χαμηλών προσδοκιών και με μία αγωνία να σώσουμε ό,τι σώζεται.
Κάθε ελπίδα, κάθε προοπτική, κάθε στόχος για το καλύτερο σε συλλογικό και σε ατομικό επίπεδο έγινε λαϊκισμός, βολονταρισμός, συλλογική παλαβομάρα.
Εθιστήκαμε στην αφαίρεση ατομικά και συλλογικά, η πρόσθεση είναι πλέον πράξη μη ρεαλιστική.
Εμπεδώσαμε ενοχικά την αντίληψη ότι τα παιδιά μας θα ζήσουν χειρότερα από μας και αυτό γιατί εμείς τους πριονίσαμε το κλαδί που καθόταν.
Υποθηκεύσαμε δήθεν το μέλλον τους με τις απερισκεψίες του παρελθόντος.
Είμαστε δεμένοι σαν τον Προμηθέα στα βράχια και ένας γύπας μας κατατρώει το συκώτι.
Αλληλοβριζόμαστε, αλληλομαστιγωνόμαστε, γίναμε πιο επιθετικοί και δια ασήμαντον αφορμή. Πλακωνόμαστε για τον Πίνατ και το Φαρλί και ως εκτόνωση του θυμικού μας.
Ο σύντροφος, ο συνεργάτης, ο γείτονας, έγιναν ανταγωνιστές -μπορεί και αντίπαλοι- και ως μία διαδικασία δήθεν αυτοδιάσωσης.
Η κατάθλιψη των Χριστουγέννων τείνει να γίνει χρονική, για την αποτυχία, την απώλεια, τη μοναξιά μας.
Εγκλωβισμένοι στο καβούκι μας, δείχνουμε τα νύχια μας στον πλησίον.
Πεισμένοι πλέον και εν είδει ιδεολογίας ότι η μόνη οδός σωτηρίας είναι η αυτοδιάσωση και αυτό αφορά αποκλειστικά εμάς και την οικογένειά μας.
Πλησιάζουν οι γιορτές χωρίς να πιστεύουμε στα θαύματα και αποδεχόμενοι άκριτα το μοιραίο.
Κάποιες αδιόρατες φυσικές δυνάμεις στον κόσμο καθορίζουν το παιχνίδι στη σκακιέρα και έξω από τη δικιά μας βούληση.
Με λίγα λόγια παραιτηθήκαμε και πάψαμε να ονειρευόμαστε…
Μέρες που έρχονται και παραφράζοντας τον ποιητή, ας αντισταθούμε στις μουσικές, τα τύμπανα για τις παράτες, τις κολακίες και τις τόσες υποκλίσεις.
Στην παλαβομάρα της κατανάλωσης και στην ανάπηρη ελευθερία.
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ λοιπόν…
Είναι βέβαια, και όλα τα παιδιά του κόσμου που χαίρονται με τα λαμπιόνια και τα καραμελωτά. Ας το φροντίσουμε…
Υ.Γ. Ο πίνακας Νόστος Αδήλων, του Χρ. Μποκόρου
